Van Castrojeriz naar Boadila de Camino; over gebrek aan vlakte en ongekende schoonheid

Ik verheugde me gisteren op de openslaande balkondeuren naast mijn bed. Met 5 van de 6 bedden bezet zou een open deur best lekker zijn. Maar… ik had -letterlijk- buiten de waard gerekend. Onder het balkon was de plaatselijke kroeg (van die vergadering van dove mannen) en Spanjaarden willen er op vrijdagavond ook wel eens even helemaal uit. Dus die deur moest maar dicht blijven. Desondanks had ik geen moeite met inslapen. En zelfs het vertrek van mijn buurman om 4:15 heb ik niet opgemerkt.

Vanaf 6 uur kan er ontbeten worden; omdat het ook vandaag weer warm belooft te worden gaat mijn wekker om 6:15. Maar als die gaat ben ik al gedouched en aangekleed. Ik word nog een ochtendmens als ik niet oppas. Het Spaanse ontbijt is ‘business as usual’: witbrood, jam, jus, koffie. Daar blijf je niet extra lang voor zitten. En zo loop ik al voor 7 uur weer op de Camino. Het is lekker fris omdat de zon nog achter de heuvel schuil gaat. Maar dat gaat veranderen…

Spaanse Hoogvlakte; dus dan denk je dat het vlak is. Nou, nog maar net buiten Castrojeriz gaat de weg gemeen steil omhoog. Dat klimmen maakt me niet echt blij. Maar zoals Plato al zei: ‘wat omhoog gaat, gaat ook weer naar beneden’ en dat krijgt vandaag vorm in een nog gemenere afdaling. Dat was de eerste keer dat ik mijn wandelstokken miste. Afgezien van het klimmen en dalen ben ik onder de indruk van de schoonheid van dit landschap. Een foto is maar een heel beperkt middel om die schoonheid te vatten. Wat je er niet mee kunt uitdrukken is het geluid van voetstappen op de stenige ondergrond, het ruisen van de wind, de beweging in het graan, de geluiden van de vogels. Echt fantastisch. Ik heb nog een paar dagen Meseta tegoed, maar wat ben ik blij dat ik dit meemaak. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik vandaag loop als een kievit. Ik sta er van te kijken hoe snel ik herstel na een dag lopen. Ik plakte vanmorgen een laagje fixomull onder mijn rechtervoet, dus ook mijn voeten doen het prima. Ik vind het prachtig om de zon boven de heuvels uit te zien komen, waardoor de natuur in prachtig licht baadt. 

Bij een oude kluis staat na 9 kilometer de eerste koffie klaar. Met echte biscuitjes zelfs. En de dienstdoende vrijwilliger benadrukt dat het Italiaanse koffie is, dus dan moet het wel goed zijn, toch? Hij plaatst ook nog even zeer stijlvol een stempel in mijn pelgrimspaspoort. daarna kan ik verder naar Itero de la Vega, waar ik bij een barretje een half stokbrood met kaas naar binnen werk. Op dat punt heb ik ruim 11 van de iets meer dan 19 km gelopen. En het is nog maar net 9 uur geweest. 

De resterende 8 kilometer gaan ook als een malle. Wanneer ik in Boadillo del Camino mijn rugzak neerzet, heb ik ruim 19 kilometer in 4,5 uur gelopen. Mijn herberg opent pas om 13 uur, dus ik strijk neer in de patiotuin van een restaurant voor een tonic en nog maar een broodje, nu met kaas en tomaat. Even later schuift een Zwitserse aan in de schaduw. Ik had haar ook al gezien in de herberg van Hornillos, maar we spraken nog niet met elkaar. Ze is 80 dagen geleden vanuit huis vertrokken en het enige waar ze (veel) last van heeft zijn de onderkanten van haar voeten. Af en toe lijkt het wat te ontsteken, dus ze moet heel erg op de taal van haar voeten letten. Wanneer zij vertrokken is en ik nog even naar binnen loop voor een tweede tonic, tref ik in de bar de Amerikaanse vrouw die in Hornillos naast me zat bij het avondeten. Ze is weer herenigd met haar dochter die wat langer met vrienden in Burgos was gebleven en daarom gisteren bijna 40 km liep om haar moeder weer in te halen. Tijdens het eten in Hornillos legde ik de moeder uit dat het halen van een Compostela in een gewoon jaar een gedeeltelijke aflaat oplevert. Dat wil zeggen dat je zonden vergeven zijn die je tot dat moment hebt begaan. Maar… in een Heilig Jaar betekent het halen van een Compostela dat je een volle aflaat krijgt, wat wil zeggen dat ook toekomstige zonden vergeven zijn. Toen ik haar dat vertelde, zei ze dat ze er aan twijfelde of ze dat wel tegen haar dochter zou zeggen… Inmiddels had ze dat echter wel gedaan.

Het is 13 uur geweest en ik loop naar mijn herberg, gedreven door Arno en Carola, een Nederlands stel. Best lekker om bij aankomst gewoon ‘goedemiddag’ te kunnen zeggen. Ik ben de eerste gast die vandaag arriveert, dus ik heb eerste bed-keus. Bij het raam dan maar, want hier is geen bar die de stilte verstoort. Na het gebruikelijke ritueel installeer ik me in de schaduw op het terras. Er komen verschillende pelgrims die even wat eten en drinken en de ene klaagt nog meer over de hitte dan de ander. Desondanks wil iedereen nog een kilometer of 6 doorlopen, naar Fromista. Ik ga de komende dagen proberen wat vaker af te wijken van de standaard-etappes in de gidsen. Op dit moment, het is nu bijna 15 uur, ben ik nog steeds de enige gast op de overnachtingslijst. Er kunnen er maximaal nog 11 bij. En anders heb ik een slaapzaal voor mezelf. 

Later in de middag raken we nog even in gesprek. Carola en ik blijken gemeen te hebben dat we allebei voor de gemeente Alkmaar werkten. En de broer van Arno blijkt in Lochem te wonen, hemelsbreed een goede 150 meter van waar ik woon. Over een kleine wereld gesproken…

Inmiddels is er nog 1 andere gast gekomen, die koos voor een privé kamer. En dat betekent dat ik ook een privé kamer heb vannacht. Maar dan wel eentje met 11 bedden.

We eten met zijn viertjes; Carola heeft een heerlijke couscous gemaakt met groente en falafel. En als toetje een Hollandse pannenkoek met een bolletje ijs. We tafelen nog even na met een lekkere koffie en een heerlijk likeurtje. 

En daarmee komt een eind aan een prachtige dag op de Camino.