Van Captieux naar Retjons; over onnodige bagage en veel woei
30 juli 2020 - Retjons, Frankrijk
Een warme dag vandaag en daarom wil ik vroeg op pad om 26 kilometer te lopen. In mijn B&B is er pas ontbijt vanaf 8:30 uur en dat is me veel te laat. Het barrretje waar ik gisteren mijn frisdrankje scoorde is al om 6:30 open en levert ook ‘ontbijt’. Daarom zette ik de wekker om 6:30 en loop ik een klein half uurtje later richting dorp. Na het beroemde Franse ontbijt ga ik op pad. Het is nog geen 7:30 en al 17
graden. Net als gisteren loop ik over het traject van een oude spoorlijn. Maar was het gisteren een lekker vlak pad, vandaag is de ondergrond veel ruwer en ongelijker. Toch heb ik een twee uur later zo’n 10 km onder mijn voeten. Dat voelt fijn: voor het écht warm wordt, ben ik binnen.
Frankrijk kampt momenteel met droogte. Boeren maken zich grote zorgen om hun oogsten. Ergens vandaag loop ik langs een enorm maisland, waar de bomen aan de verkeerde kant van de weg staan. De zon brandt ongenadig hard. Op een net geploegd stuk land, zie ik kleine stoftornado’s. Zo warm dus.
Ergens onderweg loop ik vandaag het departement Les Landes binnen. Oorspronkelijk een heide- en moerasgebied. Maar Napoleon begon al met de aanplant van pijnbomen. Tegenwoordig nemen veeteelt en landbouw een prominente plaats in. Dat is de laatste jaren versterkt doordat bossen verloren gingen door heftige stormen en natuurbranden.
Gelukkig tref ik na 20 km een klein dorpsrestaurantje. Mijn favoriete frisdrank is er niet en de koffie is niet te zuipen, maar de cola staat koud en ze hebben zelfs ijsblokjes. Altijd fijn om die op zo’n dag in de waterzak te gooien.
Het is nog zo’n 5 km naar het dorpje Retjons, waar een herberg open is. Dat is een prima te lopen afstand, normaal gesproken. En dat brengt me op een pijnlijk onderwerp: blaren... Ik heb er doorgaans niet veel last van, maar dit jaar ontkom ik er niet aan. Het begint vandaag op mijn hak links. Zou het komen doordat 2 weken geleden de hakken van mijn schoenen vernieuwd zijn? Ik stop wat wandelwol (voor mij een potentiële Nobelprijswinnaar!) onder mijn hak en loop het laatste stuk.
Ik meld me in de Mairie, waar de burgemeester himself me de herberg aan de overkant van de straat wijst. Dat valt niet mee, want hij mist een aantal vingers... ‘Zeg maar dat ik je gestuurd heb’. Dat is helemaal niet nodig, want de eigenaresse van de herberg weet van mijn komst. In een gebouwtje achter de
herberg is plaats voor 4 pelgrims. Maar ik heb het hele gebouw voor mezelf. Na een douche en m’n wasje moet het er toch van komen: mijn eerste open blaaroperatie... Gelukkig heb ik goede spullen bij me om die rotzak op mijn linkerhak te lijf te gaan. Daarna tijd voor een dutje. Wat een belevenissen;-)
Het meeslepen van al die boodschappen (ik kan pas morgen weer boodschappen doen) blijkt tamelijk overbodig: voor een prikkie krijg ik een heerlijke pelgrimsmaaltijd. Daarna loop ik nog een rondje door het dorp om wat foto’s te maken.
Om 21 uur is het nog prachtig weer, een half uurtje later steekt er een heftige wind op.
Echt een hele harde woei waar ik de volgende dagen de sporen van zal zien. Er zit ook wat weerlicht in de lucht, maar het blijft droog. Helaas voor de boeren...
Foto’s
5 Reacties
-
Marrianne:4 augustus 2020en dan sleep je al die boodschappen maar weer mee.... in het Flair haarmode tasje ;-)
-
Erik te Loo:4 augustus 2020Er komt nog een blog over de 5 meest waardevolle dingen in mijn rugzak... misschien staat deze er wel in...?!
-
Jannie:4 augustus 2020Ik hoop toch dat je na die woei een mooie wandeldag hebt gehad. Zonder blaren want die zijn erg vervelend... Zijn de boodschappen nog van pas gekomen???
-
Erik te Loo:4 augustus 2020Tja... dat zijn de cliffhangers hè...
-
Bettie:6 augustus 2020Hopelijk wel wat boodschappen kunnen gebruiken.