Van Sainte-Foy-La-Grande naar La Réole; over bruto-kilometers en netto-geluk
27 juli 2020 - La Réole, Frankrijk
Om 7:30 uur kan ik op zijn vroegst ontbijten. Dus sta ik om 7:30 met de deurklink van de eetzaal in de hand. Mijn ontbijt staat al klaar, ik kan direct aanvallen. Tegen 7:50 ga ik nog even naar m’n kamer om mijn spullen op te halen. ‘Het mannetje’ staat me al op te wachten! Hoe gaaf is dat. In een auto van het merk met de 5 nullen brengt hij me in een 25 minuten naar Pellegrue.
Daar begin ik aan de ruim 27 km naar La Réole.
De zon is er al lekker bij, maar het is open weer. Dus in de ochtend lekker fris.
Om een uur of 10 maak ik mijn eerste pauze. Bij het gemeentehuis van St.-
Ferme. Gemeenten zijn vaak kleine organisaties in Frankrijk, maar deze zitten er wel knap bij, in een voormalige abdij. Bijzondere plek!
Op het grasveld voor dit gemeentehuis neem ik weer even de tijd mijn tekst te lezen voor deze dag. Ook vandaag gaat t over Jakob. En in het bijzonder over de vraag wanneer ik me -onderweg- verrast voelde. Momenten waarin hemel en aarde bij elkaar kwamen. In mijn tochten op de Camino heb ik die momenten zeker ervaren: de zegen in Vezelay op m’n allereerste dag, een moment in 2018 dat ik met m’n rug tegen een boom zat en een galavoorstelling van een valkje kreeg, vorig jaar de ontmoeting met 3 bijzondere pelgrims. Mooie gedachten om weer bij stil te staan.
En juist op zulke momenten mis je wel eens een teken op de weg. En loop je dus een stukje verder dan nodig is... Ik probeer dan laconiek te blijven (dat valt niet mee als mensen je verkeerd zien lopen en hun mond houden). Zoals mijn moeder vroeger laconiek reageerde als er een extra eter bleef: nog een schep water in de soep, maggiblokje erbij en dóór!
De temperatuur loopt inmiddels lekker op. Iets na enen loop ik een gehuchtje binnen, Coutures. Ik loop langs een kerkhof, en in Frankrijk is weinig zeker, maar: kerkhof = stromend drinkwater. Een mooie plek voor een pauze; voetjes onder
de kraan en waterzak bijvullen. En natuurlijk wat eten.
Ik moet duidelijk nog wennen aan het lopen in deze warmte en neem wat vaker pauzes.
Maar tegen 17:30 loop ik dan toch La Réole binnen. Mijn geluk kan niet op in de koelstraat van de Netto-supermarkt. Heerlijke koelte... Alle producten wel 3 keer bekeken. Na een
paar yoghurtjes en een blikje frisdrank verder de stad in, op weg naar mijn slaapplaats.
Bij het eerste terras in de stad vraagt de eigenaresse of het niet warm is. Ja natuurlijk is het warm, maar ik loop liever in de warmte dan in de regen. Even later ben ik op mijn slaapplaats. Nadat ik gedouched ben, loop ik even terug naar dat eerste terras. Voor een lekker biertje. Paolo Coelho schrijft in zijn boek over de Camino dat je het eerste terras in een stad altijd moet mijden. De eigenaar heeft het te gemakkelijk: de uitgedroogde reizigers stoppen toch wel. Nou, in La Réole is die wet niet van toepassing. De eigenaresse,
ik denk ongeveer van mijn leeftijd, is er eentje waar je niet mee gaat lachen. Er komen nieuwe mensen op het terras en de dame vraagt aan een vrouw die er al zat, welke wijn ze drinkt. Daarna vraagt ze of die lekker is. Op dat moment gaat de eigenaresse rechtop staan... of ze die vraag maar aan haar wil stellen, omdat zij degene is die de wijn verkoopt. Pittige oma ;-)
Na een bezoekje aan de supermarkt ga ik op weg naar het restaurant dat aanbevolen werd. Helaas... complet. Dus lekker op het terras van de Italiaan geland en daar prima gegeten. Daarna m’n mandje opgezocht en slapen.
Nog een klein uitstapje: ik ben dit reisblog begonnen omdat ik het leuk vind mijn ervaringen te delen. Hoe leuk is het dan om reacties te krijgen van pelgrims die een paar dagen achter me lopen. Wendy vroeg of de ‘zwarte piste’ waar ik gisteren over vertelde met een wheeley te doen is. Gerrit en Wendy (uit Vlaanderen) zijn in 2018 de Camino begonnen nadat hun zoon Bart het leven niet meer kon leven. Ze richtten de "Bart’s foundation" op en zijn gaan lopen, met elkaar en met hun andere kinderen. En met jongeren die, net als hun Bart, vechten met depressies. Op die manier richten ze hun eigen monument voor hun zoon op. Respect!
Ik heb weer genoten van je verhaal. En was blij om weer iets van je te zien.
Elke dag lees ik jouw verslag St. Jacques en da's 'n feestje. Je schrijft lekker luchtig!
Je bent nu onderweg naar Bazas.
Geniet van elke stap ...
Bon Chemin 🙏🌹🍀
Je reisverhaal daagt wel uit.......