Van Marsac naar Chatelûs-le-Marcheix

Het slapen lukte gisteravond niet direct: Boo, de hond van Ruud, bewaakte de camping. En héél ver weg begon een hond met hem te discussiëren. Het werd een leuk gesprek. 
Maar ik denk dat ik geen 20 minuten wakker heb gelegen. Ergens in de ochtend word ik wakker van de regen. Dat is niet vreemd, want weeronline belooft de hele dag regen. Gelukkig kan ik me nog een keer omdraaien, want mijn ontbijt staat om 8:30 uur klaar. En dat doet het inderdaad. Ruud heeft een lekker Nederlands ontbijt gemaakt. Met pindakaas en een gekookt eitje. Heerlijk. Omdat het nog wat miezert én ik vandaag maar 15 km loop, heb ik niet veel haast om weg te komen. Het is al half 11 als ik de camping van Ruud af wandel. En: ’t is droog! Dat loopt een stuk lichter. En dat is nodig ook, want de Camino gaat gestaag omhoog. Soms met stijgingspercentages van 10%.

Maar geen bolletjestrui hoor. Gewoon lopen. De paden zijn soms echt lastig. Goed kijken waar ik ga staan. Want, domoor die ik ben, ik heb mijn wandelstok bij Ruud laten staan. Maar de service van gastheer Ruud gaat ver: hij komt mijn stok vanavond brengen! De held. 
Maar goed, vandaag moet ik het zonder doen. Rond 12:30 kom ik aan in St. Goussaud. Daar is een leuk restaurantje. Er zit een man lekker op een gitaar te tokkelen.

Hele leuke sfeer. Ik bestel de plat du jour en dat is een goede keus. Al met al zit ik een uurtje en als ik weer vertrek, regent het wel. Dus de hoes over de rugzak en de regenjas aan. Gelukkig is het nog maar 6-7 kilometer en hoef ik nauwelijks meer te klimmen. Het pad gaat meestal omlaag. Het is nog maar 15 uur als ik aankom bij mijn slaapplaats in Chatelûs-le-Marcheix. Een herberg die in het gidsje van het Jacobgenootschap de toevoeging: ‘hygiëne???’ heeft. Dus ik ben benieuwd… En het valt enorm mee.

Een heel simpele herberg, maar zeker niet smerig. Als ik me geïnstalleerd heb en mijn kleren te drogen hangen komt de beheerster langs voor de stempel en het geld: 10 euro voor een overnachting. Ze vertelt dat ik de enige gast ben. 

Dan snel naar de lokale bar, waar ik Ruud zal ontmoeten om mijn stok weer terug te krijgen. We drinken een biertje samen en Ruud vertelt over de bar: die is een tijdje in handen van Engelsen geweest. Veel Engelsen profiteren van het vestigingsklimaat: ze hoeven de eerste 5 jaar geen belasting te betalen. Na 5 jaar verdwijnen ze vaak om ergens anders dezelfde truc te doen. Toen de Engelse eigenaren foetsie waren, stond het pand een tijdje leeg. Nu heeft de plaatselijke gemeenschap de handen in elkaar geslagen en de bar nieuw leven ingeblazen. We praten ook nog even over de mogelijkheid zijn camping als basis te gebruiken voor een week haptotherapie & wandelen. Wie weet.... Nadat Ruud is vertrokken, vraag ik wat ik kan eten. Dat is simpel: niets. Maar de bar heeft ook een ‘supermarkt’. Uit de schappen pluk ik pasta, een blik gemengde groente, een blikje tomatenpuree én hamblokjes. Jaja… Echte macaroni ;-)
Als het eten op is, de afwas gedaan en een wijntje gedronken zoek ik mijn bed op. Het was een mooie dag.. Dankbaar val ik in slaap.