Van Estella naar Los Arcos. Over de droom van een wijnliefhebber en een (vernielde) stationspiano.

Het is iets over half 8 wanneer ik Estella uit loop. De etappe van vandaag is weliswaar kort, maar kent toch 2 risico’s: de eerste is de wijnfontein Irache. En de tweede is dat er de laatste 12 kilometer weinig schaduw en geen water te vinden is. 

Nog geen 2 km buiten Estella kom ik in het dorpje Ayegui. Ik passeer een kerkje waar in één oogopslag te zien is wat in mijn ogen de essentie van een kerk is: een deel van de kerk is in gebruik als openbaar toilet en pal tegen de kerk staan verschillende afvalcontainers. Iedereen is welkom om achter te laten wat hij/zij kwijt moet om daarna met minder ballast de weg te vervolgen. 

Ik tref het Amerikaanse stel weer en vraag hen of ze klaar zijn voor ‘de fontein’. Ze hebben geen idee waar ik het over heb. Ik leg het ze uit en geef ze dan ook maar de tip over het ontbreken van schaduw en water de laatste 12 km. Die hadden ze ook niet gezien.

In datzelfde Ayegui kom ik ook nog langs een échte smederij met vuur, hamer en aambeeld enzo. Er was een stalletje met allemaal smeedijzeren symbolen van de Camino. Leuk om te zien.

Dan verschijnt de Bodega Irache in beeld. En het is echt waar: van 8 tot 20 uur kunnen pelgrims daar naar keuze water en/of wijn tappen. Het is net na 8 uur wanneer ik voor de fontein sta, maar onder het motto ‘het is altijd wel ergens half 5 geweest’ houd ik mijn beker toch even onder de wijntap. Het zal aan mijn beker liggen, want als ik de wijn ruik komen er geuren van zweetsokken, koffie, eiwit-shakes en vochtige handdoek in me op. Desondanks smaakt de wijn prima. Terug in Nederland zal ik eens een fles kopen als dank voor deze geweldige traditie. 

Ik loop verder naar Azqueta, een kilometer of 5 verderop. Maar tegen 10 uur heb ik toch het idee dat het lang duurt voor ik daar ben. Ik kijk op mijn app en bedenk me dan dat ik een splitsing passeerde waar ik koos voor de korte afstand naar Los Arcos. En die korte route gaat niet via Azqueta. Een half uurtje later kom ik door Luquin. Een dorpje met een barretje bij een zwembad! Maar ja, het is bewolkt en onder de 30 graden. De Spanjaarden lopen in truien en lange broeken en het hek om het zwembad is dicht zodat de ijsberen niet kunnen ontsnappen. 

Op mijn app zie ik dan dat ik de helft van de dagafstand (21 km) al achter de rug heb. Dan loop ik die andere helft er ook maar even bij. 

Rond 12:30 kom ik in Los Arcos aan. Na me geïnstalleerd te hebben in de herberg én een klein middagdutje wandel ik naar een terras dichtbij de herberg voor een pelgrimslunch. Er hangt een beetje Vierdaagsefeesten-sfeer door een grotere groep Italianen die elke passerende pelgrim luidruchtig toejuichen. Mijn tafeltje ligt niet echt in de looproute van de bediening. Als ik mijn dagverhaal van gisteren heb geschreven en mijn eten op heb, zit ik er al anderhalf uur en heb nog maar 1 glas gedronken. Om te voorkomen dat ik droogtescheurtjes in mijn rug krijg, verkas ik naar een ander tafeltje. De Italianen zijn inmiddels verdwenen, dus de rust is teruggekeerd. 

Om 19 uur staat het avondeten in de herberg op tafel: een grote groentesalade en een soepachtig gerecht met linzen(?) en een stuk chorizoworst. Tijdens het eten zit ik tegenover een Nederlander,  die uit Eindhoven komt en vanuit huis onderweg is naar Santiago. Via een ‘Eindhoven de gekste’ komt mijn Brabantse verleden naar boven. Hij vertelt dat hij aan de TUE studeerde maar dat hij vol voor zijn muziek wil gaan. Hij was betrokken bij de komst van de stationspiano op Eindhoven Centraal en vertelt hoe het hem raakte dat die piano vernield is tijdens de COVID-rellen. Gelukkig is er weer een nieuwe piano. Het hele gebeuren heeft hem tot een bijzonder idee gebracht: hij wil een voettocht naar Jeruzalem gaan maken met een piano op een kar, zodat hij onderweg overal kan spelen. En dat wil hij dan weer gaan streamen. 

Hij is te vinden op YouTube en Spotify: David Hordijk is zijn naam. Zeker even luisteren! Ik beloof dat ik hem zal koppelen met een FB-contact van mij die liefde voor muziek koppelt aan passie voor jonge mensen met wilde muziek-ideeen. 

Na het dessert (citroenijs) lopen we nog even naar het terras voor een koffie. En om 21:00 zoek ik mijn bed op.