11-14 juli over een terraskat en een loveletter

Vandaag begin ik aan mijn laatste setje van 2 dagen werken, 1 dag vrij. Dat ik al aardig gewend ben aan het leven in de herberg blijkt wel uit het feit dat ik pas om 8:15 wakker word. Er vertrokken 16 mensen maar ik merkte er niets van. Tijdens het teamontbijt spreken João en ik af, dat we vanmiddag samen gaan lunchen. Andrew heeft een leuke restauranttip voor ons. Het is een tien minuten rijden met de auto en aangezien mijn collega zijn auto bij zich heeft, komt dat mooi uit. We vertrekken ruim op tijd, zodat we al voor 12 uur bij het restaurant aankomen. Er is een soort terrasje aan de voorkant en het lijkt meer op een barretje in plaats van een restaurant. Maar als we de eigenaar vertellen dat er gereserveerd is voor de lunch, neemt hij ons mee naar de achterkant van het gebouw. Daar is een smaakvol ingericht terras met wel 50 plaatsen. Andere koek dus. Groot pluspunt van dit restaurant is dat ze een terraskat hebben. Ze vindt de koppen van de sardientjes heerlijk en bedankt me met luid gespin.

We eten er heerlijk en tussendoor praten we over hoe we ons verblijf en de samenwerking ervaren hebben. João heeft nog vrij tot 1 september, dan moet hij weer aan het werk op de universiteit waar hij werkt. Over 6 jaar heeft hij dan weer een sabbatical. Hij verheugt zich er nu al op en daar kan ik me best iets bij voorstellen. 

Net voor 14 uur zijn we terug op onze post en begin ik met het inchecken. Dat loopt allemaal lekker gesmeerd en iedereen is op tijd binnen. Er is wel een stel dat de volgende morgen al om 5 uur wil vertrekken. Uit respect voor de pelgrims die om 6 uur willen ontbijten, faciliteren we geen uitcheck voor 6 uur. Op mijn vraag waarom ze zo vroeg willen vertrekken, is het antwoord dat ze voor de warmte in Roncesvalles willen zijn. Blijkbaar hebben ze het weerbericht gemist: in Roncesvalles wordt het morgen maximaal 22 graden en op 'de berg' zal het amper 15 graden zijn. 

Leuk detail is dat vandaag de neef van João arriveert. Hij is twee jaar geleden aan de Camino begonnen, maar moest die door ziekte afbreken. Nu komt hij terug omdat hij de tocht helemaal wil lopen. João zal hem morgen, op zijn vrije dag, vergezellen tot Roncesvalles. Dit als training voor zijn Camino Primitivo (Oviedo-Santiago) die hij volgende week gaat lopen. Ook Andrew gaat morgen de tocht naar Roncesvalles lopen. Hij gaat volgende week twee weken zeilen en wil zijn conditie nog even opvijzelen. Ik zal ze morgen met de auto ophalen uit Roncesvalles.

De volgende morgen heb ik mijn laatste officiële ontbijtdienst. Als ik om 5:40 de trap afloop, zie ik dat er beneden al licht brandt. Dat betekent dat er dus al mensen op de been zijn... In de keuken heeft een gast de inhoud van zijn rugzak uitgestald op de ontbijttafel. Dat past natuurlijk niet in mijn idee van het in gereedheid brengen van het ontbijt. Op mijn verzoek de ontbijttafel te ontruimen reageert hij gelukkig direct en zonder morren. Ik barricadeer de toegang tot de keuken met twee stoelen en ga dan aan mijn werk. 

Als de eerste mensen al vertrokken zijn, doe ik om 6:30 uur voor de laatste keer mijn afscheidsceremonie. Er zijn twee mensen die een traantje wegpinken en daarmee win ik de onderlinge strijd met João afgetekend met 5-3. Dat wil zeggen dat ik de afgelopen weken 5 mensen aan het huilen heb gemaakt met mijn invulling van de ceremonie en dat hij er slechts 3 tot in de ziel wist te treffen.

Wanneer iedereen weg is, hebben Karin en ik het rijk alleen. Kunnen we eindelijk weer eens gewoon Nederlands praten. We gaan aan het werk om de herberg in gereedheid te brengen voor de nieuwe lichting pelgrims. Omdat we toch onder elkaar zijn, zet ik een Spotify-playlist op die luistert naar de naam 'De officiële foute 1500, editie 2023'. We 'zingen', elk op onze eigen verdieping, luidkeels mee met intens gevoelige nummers als 'Schültenbrau', 'Engelbewaarder' en 'Ons moeder zeej nog'. Hoe het kan weet ik niet, maar de tijd vloog en om half 11 lag alles er weer spik-en-span bij. João stuurde af en toe een berichtje waar hij ongeveer liep en iets na 12 uur stapte ik in de auto voor de rit naar Roncesvalles. Toen ik vertrok was het in St. Jean een beetje bewolkt, maar wel droog. Eenmaal in Spanje ging de weg behoorlijk omhoog en kwam ik in de bewolking/mist te rijden. En toen ik in Roncesvalles arriveerde, was de zon door de wolken gebroken en zag het er allemaal zeer feestelijk uit. De eerste pelgrim die ik zag lopen was Andrew. Hij was op weg naar het restaurant om wat te eten en nadat ik de auto parkeerde heb ik hem daarbij gezelschap gehouden. Een twintig minuten later was ook João ter plaatse. We sloten de lunch af op het terras in een aangenaam zonnetje.

Daarna reden we terug naar St Jean waar Karin inmiddels was begonnen met het inchecken. Opnieuw een weerzien met een pelgrim, maar nu eentje die ik twee jaar geleden trof. De Nederlander David Hordijk liep in 2021 van Helmond naar Santiago en ging daarna door naar Finisterra. Daar hadden zijn vrienden zijn piano klaar gezet en gaf hij een bijzonder concert. Je kunt er een stukje van zien op YouTube via deze link. Dit jaar is hij terug op de Camino en loopt hij samen met zijn vriendin naar Pamplona om dan de oversteek naar de Camino del Norte te doen, waar ze in San Sebastian zullen eindigen. Leuk om hem weer even te zien en te spreken. Ik hoop echt dat ik de komende tijd ruimte vind om een keer aanwezig te zijn bij de muziekvoorstelling over zijn Camino.

Aan het einde van de middag loop ik even een souvenirshop in St. Jean binnen om nog wat in te kopen. Ik neem onder andere een mooie kaart met afbeeldingen van St. Jean mee. Met hulp van Google Translate schrijf ik in mijn beste Portugees een boodschap voor mijn collega van de voorbije twee weken, waarin ik hem bedank voor de samenwerking en de geweldige sfeer. Ik leg het op zijn kussen neer... en nu maar afwachten hoe het valt.

We eindigen de dag met een pelgrimsdiner op het terras. En hoewel het morgen mijn officiële vrije dag is en ik rond 13 uur de trein pak om naar Bilbao te reizen, heb ik aangeboden om morgenvroeg het ontbijt te doen. Dat aanbod is welwillend ontvangen ;-) Na het pelgrimsmenu sluiten João en ik de dag af met de traditionele teammeeting. Dit keer zoeken we er een mooi plekje voor. Natuurlijk heeft João een boodschap voor mij: hij is teleurgesteld dat ik de kaart geschreven heb in Braziliaan-Portugees.... :-D

En dan is het dus donderdag... mijn laatste dag. Nog 1 keer ontbijt doen en dan de laatste keer bedden afhalen, opmaken en de toiletten/douches schoonmaken. Tijdens het teamontbijt op het terras vertelt João aan Karin en Andrew dat hij een 'loveletter' van mij gekregen heeft. Op verzoek van Karin gaat hij hem even ophalen. Ik zeg nog wel even dat hij de foto die ik er bij had gedaan niet moet laten zien aan anderen... Even later komt hij het terras weer oplopen met een volle vuilniszak in zijn hand waar hij mijn kaart uit haalt :-D  De boef.

We spreken met ons vieren nog even door hoe we deze twee weken ervaren hebben. Andrew en Karin zijn hartstikke blij met ons en João en ik zijn hartstikke blij met hoe het gegaan is. Fijn om te horen en uit te wisselen. Voor mij is dit een ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. Wat ik het lastigste vond, is het gevoel dat ik geen moment 'los' was van de herberg. Als ik nog een keer naar hier kom om vrijwilligerswerk te doen, zal ik ergens in de tweede week mijn vrije dag gebruiken om twee nachten op een andere plek te gaan slapen. Maar dat is een detail dat geen enkele afbreuk doet aan het plezier dat ik beleefd heb aan deze twee weken.

Na het ontbijt nog een paar dingen schoonmaken en daarna begonnen met inpakken. João brengt me met de auto naar het station, dus ik hoef niet ver te lopen vandaag. Het boemeltje naar Bayonne is keurig op tijd, de TGV naar Irun is keurig op tijd en de bus naar Bilbao is ook netjes op tijd. Als ik in Bilbao mijn slaapplek gevonden heb, is het rond 19 uur en ik heb honger én ik ben moe. Een supermarkt opgezocht en wat te eten gehaald. En daarna op tijd gaan slapen.

De volgende ochtend moest ik om 7:45 op het vliegveld zijn, dus het was opnieuw op tijd opstaan. En ook deze keer ging de thuisreis met bus, vliegtuig, bus en trein vlekkeloos. Mijn eigen terraskat was er gelukkig ook om me welkom te heten.