Van Hornillos naar Castrojeriz; over niet meegaan maar er toch bij zijn en kijken wat er wel kan

Voor ik begin aan mijn verhaal over vandaag, moet ik even terug naar woensdag, toen ik van Eindhoven naar Bilbao vloog. En eigenlijk moet ik nog verder terug, naar 2019. In de buurt van Perigueux ontmoette ik op een terras Angelina uit Frankrijk, Guiseppe uit Duitsland/Italie en Saskia uit Nederland. De hoofdrolspeler in een oude reclame van Tempo Team zou zeggen: ‘het waren twee fantastische dagen’. Met Saskia, die van Nederland naar Santiago liep, heb ik nog altijd contact. Telkens wanneer ik de jaren daarna weer terug ging naar de Camino was te merken hoe ernstig het camino-virus in haar systeem is gedrongen. Geheel volgens onze ‘traditie’ liet ik haar ook dit jaar weten wanneer ik weer zou vertrekken. En geheel volgens diezelfde traditie ontbrak ze ook dit jaar bij het vertrek. In het weekend voor mijn vertrek werd het tijdschrift van het Jacobsgenootschap (de ANWB voor caminogangers) bezorgd. Ik besloot het tijdschrift mee te nemen om in het vliegtuig wat te lezen hebben. Op 11 km hoogte opende ik het blad en vond ik een artikel over de camino-podcasts, waaraan eerst Saskia en later ikzelf ook meegedaan hebben. In het artikel stond een citaat van… Saskia. Niet meegegaan, toch erbij.

Goed… verder met vandaag.

Gisteravond lag ik rond 22 uur in bed. Het was geen enkele moeite om in slaap te vallen. Wel een paar keer net niet wakker geweest van een snurker, maar desondanks lekker geslapen. Om 4:15 uur gaat vanmorgen -of moet ik zeggen: vannacht?- de eerste kamergenoot heel stilletjes het bed uit en met haar rugzak de kamer uit. Ook daarna val ik weer prima in slaap. Maar tegen zessen is het echt gedaan met de rust. Om kwart over zes zit ik aan het ontbijt (sneetjes witbrood, jam, koffie, jus). En om tien voor zeven is alles ingepakt en wil ik de rugzak omhangen. Op dat moment ontdek ik een plas water op het bankje waarop mijn rugzak staat. Ik weet niet hoe snel ik alles uit mijn rugzak moet trekken, maar gelukkig is mijn waterzak niet aan het lekken. Vermoedelijk heb ik bij het inpakken het mondstukje zo belast, dat het ventiel open ging waardoor het water eruit lekte. Een meevaller op de vroege morgen. 

Klokslag zeven uur ga ik op weg. De zon is nog niet boven de heuvels uit en de temperatuur is heerlijk. Ook vandaag loop ik over de Meseta, weinig schaduw dus. Gisteren verbloemde de stevige wind de kracht van de zon. Vanmorgen merk ik dat in mijn nek en op mijn bovenarmen. Vandaag de factor 50 dus voor het grijpen houden en op tijd smeren. 

De zon komt prachtig boven de heuveltoppen uit en werpt lange schaduwen van de weinige pelgrims vooruit. De route brengt me vandaag langs het gedenkteken voor een Nederlandse pelgrima die in 2019 bij een tragisch ongeluk op de Camino om het leven kwam. Ook op de Camino kan het leven zomaar op zijn kop gezet worden. 

Rond 9 uur drink ik een heerlijke espresso op een terrasje in Hontanas. Na een bezoekje aan de plaatselijke kerk ga ik weer verder. Ik kom bij de ruïne van het Convento de San Anton. Honderden jaren geleden was dit een ziekenhuis voor pelgrims. En daar hoorde in die tijd natuurlijk ook een kerk bij. De camino liep precies onder de boog door die kerk en ziekenhuis met elkaar verbond. En dat doet de camino nog steeds. Voor pelgrims biedt de huidige ruïne een bijzondere overnachtingsplek: geen stromend water, geen elektriciteit, maar wel een eindeloze sterrenhemel boven je hoofd. 

Desondanks loop ik verder naar Castrojeriz, mijn eindbestemming voor vandaag. Het is klokslag 12 uur wanneer ik op de stoep van mijn herberg sta. Na het douchen en het wassen van mijn kleding ga ik lekker op mijn bedje liggen voor een kleine siësta. Maar niet nadat ik gezien heb dat het hier de komende dagen lekker blijft dooien, met temperaturen boven de 35 graden.

Na mijn dutje installeer ik me op een terras naast mijn herberg om mijn verhaal te schrijven. Maar waar is de firma Schoonenberg als je die nodig hebt? Er zitten en staan zes rokende mannen aan het tafeltje naast me die blijkbaar allemaal doof zijn. Ze moeten echt hard schreeuwen om zichzelf verstaanbaar te maken aan elkaar. En het liefst doen ze dat met drie of vier tegelijk. Of zou het te doen hebben met de drankjes die ze tijdens het roken achterover tikken? Maakt alcohol nu ook al doof?

Ik eet in de herberg met een Nederlands stel dat op de fiets onderweg is, een Amerikaan en een Braziliaanse. We lossen alle wereldproblemen op onder het eten van een soort paella met een kippenpoot en -vleugel. Daarbij een lekkere salade en als toetje een chocolademousse. En natuurlijk een kan rode wijn. Na het eten belandt de Nederlandse delegatie nog even op het terras voor een koffie. Het stel is op 1 mei vertrokken vanuit Nederland op de fiets. Ze zijn dit jaar met pensioen gegaan en genieten van hun vrije tijd. En dat genieten heeft een schaduwkant: door een spierziekte kan hij niet veel lopen en is 50-60 kilometer fietsen per dag op een e-bike het maximale. Maar ze zijn er wel… en genieten intens van wat er nog wel kan. Wat een veerkracht laten die mensen zien.

Nog even een update:

Voeten: links prima, rechts krijgt morgen een laagje fixomull voor de zekerheid.

Enkels, knieen en heupen: geen problemen

Rug: Bueno!

Conclusie: Het was weer een mooie dag.