Van Foncebadon naar Ponferrada; over een afscheid en een afscheid.

Voor het eerst sinds een paar dagen weer eens heerlijk geslapen. Mijn geheim was dit keer niet de binaural-sleep playlist, maar de privékamer in een albergue. Dat scheelt toch een heel stuk in je nachtrust. 

Om iets over zes ben ik weer op pad, het is nog behoorlijk donker. Gelukkig lopen er kort achter mij twee pelgrims met een lampje op hun hoofd en die laat ik maar even voorgaan, want ik kom graag onbeschadigd terug in huis. Natuurlijk speelt het door mijn hoofd: het is vandaag mijn laatste loopdag. Die brengt me in elk geval op twee bijzondere plaatsen. De eerste is het Cruz del Ferro en de tweede is het hoogste punt van de Camino Frances: 1.505 meter boven de zeespiegel. 

Het Cruz del Ferro staat niet heel ver buiten Foncebadon. Het is nog net niet licht als ik er aankom. Dat heeft als voordeel dat ik nog een foto kan maken met de maan erop. Maar het belangrijkste voordeel is, dat het nog tamelijk rustig is. De twee pelgrims voor mij en ikzelf zijn de enige pelgrims op deze plek. Maar dat duurt niet lang.

Het is traditie dat elke pelgrim een steen in de rugzak meeneemt en die hier bij het Cruz del Ferro achterlaat. Het steentje symboliseert iets dat je graag wilt achterlaten op deze Camino. Er ligt dan ook een indrukwekkende berg stenen en steentjes aan de voet van het kruis. De twee pelgrims voor mij hebben de behoefte eindeloos te poseren op die berg stenen. Ze nemen zelfs allerlei frivole poses aan, leunend tegen het kruis. Die frivoliteit op deze plek kan ik noch goed plaatsen noch waarderen. Misschien verbeelden ze daarmee hun opluchting over wat ze achterlaten? Hoe dan ook, als ze eindelijk zijn uitgegiecheld en geposeerd, slaag ik er in een mooie foto van het Cruz tegen de opkomende zon te make. Even later arriveren de volgende pelgrims, dus ik loop verder. Er komen van tijd tot tijd plannen op om van deze plek een ‘evenementenlokatie’ te maken, met parkeerplaatsen voor de toeregrinos die dan niet dat hele eind hoeven te lopen. Ik hoop dat die plannen  nooit gerealiseerd zullen worden. 

Een klein eindje verder staat er een mobiele koffiebar. Ik neem een koffie en een koek en bekijk even de gemaakte foto’s. Omdat het niet voor iedereen mogelijk is met zonsopgang bij het Cruz te zijn, stuur ik Elizabeth een afbeelding. Zij moet eerst nog een kleine anderhalf uur lopen voor ze in Foncebadon is, dus ze zal hier pas zijn als de zon echt op is. Tot mijn verrassing krijg ik snel een foto van haar terug, waarop ze zelf staat met het Cruz op de achtergrond. Even later arriveert ze al bij de koffiebar. Ze vertelt dat ze al om 5 uur op pad was. Ik vind het nog fijn om alleen te lopen, dus even later vervolg ik mijn weg. 

Het pad loopt gestaag omhoog en de ondergrond is veeleisend, met veel losliggende keien en stenen. Het is een traject waarbij je echt wel je aandacht bij de weg moet houden. Dat neemt niet weg dat ik af en toe ook aandacht voor de omgeving kan hebben. En ik zie op een berg een eind van me af dat waar Spanje op dit moment onder lijdt; bosbranden….Er is gelukkig weinig wind en die staat ook nog eens van me af, maar ik word er niet blij van. 

Ergens rond het hoogste punt van de Camino word ik ingehaald door een groepje waarin ook Elizabeth loopt. Daarna beginnen we aan de afdaling en ook dat is een klusje waar je de aandacht echt voor nodig hebt. Op een terras in El Acebo zitten we met 5 mensen: Elizabeth, de Engelse, de Zwitserse Marlies en een vrouw uit Denemarken. Ik herinner me dat er in de beschrijving van deze etappe iets stond over een gevaarlijke afdaling. Omdat ik daar liever uitgerust aan begin, pak ik de beschrijving er even bij. Om dan tot de ontdekking te komen dat we die afdaling net gehad hebben… toch een meevaller. 

Maar ook nadat we weer op pad gaan, is het geen pad om zonder focus te lopen. Uitgebreide gesprekken voeren is niet mogelijk. Of zou dat te maken hebben met mezelf, dat ik me deze laatste dag wat afsluit? dat is natuurlijk ook een mogelijkheid. Want ik merk wel dat ik de dagen van deze Camino door mijn hoofd laat gaan. De mooie plaatsen, de soms prachtige natuur, de stukken die minder mooi waren. En natuurlijk… de mensen die ik ontmoette. Anita, de Duitse die ik net na Burgos ontmoette. Annika, uit Oosterijk, Coreen en Eileen, allebei uit Amerika. Elizabeth natuurlijk. David, afkomstig uit Pamplona maar in de week van de stierenrennen toch op de Camino. De Peruviaan met een naam die fonetisch als ‘koekie’ klinkt. Hij heeft een geweldige energie en een onverwoestbaar goed humeur en dat is veel waard op de Camino. En al die anderen die me een figuurlijk kijkje in hun rugzak wilden geven. 

Vol van dit soort gedachten arriveert ons treintje ‘opeens’ in Molinaseca. We zoeken een terras en ik neem een tonic met ‘Patatas’. Ik kan wel wat vulling gebruiken. Even later sluiten ook Elizabeth en de Deense aan. Elizabeth laat weten dat ze in de dorpje blijft overnachten. We nemen afscheid met een zweterige pelgrimshug. Ik spreek mijn respect voor haar wijsheid uit en wens haar alle goeds in het nieuwe leven dat straks in Amerika op haar wacht. Zij bedankt me nogmaals voor de ster die ik haar gaf en voor de wandelwol die de blarenpijn verlichtte. 

Dan loop ik verder naar mijn eindbestemming van vandaag en van deze Camino. Net buiten Molinaseca haal ik de Deense in. We lopen de laatste kilometers samen. In Ponferrada zoek ik mijn hostel en neem mijn intrek op mijn kamer. 

Als ik even zit bij te komen van de dag, zie ik het bericht dat broeder Titus, Norbertijn van mijn abdij van Berne is overleden… En ondanks zijn hoge leeftijd van 96 jaar raakt me dat flink. Sinds ik in 1997 in de abdij van Berne kom, was hij er altijd. Een statige, rijzige man van een kleine 2 meter lang. Je zag hem letterlijk niet over het hoofd. Maar het meest bijzondere vond ik altijd zijn stem. Zacht en krachtig tegelijk. Ik heb mooie gesprekken met hem gehad. Zo zaten we eens samen aan dezelfde tafel te eten en ging het gesprek over de prachtige kunst (muziek, liederen, schilderijen, enz) die vanuit religie ontstaan is. Ik zei dat ik het alleen al daarom fijn vond dat ik religieus opgevoed ben. En dat ik, wanneer aan het einde zou blijken dat er niets meer is, toch blij zou zijn dat ik dat heb meegemaakt. Hij bleef even stil en nam een paar hapjes van zijn eten. Toen zei hij: ‘nou, ik zou me dan toch wel belazerd voelen’. 

Maar de meest goede herinneringen heb ik aan de keren dat hij op zaterdagmorgen de mis deed. De preek in die dienst is (zeker voor Protestantse begrippen) ultra-kort: ik denk dat hij niet meer dan een half A4-tje in beslag neemt. Broeder Titus kon me in die paar regels zowel raken als aan het denken zetten. Zoals de keer dat in de viering het verhaal gelezen werd waarin Jezus tegen zijn volgelingen zegt: je moet niemand bij me weghouden, laat de kinderen tot mij komen. Broeder Titus, toen al ver in de 80 jaar oud, onderstreepte in zijn overweging dat voor Jezus iedereen er toe doet. En hij sloot af met: ‘dat geldt ook voor het kind in mij’. 

Het bijzondere is, dat ik deze week nog aan die woorden gedacht heb. Toen ik langs die verkeersweg liep en mijn oortjes in had om de herrie van het verkeer een beetje weg te houden. Bij sommige nummers moest ik gewoon even wat danspasjes maken en met mijn armen zwaaien. Want het kind in mij gaat altijd met me mee, dankzij die woorden van deze wijze man… Moge het Eeuwig Licht nu voor altijd op hem schijnen…

Buen Camino, Broeder Titus.