In Sainte Foy la Grande; over een rustdag, een mannetje en Gigi l’amoroso

De 33 km die ik gisteren verwerkte, geeft recht op een rustdag. En eigenlijk heeft dat een heel praktische reden: de etappe van zondag zou me naar Pellegrue brengen, maar daar is de herberg gesloten en andere opties om te overnachten vond ik niet. 

Ik zag zaterdag al bordjes hangen dat er in de straat van m’n slaapplek niet geparkeerd mag worden deze zondag. En tegen zes uur in de morgen weet ik waarom: er is vandaag een Brocantemarkt !! En ik tref het: pal onder mijn raam komt

een dame met haar spullen. Haar stem klinkt alsof ze dagelijks gorgelt met kleine spijkertjes. Wat een irritant geluid.... 

Tegen half 10 de straat op gegaan, op zoek naar een ontbijt. Ik vind een salon de thé waar ze ontbijt bieden. ‘Naturallement’. Dan krijg ik een kop koffie met een croissant. Een droge. Zonder beleg. En omdat het zo lekker is neem ik even later hetzelfde. Mét een flesje jus. Wat een genot.
Ik slenter over de markt en verbaas me dat mensen het bedenken om hun garage vol te stouwen met zooi en daar dan op een vroege zondagmorgen mee op straat te gaan zitten. Ooit zag ik in Frankrijk bij een oude boerderij een bord met de tekst ‘we buy rubbish and sell antique’. Die afdeling is ruim vertegenwoordigd. 
 

Zo’n rustdag geeft me volop de gelegenheid mijn ‘dagtekst’ te lezen. Ik start vandaag met een ‘driedaagse met Jakob’. En de tekst begint lekker vandaag: ‘Het kleine broertje, altijd staat hij in de schaduw van de anderen...’. Als jongste van 5 heb ik ervaring met de na- en (zeker ook) voordelen van de eretitel ‘kleine broertje’. 
In dit eerste deel van het drieluik staat het verhaal van Jakob en Esau centraal. Op een slinkse manier eigent Jakob zich de levenskansen toe, die hij niet vanzelf kreeg. De gedachtengang voor vandaag vraagt me eens na te gaan wat ik doe als ik denk dat ik tekort kom. Met die vraag in m’n hoofd wandel ik een rondje door de stad. Ik geloof dat ik niet vaak of veel tekort gekomen ben. Een paar situaties komen voorbij. En ik herinner me dan vooral mijn schorpioengedrag: niet loslaten. Geen trekje van mezelf waar ik trots op ben.

Al wandelend is het tijd geworden om een lunch te zoeken. En daarna... siësta! Het is tegen vieren voor ik m’n ogen weer open heb. Mooi tijd om een dingetje voor morgen te regelen: hoe kom ik in Pellegrue? De eigenaar van m’n gasthuis zegt dat er geen taxibedrijf is. Maar dat hij, zoals ze dat in Brabant zeggen, wel een ‘mannetje’ kent. Ik krijg een telefoonnummer en dankzij mijn mavo-Frans én Google Translate krijg ik voor elkaar dat morgenvroeg om 8 uur het mannetje  klaar staat om me naar Pellegrue te rijden. 

Bij een supermarktje in de straat doe ik mijn inkopen voor morgen. Ik wandel het best op fruit en yoghurt. Wat lekkere citroenyoghurtjes, pruimen, appels en bananen gaan morgen mee de rugzak in. In de late middag strijk ik neer op een terrasje om het dagelijks leven nog eens aan me voorbij te zien gaan. Daarna eet ik bij de naastgelegen Italiaan. Onder de meeslepende klanken van Gigi l’amoroso

smaakt de pizza prima. Langzamerhand krijg ik ook zin om weer verder te gaan. Dat komt mooi uit, want morgenvroeg om 8 uur staat het mannetje er...