Van Guinarthe-Parenties naar Ostabat; over de samensmelting en een niet gezongen lied

We spraken af dat we om 7 uur zouden ontbijten, dus om 6:30 ging mijn wekker. 

Toen ik buiten kwam, was dit het eerste wat ik zag. Voor mijn gevoel had ik meer zin in de dag. Het ontbijt was oké en de koffie van betere kwaliteit. Vandaag staat de etappe naar Ostabat-Asme op het programma. En vandaag vindt ook ‘de samensmelting’ plaats. Daarover straks meer. Om 7:45 sta ik klaar voor vertrek en wandel ik de poort uit, nadat ik afscheid nam van de andere pelgrims. Zij laten zich vandaag terugbrengen naar de plek waar ze gisteren opgepikt zijn. En lopen dan een kilometer of 12.  
 

De weergoden zijn me goed gezind: vandaag maar 23 graden. Ideaal wandelweer, hoewel je wel kunt merken dat achter de wolken de zon het gerust warmer wil maken: het is een beetje broeierig. 

Ik loop lekker, en wordt van alle kanten aangemoedigd:

Inmiddels ben ik Frans Baskenland binnengelopen. Dat is te zien aan de tweetalige borden. Ik hoor later vandaag dat ook voor een Fransman de Basken eigenlijk niet te verstaan zijn.
 

Tegen 10 uur vind ik een mooie parkeerplaats voor m’n eerste rust. Ik heb er dan zo’n 8 km opzitten. 
 

De eerste 12 kilometer vandaag is redelijk vlak. Om 11 uur loop ik St. Palais binnen. Tijd voor koffie. In dit stadje komt de pelgrimsweg vanuit Tours bij de weg van Vezelay. Het zal vandaag drukker worden. Tegenover het terras is een supermarktje en daar koop ik mijn lunch. Een eindje verderop vind ik een bankje bij een kerk. Ik strijk er neer voor m’n lunch. Even mijn schoenen en sokken uit. Heerlijk. Althans als je er niet te dicht op zit ;-)

De buitenkant van mijn linker kleine teen irriteert wat. Dus voor ik verder loop doe ik daar wat wandelwol op. Dan loop ik verder en begint het al snel weer te stijgen. Pittige paadjes zitten er tussen. 
 

Tijdens zo’n klim tref ik een andere pelgrim: Brigitte is gestart in Tours en zit ook te lunchen. We zullen elkaar vaker zien vandaag want we slapen In dezelfde herberg. 
 

Weer een stuk verder, Brigitte heeft mij inmiddels ingehaald, zie ik haar in gesprek met 2 andere pelgrims die zij tegenkwam. Wanneer ik voorbij loop word ik bij het gesprek betrokken. Het stel is op weg naar Roncesvalles vanuit Le Puy en ze vinden t maar lastig te begrijpen dat ze nu richting Nederland aan het lopen zijn. Maar ze draaien toch om en even later kom ik aan bij  ‘Estelle’: de plek waar de route vanaf Le Puy samensmelt met de routes vanaf Tours en Vezelay. Het wordt nu zelfs druk op de Camino!  Tijdens een forse klim zie ik gieren overvliegen… indrukwekkend groot. Helaas geen goede gelegenheid om ze vast te leggen. 
Het is net 16 uur als ik Ostabat binnen loop. Op een terras scoor ik een frisdrank en een biertje. 

Daarna nog een klein stukje naar de herberg waar ik slaap. Het is de herberg van ‘Le chanteur’ (de zanger) of ‘de Bask’. 

Om 19 uur zit ik gedouched en wel aan tafel met 3 Oostenrijkers, 1 Zwitser en 3 Fransen. Er wordt Duits, Engels en Frans gesproken. Zelfs de Fransen blijken Engels te spreken. De Zwitser niet, maar die spreekt dan weer goed Frans. Het eten is trouwens heerlijk. 
 

De eigenaar van de herberg zingt na het eten -wanneer hij zich sterk genoeg voelt- een paar Baskische liedjes. En natuurlijk ook het wereldberoemde Caminolied ‘Ultreia’. Daarbij laat hij dan de borrelfles nog eens rond gaan. Gezelligheid alom. Maar, zo zegt de Fransman met een lekker gevoel voor droge humor, ‘hij voelt zich bijna nooit goed genoeg’. Er wordt dus niet gezongen vanavond. 
Omdat ik morgen de zwaarste etappe van deze Camino loop heb ik bij aankomst gevraagd of ik mijn slaapplaats op een gedeelde kamer nog kan wisselen voor een kamer alleen. Dat kan gelukkig. Om 22 uur gaat mijn lampje uit…