Van Le Chemin naar Chaumot

Maandagmorgen vertrekken we rond 9 uur voor een tocht van ongeveer 18 kilometer. Ik kijk terug op een goede nacht in een prachtige herberg. Wat wordt hier met Liefde gewerkt! Voor we vertrekken krijgen we van Arno  een kaartje met de tekst van een in Spanje wereldberoemd gedicht van Antonio Machado.

Deze tweede dag is het thema van de Latifa: ik verlang. Dagdromen over mijn verlangens voor mezelf. 

Gaandeweg ontdekken we die maandag dat we de eerste dag de meeste klimkilometers van deze week gelopen hebben. Dat is fijn om te weten. Maar vandaag doet de warmte zijn eerste duit in het zakje. Ik merk dat ik last van de groep heb. Ik moet me aanpassen aan anderen, die vanzelfsprekend niet dezelfde loopgewoontes hebben. Logisch, want iedereen gaat zijn eigen Camino. Omdat het zo warm is, wil ik graag doorlopen om voor de ergste warmte binnen te zijn. Maar het programma kost natuurlijk ook tijd. Wietske neemt haar rol heel serieus en zorgvuldig. Ik heb wat meer behoefte aan speelsheid en wat meer écht uit het hoofd. In plaats van mentale oefeningen om uit je hoofd in je lijf te komen. Maar… ik ben hier ook om de Camino te ontdekken. Wat zegt die mij? Dat ik niet altijd mijn eigen tempo kan gaan? Wel mooie dingen gezien vandaag: koeien die aan het badderen zijn in een riviertje, een heerlijk voetenbadje in een koude fontein. Ook een gevalletje pech: mijn waterzak blijkt een klein scheurtje te hebben. Gelukkig kan ik deze in mijn nieuwe rugzak aan de buitenzijde van de rugzak dragen. Dan blijft mijn bagage mooi droog. 

Het al toch al 16 uur voor we aankomen op camping De L’Ardan in Gemenay (Chaumot). Ook deze camping is in Nederlandse handen. Voor de mensen zonder tent staan er kleine trekkershutjes op de camping. Ik zet lekker mijn eigen paleis weer op. Op het terras bij het restaurant eten we ’s-avonds een echte pelgrimsmaaltijd: biefstuk met gebakken aardappels. Omdat het dinsdag nog warmer zal worden, spreken we af dat we om 7 uur opstaan. 

Vandaag glopen: 14,7

Totaal gelopen: 39,7