Van Chatelûs-le-Marcheix naar Saint-Leonard-Le-Noblat

Vandaag loop ik naar Saint-Leonard-le-Noblat. Een tocht van bijna 30 kilometer. Geen pis-de-chats, dus ik zorg dat ik om 8:30 aan het lopen ben. Het weer is vandaag super om te wandelen: droog en niet te warm. De natuur is prachtig. Het lijkt alsof de bomen staan te lachen van blijdschap om de regen die ze gisteren op hun kop kregen. De natuur is helemaal fris. Ook zie en hoor ik verschillende roofvogels. Blijkbaar hebben die ook al zin in de dag. De Camino stuurt me op een gegeven moment van de weg af, een paadje in tussen de weilanden door. Het pad is slecht onderhouden en het gras staat hoog. Dat betekent dat ik binnen de kortste keren nat ben tot aan de rand van mijn broek. Das ff balen, want vochtige sokken lopen niet lekker. Gelukkig is ’t maar een kort stukje en niet lang daarna kom ik in een dorpje waar zelfs een barretje is. Ik stop voor Tonic en een koffie. Helaas hebben ze geen appeltaart ofzo. Maar om ’t goed te maken krijg ik 3 koekjes bij de koffie. Terwijl ik lekker in de schaduw zit, zet ik schoenen en sokken in de zon om ze te laten drogen. Na een half uurtje ga ik verder met droge sokken. Dat is beter.
Ik loop lekker vandaag en om 13:45 loop ik Le Châtenet-en-Dognon binnen. In de plaatselijke herberg vraag ik of ik wat kan eten. Dat is ff lastig, want om 14 uur sluiten ze. Maar als ik tevreden ben met de hap van de dag willen ze me matsen. Dat is voor mij geen probleem en binnen enkele minuten heb ik een bord heerlijk eten voor me staan. Heerlijke salade, lekker stukje vis, gegrilde tomaat en gebakken aardappeltjes. Een klein karafje witte wijn erbij en voor het geheel mag ik 15 euro afrekenen. 
Vol goede moed ga ik daarna verder. Ik zag nog niet veel katten de afgelopen dagen. Maar vandaag maakt alles goed: ik draai een pad op en zie 50 meter voor me wel 20 katten zitten. Ze lijken allemaal ernstig op elkaar, dus of dat genetisch wel goed gaat?

Niet veel later heb ik weer genetische twijfels. Normaal weten katten altijd de lekkerste plekjes te bedenken om te liggen. Maar deze Zwitserse Herder kan er ook wat van. 

Het is net na vieren als ik zo’n 3 km voor Saint Leonard nog ff lekker tegen een boom ga zitten voor een laatste rust. Dan wandel ik de stad in naar de pelgrimsherberg. Maar op het adres dat in de app staat, is een psychiatrisch ziekenhuis gevestigd. En misschien ben je wel gek als je de Camino loopt, maar opname is doorgaans niet nodig. Dus terug de stad in naar het office du tourisme. Op de deur hangt een telefoonnummer en als ik dat bel, krijg ik een mevrouw aan de lijn die me uitlegt waar ik de herberg kan vinden. En ze geeft me de code voor het slot: quatreventseptventetrois. Het duurt even voor ik daar 8723 van gemaakt heb. Dan weer terug naar het centrum op zoek naar ‘une grande port vert’. Een grote groene deur dus. Als ik bij de kerk om me heen sta te kijken, spreken twee vrouwen mij aan: vous etes pellegrin? Ja dus. Het zijn twee mede-pelgrims en ze blijken nog Nederlands te spreken ook! Ze laten me binnen in de herberg, waar ook nog een Fransman en een Belg (Waal) zitten. Als ik uit de douche kom, komt even later de beheerster langs. Voor een tientje heb je een slaapplek, douches én een stempel. Het is zondag, dus de horeca (in Frankrijk) is vooral dicht. Er is een pizzeria open, maar daar kunnen we pas over een goed uur terecht. Voor ons is dat te laat. Gelukkig is er nog een eettentje waar we wel direct aan kunnen schuiven, lekker in de openlucht.. Een wonderlijk menu: tosti met salade, een ander soort broodje met salade, of een kipsalade. Die laatste neem ik en daar ben ik blij mee: het eten is lekker! Ik bestel een Leffe Blond en vraag of die wel koud is. ‘Bien sur’ is het antwoord. En dat klopt, maar dat zo’n Leffe in een kartonnen beker wordt geserveerd, dat maakte ik niet eerder mee. Hij smaakt er toch goed om. De fooi bij het afrekenen gaat in een pot voor pelgrims die weinig geld hebben. Dat is een mooi idee. We vragen de eigenaar van het restaurant of hij weet welke bakker morgenvroeg open is. Hij weet dat niet, omdat hij pas om 14 uur begint, is zijn antwoord. Met de 2 andere pelgrims loop ik een rondje door het centrum. We zien 2 bakkers, maar die zijn op maandag gesloten. Terug op het plein bij de pizzeria en ons restaurantje vraagt 1 van ons aan voorbijgangers of zij weten of er morgenvroeg een bakker open is. ‘Jawel, die bakker daar is om 6:30 open’. Het blijkt een bakkerij te zijn pal naast het restaurant waar we net aten. 
We wandelen terug naar de herberg, brengen de 2 pelgrimeuses(???) het nieuws van de bakker. Dan zoek ik, rond 10 uur, mijn mandje op. Tevreden over de dag! Echt heel lekker gelopen en leuk om andere pelgrims te treffen..