Van Bougue naar Saint-Sever; over mooie kopjes en 'moeten'

1 augustus 2020 - Saint-Sever, Frankrijk

Gelukkig zijn de heetste dagen voorbij: het wordt vandaag slechts een graad of 25 en dat is een fijne temperatuur om 29 kilometers te lopen. Na mijn ontbijt van fruit en

FB195BF5-BB3A-493A-AC7C-85AAC7968F5CA829CC2A-B55D-4AC2-AAE4-C4041FB2FCB91F8AA610-2EC9-4BDE-9A23-8A4FA3E6D47F

yoghurtjes maak ik nog wat foto's en rond 7:30 sluit ik mijn domein van de afgelopen nacht af. Tussen Bougues en Mont-de-Marsan volg ik de 'voie vert' (de groene weg), een mooi aangelegd voet- en fietspad. Opnieuw kaarsrecht en dat is maar goed ook: het pad wordt ook gebruikt door wielrenners en doordat je ver weg kunt kijken, kun je elkaar op tijd ontwijken. Bij Mont-de-Marsan ligt een grote basis van de Franse luchtmacht. Gisteren heb ik heel wat vliegtuigen gehoord en gezien, maar vandaag hebben die gelukkig ook weekend. Tegen 9 uur loop ik al tussen de eerste huizen van het stadje, maar dan is het toch nog een dik half uur lopen naar het centrum. Altijd een mentaal dingetje, zo'n half uur. In het centrum is de markt al in volle gang en bij een bakkertje scoor ik een heerlijke koffie met een stuk citroencake. Let ook even op dat prachtig gevormde kopje!

B52CE4B8-17F6-434C-8A72-16C1AD83C2FC 

AAEC1BFD-4DED-45DE-8DD7-F50D4D8F4281

Daarna haal ik bij een supermarkt vers water en nog wat te eten voor onderweg. Het stadje-uit is zo'n typisch stuk van de Camino dat ik graag zou overslaan: langs een drukke weg over een industrieterrein. Daar gaat mijn hart niet sneller van kloppen. 

7F3F6701-1EB2-497A-AE1D-5EC25FA461FB

Gelukkig merk ik een tijdje later dat het ook veel beter kan: ik loop door het gehuchtje Benquet en tref daar een heel gastvrij restaurantje waar ik op het terras plof voor het dagmenu. De chef zet een heerlijk voorgerecht en dito hoofdgerecht op tafel, afgerond met een huisgemaakt ijsje waar 'wat' rum in verwerkt is. Ik ben blij dat ik maar twee bolletjes in mijn glas had ;-)

1D865068-E8DD-4AE3-894A-4C9BDF21C5FA

En dan gaat het weer door voor het restant van de dag. Als ik in Saint-Sever aankom, is het even zoeken naar het hotelletje waar ik vannacht slaap. Wat een tegenstelling met de gastvrijheid van vanmiddag in Benquet. Het hotel is een modern en keurig hotel... geweest, lang geleden. De eigenaar vind het ook wel best: nee, het restaurant is vanavond (zaterdag...) dicht en ontbijten is morgen pas mogelijk na 9:00 uur. Ik heb van het hotel verder geen foto's gemaakt, dat zegt wel genoeg denk ik. Schuin tegenover het hotel is een bakkertje.

AA6264D8-F1A6-4281-AA7E-15362E160B25

Ik vraag wanneer die morgen open gaat en het antwoord is 'vanaf 6:30 zijn wij open'. Ik zie dat ze ook wat blikjes frisdrank in de toonbank heeft staan en vraag of ze ook gekoeld water verkoopt. We spreken af dat zij anderhalve liter water in de koeling legt en dat ik die morgenvroeg kom halen. Dat is nog eens service. Een kleine wandeling door het stadje brengt me bij een leuke pizzeria een eindje verderop in de straat die vanavond wel open is. Het eten daar smaakt prima en tegen tienen rol ik mijn bed in en slaap als een prins. 

Nog even iets over de tekst die ik voor vandaag las en de gedachtengang die daar bij hoorde. Het thema is 'van de aarde losgekocht'. Die titel komt uit een lied (Komt, kinderen, niet dralen) dat in het liedboek uit 1973 van de kerk stond waarmee ik opgroeide. Maar jeetje, wat irriteert die tekst me. Het draait allemaal om 'moeten', 'hebben zich te houden', 'reist niet goed'. In mijn beleving een zo negatieve insteek dat ik die totaal niet geschikt vind om in beweging te komen. Maar ja, ik ken mezelf ook een beetje: als tegen mij gezegd wordt dat ik iets moet, dan gaat er in mijn brein direct een heel arsenaal cellen aan de slag om redenen te bedenken waarom ik dat niet zou moeten. In mijn haptotherapiepraktijk doe ik regelmatig een oefening waarin client en ikzelf een bezemsteel in de lucht houden door elk de muis van onze open hand tegen een uiteinde van de steel te houden. Dat betekent dat je op elkaar moet letten, je moet het samen doen. Wanneer ik dan vraag hoe de client mij in beweging zou kunnen krijgen, beginnen de meesten tegen de steel -en dus mij- te duwen. Terwijl ze dan vaak zelf al ervaren hebben wat het bij hen oproept als ik tegen de steel duw: weerstand, schrap zetten, irritatie. De tekst geeft er wel een draai aan, maar ik houd vast aan mijn opvatting en ervaring dat je mensen niet wezenlijk in beweging krijgt door tegen hen aan te duwen. Bijna iedereen wil wel veranderen, maar bijna niemand wil veranderd worden.  

Foto’s

4 Reacties

  1. Bettie:
    6 augustus 2020
    Een mooie dag voor je geweest.
  2. Marrianne:
    6 augustus 2020
    Ik denk wel.... iets betere slaapplek zou fijn zijn.... 😳
  3. Mieke:
    6 augustus 2020
    Dat (niet) moeten.... heel herkenbaar!
  4. Carlo:
    7 augustus 2020
    Wat is u toch een wijs mensch.
    Of zoals mijn vader vroeger wel eens zei "je slaat zelden iets in een mens, wel uit". Blijf genieten.