Van Mussidan naar Sainte-Foy-la-Grande; met een knipoog van de Eeuwige

De wekker gaat om 6.15 uur. Het vinden van de bakker kost iets meer tijd dan verwacht, maar dan heb je ook wat: lekkere croissants en een pain complet die er ook mag zijn. Er zit een nadeel aan het in je eentje in een gites slapen: je ruimt je spulletjes niet op. Daardoor duurt het inpakken van m’n rugzak wat langer. 

Voordat ik vertrek, las ik  de tekst voor deze ochtend. Ik sloot mijn verhaal van gisteren af met te vertellen dat ik vandaag 33 km loop. Ik zie daar wel tegenop. En dan begint mijn tekst voor vandaag met een gebed. De eerste regel is: ‘laat mij niet vermoeid worden, God’. Zeg nou zelf, dat bedenk je toch niet? Ik ervaar dat als een knipoog van de Bron van Liefde. Zo ga ik met een glimlach op pad. 

Ik probeer vandaag iets uit wat ik ergens las van een wandelaar: elk uur 10 minuten rusten en elke 2 uur 20 minuten. Eens kijken wat dat brengt. Om te voorkomen dat ik elke keer op m’n telefoon moet kijken, zet ik gewoon de wekker. Wanneer je overnacht in een dorpje aan de rivier, kun je ongeveer uitrekenen wat je de volgende morgen eerst doet: klimmen! En dat is ook vandaag het geval. Toch word ik na het eerste uur verrast door de wekker.

Gelukkig wel op een goede plek, waar ik even lekker kan zitten. Het is nog vroeg en de temperatuur is heerlijk. Na mijn pauze loop ik verder en een uur later ben ik in Saint-Gery waar ik op trappen van de kerk wat langer rust. Dan weer verder. Het is een mooi gebied waar ik vandaag loop. Maar ik zie de hele dag geen winkel. Om 13:15 arriveer ik bij een camping met een restaurant. Als je mijn caminoblogs al langer volgt, kun je raden wat er komt… het restaurant is gesloten van 13:00 tot 15:30 uur. 

Maar op een picknicktafel in de schaduw eet ik mijn brood en in het toiletgebouw vul ik mijn waterzak bij. Dan loop ik verder. Gelukkig is het niet zo warm vandaag en waait er een verfrissend windje. Wel zitten er vandaag een paar gemene klimmetjes in de route. Iets minder dan 4 km voor mijn stop in Sainte-Foy-la-Grande gaat opnieuw de wekker. Ik vind het knap van mezelf dat ik die rust ook neem en niet denk ‘het is nog maar een klein stukje, doorlopen dus’. 

Dat komt ook door een zinnetje in het routeboek. Net voor de eindbestemming staat er: ‘voorzichtig, steile en gevaarlijke afdaling’. Daar kan ik beter niet al te vermoeid aan beginnen. Nog 1 keer mijn rugzak op en gaan.

Aan een boom hangt er een officieel uitzend bord met de tekst ‘chemin fermez’. Dat zal wel een vergissing zijn. Maar een eindje verder, aan het begin van de afdaling staat een hek met opnieuw een officieel document waaruit ik opmaak dat de afdaling momenteel te gevaarlijk is. Maar ja, een omleiding is er niet en ik zie ook geen bushalte. Dan is er maar 1 weg: rechtdoor… laat ik zeggen dat ik, eenmaal veilig beneden aangekomen, goed begrijp dat dit pad afgesloten is. Ik maakte geen foto’s, want ik wil niet de held uithangen. Maar het was zeker een zwarte piste. Even later sta ik aan de oever van de Dordogne.

Nog een stukje langs het water en dan het stadje in. Als ik mijn slaapplaats gevonden heb spring ik snel onder de douche en wandel daarna naar een pleintje met wat terrassen. Dat eerste biertje…. Goddelijk.

Na het heerlijke eten lees ik de afsluitende tekst voor vandaag. Het gaat, hoe toepasselijk, over ‘de aanhangers van de Weg’, waarmee de eerste Christenen werden aangeduid. De tekst eindigt met ‘blijf bij mij en bij alle pelgrims’. Dat is een mooie om mee in slaap te vallen.