Van Nevers naar Saint-Parize-le-Chatel (14,6 km)

Om 8:30 loop ik weg uit Nevers. Het echte begin van mijn Camino 2018. Lopend over de brug over de Loire kijk ik achterom. De kathedraal torent boven de stad uit. Ik blijf het een bijzonder profiel vinden. Nevers is de stad waar Bernadette Soubibour is opgebaard. Gisteravond bezocht ik haar nog even. Het was geen prettig bezoek: niet omdat ze er slecht bij lag (de zichtbare delen van haar lichaam zijn keurig gebalsemd), maar voor haar sarcofaag stond een enorm boeket lelies. En als ik ergens de schurft aan heb, is het die weeig-zoete geur van lelies :-) snel wegwezen dus.

Lopen dan maar... Dat voelt beter, ook al loop ik het eerste deel langs een drukke verkeersweg. Na een 20 minuten wordt dat beter: de Camino buigt af en zoekt rustiger wegen. Ik merk dat mijn rugzak en ik weer vrienden moeten worden. Het zit nog niet allemaal even lekker. Ik herinner me dat de laatste die mijn rugzak gebruikte ongetwijfeld haar eigen instellingen koos. En nadat ik de hoogte opnieuw instel, het riempje op mijn borst een standje lager zet en het hele gevaarte nog eens goed op mijn rug plant, voelt het al een stuk beter.

Ik heb me voorgenomen vandaag en morgen rustig aan te beginnen met afstanden onder de 20 km. Zo kan mijn lijf weer even wennen aan de combi van lopen en rugzak dragen. Ik ontdek mijn eerste vergissing van deze tocht: ik koos ervoor om mijn camelbak (drinksysteem) thuis te laten en flesjes water in de zijvakken te stoppen. Dat is niet handig, want ik kan alleen bij die fles als ik mijn rugzak half af doe. En dat doe je niet voor je lol ;-)  Zeker als je alleen loopt is zo’n Camelbak toch het fijnst: het mondstuk zit vast aan de draagband van mijn rugzak en je drinkt daardoor veel regelmatiger. 

Na een uurtje lopen kom ik door Challuy. Een dorpje waar volgens de gids nog een winkel moet zijn. Ik zie er niets van. Korte tijd later bedenk ik me dat ik even langs de supermarkt in Nevers had moeten gaan: ik heb niets te eten bij me. Het eerstvolgende dorpje is nog even lopen. Na twee uur lopen stop ik voor een pauze. Ik kijk de route na en zie dat ik bijna 10 km liep. Dat stemt me tevreden. Dan ga ik verder in de richting van Magny-Cours. Bekend van het racecircuit. En dat merk ik: de hele tijd hoor ik motoren in de verte. Als muggen. Alleen deze kun je niet pletten.

In Magny-Cours is de supermarkt gelukkig open. Ik scoor behalve mijn avondeten ook wat fruit en water en op een pleintje voor de kerk lunch ik als een vorst. Ik zit er lekker in t bleke zonnetje. Tot mijn eerste stop is het nog maar een kilometer of 6, dus ik heb alle tijd. Tijd om te genieten van het landschap, het weer. En om te merken dat ik er nog een klein beetje in moet komen. Ik bedenk me dat ik geen vierdaagse aan het lopen ben. In Saint-Parize-Le-Chatel is de gemeentelijke pelgrimsherberg geheel tot mijn beschikking. Om een uur of 10 lig in mijn mandje.