Van Brouqueyran naar Captieux; over de Steve Miller Band en The Radio’s

Om 6:30 gaat de wekker. Vandaag 29 kilometer voor de boeg. Maar aan het einde wacht een zwembad... Die bult in mijn bed zorgde er voor dat ik vannacht een paar keer wakker werd. Maar verder wel goed geslapen.

Het ontbijt is prima: er zijn zelfs (2) gebakken eieren. Dat is voor Franse begrippen ‘extraordinair’. Maar wel lekker.

De oudere Epagneul ligt rustig in de keuken en besluit vriendjes te willen worden. Na het eten mijn rugzak ingepakt, nog een paar foto’s gemaakt (o.a. van een zeer creatieve manier om een trapleuning functioneel te houden) en daarna vertrokken. 
 

Mijn eerste tussenstop is in Bazas. Het is vandaag 29 juli, de sterfdag van mijn moeder. Tijdens het lopen gaan mijn gedachten regelmatig 17 jaar in de tijd terug. Wat is dat alweer een tijd geleden. Wij stonden op een camping in Zuid-Frankrijk toen het telefoontje kwam. Een bijzondere terugreis. Een jaar later stonden we op dezelfde camping toen we opnieuw vervroegd terug moesten door een overlijden. Onze kinderen wilden daarna niet meer naar die camping. En geef ze eens ongelijk. 

Op de trap voor de kathedraal van Bazas ontmoet ik een katje. Heerlijk om mee te kroelen. Even later, als ik de deur van de kathedraal open, staat het beestje achter me. Staartje parmantig omhoog... ze wil mee naar binnen. En het lijkt me dat dat niet de eerste keer zal zijn. Ik vind het wel geinig, dus laat haar meelopen.

Terwijl ik enige devotie betracht bij de voor mijn moeder aangestoken kaars, hoor ik achter me dat de vrijwilligers die met de bloemen bezig zijn, onrustig worden: daar loopt die kat weer! Wegwezen jij! Maar het beestje is natuurlijk veel vlotter en slimmer. En zo’n kathedraal heeft zoveel plekken om je te verstoppen. 

Het thema van mijn tekst vandaag is ‘maak de adelaar in jezelf wakker’. In het kort gaat het verhaal zo: een boer vangt het jong van een adelaar en zet deze tussen zijn kippen. De adelaar leert mais te pikken van de grond en scharrelt gezellig mee. Jaren later komt een vogeldeskundige op de boerderij. Hij wijst de boer er op dat die ene geen kip is, maar een adelaar. ‘Dat kan wel zijn’, zegt de boer, ‘maar nu is hij een kip geworden. Ook al heeft hij vleugels met een spanwijdte van bijna drie meter’. Ze besluiten het uit te testen: de ornitholoog neemt de adelaar op zijn arm en nodigt hem uit zijn vleugels uit te slaan. Maar de adelaar blijft zitten en als hij ziet dat de kippen nieuwe mais krijgen, springt hij gauw op de grond om zijn deel niet te missen. ‘Ik heb het je toch gezegd’, zegt de boer triomfantelijk. ‘Hij is gewoon een kip geworden’. 

In de gedachtengang voor vandaag krijg ik de vraag of ik mezelf herken in deze adelaar. Hoe reageer ik als iemand me wijst op wie ik eigenlijk ben? Of blijf ik liever wie ik denk dat ik ben?

Omdat het verhaal zo mooi is: de adelaar laat de ornitholoog niet los. De volgende dag klimt hij met de vogel naar de top van de berg. Daar zet hij de vogel op zijn arm, steekt die in de lucht en beveelt de adelaar: ‘als je een adelaar bent, als je in de lucht hoort te vliegen en niet op de aarde hoort rond te lopen, sla dan je vleugels uit en vlieg weg!’ De adelaar trilt over zijn hele lijf, maar vliegt niet. Dan draait de man de adelaar met zijn ogen naar de zon, zodat zijn ogen zich vullen met de glans van de zon en de verre horizon. Op dat moment opent de adelaar zijn geweldige vleugels, strekt zich uit, slaat met zijn vleugels - en begint te vliegen. Steeds verder, steeds hoger, tot hij uiteindelijk uit het zicht verdwijnt. 
 

Pelgrimeren is voor mij ook nadenken over wat achter me ligt, waar ik heen wil, wat mijn bestemming is. Een verhaal als van de adelaar inspireert daarin enorm. 

Vanaf Bazas gaat het letterlijk in één

rechte streep naar Captieux: de route loopt over de voormalige spoorlijn. Deze is vervangen door een pad voor

wandelaars en fietsers. Dat het alleen maar rechtdoor is, maakt het voor sommigen saai. Voor hen is een omleiding mogelijk. Ik loop heerlijk op deze ondergrond, dus blijf de oude lijn volgen. 
Rond 16 uur ben ik in Captieux, waar ik op een terrasje geniet van m’n frisdrank en

een ijsje. Omdat ik de volgende dag nergens boodschappen kan doen, moet ik de spullen hier uit de supermarkt meenemen. Dat is wat extra last op de schouders. Maar het zwembad lonkt...

Die avond eet ik aan de rand van het zwembad en geniet daarbij van een lekkere rosé. Wat een afzien is dat pelgrimeren toch...