Van Saint-Sever naar Hagetmau; over een verfraaid pand en een mooi verhaal.

Vandaag loop ik maar een dikke 16 kilometer. En toch gaat de wekker om 6:45 uur. Dat heeft een reden: ik slaap vanavond een eindje van de bewoonde wereld vandaan en het is zondag vandaag, dus ik moet vóór 12:30 uur in de supermarkt in Hagetmau geweest zijn om mijn inkopen te kunnen doen. Bij het bakkertje koop ik een croissant, een flesje jus d'orange en mijn gekoelde water. Op een bankje tegen de kerk aan eet ik mijn ontbijtje. En daarna ga ik op pad, het stadje uit.

Ik loop langs het pand van een antiekverkoper die zijn winkel stijlvol verfraaid heeft door er een goede schilder op los te laten. Dit is een mooi moment om iets te vertellen over waarom pelgrims vaak een schelp aan hun rugzak bevestigen. Een sluitende verklaring is er niet voor, maar er zijn wel fraaie verhalen over verteld. Wat bekend is, is dat er rond het jaar 1200 ongeveer 200 schelpverkopers hun winkeltje hadden bij de noordingang van de kathedraal van Santiago de Compostela. Blijkbaar was er toen al geld aan te verdienen. Het mooiste verhaal is opgetekend in de 13e eeuw: op het strand van Oporto werd een huwelijk gevierd. De bruidegom, een jonge ridder, zat op zijn paard toen dat beest plotsklaps op hol sloeg in de zee in rende. Bruidegom en paard verdwenen in de golven. Op dat ogenblik kwam het scheepje met Santiago (Jakobus) en zijn twee discipelen voorbij. De ridder botste met zijn paard tegen het bootje en kon daardoor de weg terug naar het strand weer vinden. Ruiter en paard keerden ongedeerd terug, maar waren beide overdekt met schelpen. Iedereen blij natuurlijk. En Sint Jakobus had al een wonder verricht nog voordat hij aan land kwam. Vanaf dat ogenblik werd de schelp gezien als symbool voor de bescherming door Jakobus. Het zichtbaar dragen van de schelp op hoed of jas gaf eeuwenlang bescherming tegen overvallen door struikrovers, die een erecode hadden dat pelgrims met rust gelaten werden. Hoewel het waarschijnlijk ook wel een rol speelde dat bij arme bedevaartgangers niet veel te halen valt ;-)

Na een goed uur lopen bereik ik het gehuchtje Audignon. Daar is gisteravond blijkbaar een (dorps)feestje gevierd, want de deur van het dorpshuis staat open en de lucht die naar buiten stroom ruikt niet naar bloemetjes. Ook staan er wat tentjes waarin mensen liggen te slapen die blijkbaar liever niet naar huis wilden rijden. Ik loop even het kerkje binnen, maar dat brengt niet veel bijzonders. Als ik op een bankje ga zitten om wat te eten, komt er een blije Border Collie aangelopen die het zeer op prijs stelt dat er iemand aandacht voor hem heeft. 

Het lopen gaat lekker vandaag. Ik prijs me gelukkig dat ik geen spoortje spierpijn heb (dat was al na een dag of 3 lopen zo) en dat mijn blaartjes zich koest houden. Aan het eind van een loopdag voel ik mijn voeten en mijn benen, maar het is een heel geruststellend gevoel om er op te kunnen vertrouwen dat dat na een nacht slapen helemaal weg is. 

Na nog een paar pauzemomentjes ben ik al rond 11:30 in Hagetmau. In de supermarkt scoor ik mijn eten voor de rest van de dag en daarna ga ik het dorpje in, op zoek naar een leuk terras. Ik kan vanaf 15:00 terecht in het hotel waar ik overnacht (pelgrimsherberg ook hier gesloten), dus ik moet wat tijd overbruggen. Hoewel ik nog een kleine 4 kilometer te lopen heb naar het hotel, durf ik het toch aan om na de tonic en de koffie een witte wijn te bestellen. Ik zit heerlijk in de schaduw en het is lekker levendig op het terras, dus ik vermaak me wel.

Ik liet het onderwerp tot nu toe onbesproken, maar dit is wel een mooi moment om iets te zeggen over pelgrimeren in Coronatijd. Het gebied waar ik loop kende en kent relatief weinig besmettingen. Toch zijn uiteraard ook hier de landelijke regels van kracht als het gaat om het dragen van gezichtsmaskers. In alle winkels is het dragen daarvan verplicht en ook op een terras moet je er eentje dragen tot het moment dat je gaat zitten. De Fransen houden zich daar over het algemeen netjes aan en als je het eens vergeet, wijst de eigenaar van de winkel/terras je er op: 'masque obligatoire!' Toch zie ik soms tafereeltjes waar ik om moet lachen: iemand staat met masker op bij een terras. Er komt een kennis aanlopen, waarna beiden elkaar gemaskerd de hand schudden en vervolgens het masker omlaag doen om elkaar ook links-rechts met een kus te begroeten. Dan gaat het masker weer omhoog en staan ze even te praten. Als afsluiting van het ritueel gaat dan 2 minuten later het masker weer omlaag, waarna beide een sigaret aansteken. 
Voor de mensen en bedrijven die van toerisme leven is er weinig reden tot lachen: er zijn amper toeristen, dus er is enorme economische schade. In de tijd dat ik liep, zag ik welgeteld twee auto's met Nederlands kenteken en hoorde ik slecht één keer iemand Nederlands spreken. En dat in Frankrijk! Maar ook Duitsers, Belgen en Britten zijn massaal weggebleven. Om nog maar te zwijgen van toeristen uit VS of Azië. Als pelgrim merkte ik het vooral doordat herbergen gesloten waren. Vandaar dus ook dat mijn eindpunt vandaag een hotel is, even buiten Hagetmau.

Iets na drieën bereik ik mijn eindpunt voor deze dag. Een kamer met aangenaam uitzicht, een heerlijke douche en een geweldig bed. Op de plaats rust...