Van Boadilla del Camino naar Carrion de los Condes; over zondagsrust en een fanfare

Om vier uur vannacht word ik even wakker van een blaffende hond. En tussendoor hoor ik ook de ooievaars klepperen die hun nest op de kerktoren hebben. Het gebouw is nieuw en er is veel hout verwerkt in de dakconstructie. Zeker met de temperaturen van de vorige dag en het afkoelen in de nacht kraakt het soms dat het een lieve lust heeft. Voor mij een herkenbaar geluid: ook in het dak van de woon- en gastenkamers van de Abdij van Berne is veel hout verwerkt en ook daar kan het soms vervaarlijk kraken en knallen. Ik vind het wel een heerlijk geluid, eigenlijk. Om 7 uur zit ik aan het ontbijt en iets voor half 8 verlaat ik de herberg. 

Ik ben gisteren een beetje ‘uit de pas’ geëindigd: in de meeste gidsen loopt de etappe van gisteren tot Fromista. En ik ben 6 kilometer eerder geëindigd. Dat maakt dat ik vandaag ‘zondagsrust’ ervaar op de Camino:  ik loop een heel stuk achter de pelgrims die uit Fromista vertrokken zijn. Het is stil vandaag op mijn Camino.

Wanneer ik Boadillo uitloop, loopt de plaatselijke herder met zijn kudde een honderd meter voor me uit. En je weet wat er gebeurt wanneer je achter de kudde aan loopt: dan wandel je in de shit. Gelukkig zijn schapenkeutels niet zo heel groot, glijpartijen zijn niet aan de orde. Net buiten het dorp buigt de Camino linksaf, om parallel te lopen aan het Canal de Castillia. Het kanaal, ruim 200 kilometer lang, is aangelegd in de tweede helft van de 18e en de eerste helft van de 19e eeuw. 

Bij het dorpje Fromista steek ik het kanaal over bij een sluis en in het dorpje neem ik een snelle espresso. Vanaf Fromista is het codewoord: P-980 (onthoud dat goed Bas en Saskia!). Het is de aanduiding van de provinciale weg die pal naast de camino is aangelegd. Er is op zondagmorgen weinig verkeer, maar het maakt dat de route van vandaag bij lange na niet kan tippen aan de schoonheid van gisteren. Fysiek gaat het ook vandaag prima, maar in mijn bolletje werkt die eindeloze rechte weg toch een beetje deprimerend. Ook het ontbreken van collega-pelgrims maakt het niet makkelijker. Later op de ochtend haal ik wel pelgrims in, maar dat zijn de mensen die het lastig hebben en veelal moeilijk lopen. Ze hebben doorgaans geen interesse in anderen, want ze hebben genoeg aan zichzelf. Net als de fanfare van honger en dorst in het lied van Gerard van Maasakkers. 

In Revenga de Campos is een barretje open. Ik neem een tonic, een yoghurt en stokbroodje kaas en installeer me op het terras in de schaduw. De wind is dan, rond 10 uur, nog verfrissend. Ik ben goed en wel geïnstalleerd en heb net mijn schoenen en sokken uit, als er een Italiaans stelletje arriveert dat ook op het terras gaat zitten. Ik zag ze voor het eerst in Castrojeriz, toen ze op dezelfde slaapzaal als ik lagen. Ze werken op mijn zenuwen… Het lijkt alsof ze nog niet lang samen zijn, want op 8 van de 10 opmerkingen van hem laat zij een kirrend lachje horen dat heel goed past bij een 13-jarige. Maar… ze gaat al aardig richting de 35 denk ik. Daarbij roken ze allebei als gekken, dus ook op dit terras gaat direct de sigaret aan. Ze zitten, helaas voor mij, aan de verkeerde kant van de wind…

Verder dan maar langs die dekselse P-980… Op 6 kilometer voor mijn eindbestemming ben ik er wel klaar mee eigenlijk. Gelukkig heeft onze oudste nog wat peptalk voor me… Hij raadt me bijvoorbeeld aan om naar elke auto te gaan zwaaien, maar dan wel konsequent de andere kant op te blijven kijken. Kijk… daar heb ik wat aan. 

Op die manier vliegen ook de laatste kilometers om en ben ik om 13:30 gedouched en al. De supermarkt sluit een uur later. En dat is van belang omdat er morgen de eerste 17 kilometer totaal geen voorzieningen zijn. Dus eerst een paar dingen voor die eerste uren gekocht. En toen lekker een half uur geslapen. 

Tegen vijven zoek ik een terrasje op. Ik tref een Duits stel en een Vlaming. We drinken een biertje en bespreken onze ervaringen van vandaag. Mijn conclusie: ik had niet langs die P-nogwat moeten lopen. Je kon na Fromista kiezen uit twee routes en ik koos duidelijk verkeerd. De andere route was mooier en bood veel meer schaduw. Dat weet ik dan vast voor de volgende keer.

De Vlaamse pelgrim weet na het tweede biertje te melden dat er om 19 uur in één van de kerken hier een mis met pelgrimszegen bij te wonen is. Daar ga ik heen; wat een enerverende ervaring. Na een korte eucharistieviering vraagt de priester alle pelgrims naar voren te komen. Hij gaat uit zijn blote hoofd alle belangrijke landen van de wereld af. Wanneer je de naam van je land hoort, steek je je hand op en word je persoonlijk welkom geheten. Daarna zijn er twee zusters uit de plaatselijke abdij die in het Spaans en Engels vertellen dat ze voor ieder van ons een ster gemaakt hebben voor in onze rugzak. Ze leggen uit dat pelgrims honderden jaren geleden vooral de sterren gebruikten om de weg te vinden. De ster die we krijgen staat symbool voor een gids op onze weg. Maar, zo zeggen ze, de ster is ook een oproep om andere pelgrims te helpen. 

Daarna zegent priester eerst de hele groep pelgrims. Vervolgens komt hij bij ieder persoonlijk langs en legt hij nadat je je naam noemt zijn handen zegenend op je hoofd en maakt hij het kruisteken op je voorhoofd. Als afsluiting zingen we gezamenlijk, dat wil zeggen: zo’n 30 pelgrims uit 20 verschillende landen, het Salve Regina. 

Zo’n persoonlijke benadering spreekt mij vaak behoorlijk aan. En met al die indrukken loop ik naar buiten. Samen met wat andere pelgrims eet ik in een restaurant en om half 10 zit ik in mijn eentje op een terras te genieten van een espresso voor het slapen gaan.

In heel ander opzicht als gisteren: weer een prachtige dag.