Van Sorges naar Périgueux

Zondag 4 augustus

Met 5 mensen op 1 slaapzaal is er altijd wel wat. Bruno probeerde vannacht heel stilletjes in het donker naar de wc te lopen. Helaas miste hij in het donker een stoel ofzo die daardoor met een knal omviel. Ik lag te stikken van het lachen. Met wat onderbrekingen begint mijn laatste loopdag om 6 uur als de wekker gaat. Nadat ik die uitzet, start ik Edith Piaf. Daar wordt iedereen blij van en in no time zitten we allemaal aan het ontbijt. Daarna laatste spullen inpakken en dan schoenen aan, een laatste groepsfoto maken, afscheid nemen van Bruno, en lopen maar. Mooi om te ervaren dat elke loper dat op z’n eigen tempo doet. Angelina is als eerste weg, daarna begin ik, om 7:15 uur, aan mijn laatste 23 kilometer van deze Camino. Net buiten Sorges haal ik Angelina al  in. Ik loop een lekker tempo en ben blij dat ik vroeg startte. De zon zorgt nog voor lange schaduwen en het is eigenlijk frisjes. Na ruim 2 uur maak ik mijn eerste stop op een houten bankje. Als ik net mijn fruit- en yoghurtvoorraad uit de rugzak heb, komt Saskia voorbij. Ze stopt even voor een sigaret en we lopen een stukje samen. De Camino brengt ons over een camping met prachtige luxe ‘tenten’. Veel Nederlandse kentekens, maar niemand die ons koffie aanbiedt. Zo jammer. Kort daarna doet Saskia een ‘arrêt naturelle’ en loop ik lekker verder. Het lopen gaat goed en ik probeer zoveel mogelijk te genieten van deze dag. Ik merk dat m’n lijf aan het lopen gaat wennen: het lopen is dan niet meer zo’n ding en ik transpireer anders: de eerste dagen liep het in beekjes van me af en inmiddels zijn het echte druppels geworden. Een kilometer of 6 voor Périgueux staat weer een bankje langs de Camino. Nog even zitten voor een yoghurt en een nectarine. Ik zit al even als eerst Saskia en even later Angelina ook neerploffen. 
Dan sta ik als eerste op voor het laatste stukkie. We spreken af elkaar te ontmoeten op het eerste terras in Périgueux. Als ik de stadsgrens bereik, haalt Saskia me in. We lopen samen de stad in, op zoek naar dat eerste terras. We vinden het gelukkig gemakkelijk, maar het is wel een toeristenval: 4 euro voor een klein glas Heineken,  daar maak je pelgrims niet blij mee. We trekken al snel verder de stad in en komen rond 13 uur op een pleintje een terras tegen waar we liever wachten op de anderen. Ik heb net mijn ‘salade regional’ op als Angelina zich meldt. Niet lang daarna arriveert ook Guiseppe. De 4 musketiers zijn weer compleet. Tegen 15 uur ga ik naar de B&B waar ik slaap. Er is een heus ligbad en ik ga op de rand zitten om mijn voeten even met koud water af te spoelen. Als ik wil gaan staan glijd ik met een hoop kabaal uit. Gelukkig doe ik me nergens echt zeer. Dat zou een grap geweest zijn… Iets breken op de Camino omdat je uitglijdt in bad…

Later die middag zoek ik de drie anderen op in hun herberg. We spraken af samen de stad in te gaan voor een biertje en om wat te eten. Maar Guiseppe wil zelf voor ons koken, dus we eten samen aan de lange tafel van de herberg. Heel gezellig en lekker: pasta met een salade. We raken in gesprek over het ‘waarom’ van de Camino. Wat kunnen rugzakken dan verschillen van elkaar. En wat is het mooi dat vrolijkheid en openhartigheid hand in hand kunnen gaan. Daarna lopen we naar de oude stad om de kathedraal te bezoeken. Want Guiseppe vertelt dat in de Codex Calixtinus (12e eeuw) staat dat een pelgrim de kathedralen van Vezelay, Saint Leonard-de-Noblat én Périgueux gezien moet hebben. Nou, die laatste ontbreekt nog, dus dat komt mooi uit!
De binnenstad is heel sfeervol versierd en als we de kathedraal binnen komen blijkt daar een dienst gaande. Ik sluit me aan en onderga de gebeden en het gezang. Nadat ik de hostie heb ontvangen loop ik de dienst uit en steek een kaars aan bij Maria. Voor mezelf, uit dankbaarheid dat ik deze dagen op pad mocht zijn, dat ik veilig ben aangekomen. Voor Angelina, Guiseppe en Saskia, om voor hen al het Goede te vragen voor hun Camino. En voor de mensen die vanuit Nederland aan me gedacht hebben.
Buiten voor de kerk tref ik mijn mede-pelgrims. We zoeken een leuk terras waar we samen klinken op een ‘Bon Camino’. Guiseppe probeert me nog over te halen een week langer te lopen. Maar zo gaat het op de Camino: mensen ontmoeten én weer loslaten. Iets voor 22 uur zijn we terug in de herberg. We zitten nog even aan de lange tafel en dan is het pelgrimsbedtijd. Ik neem afscheid van deze prachtige mensen. Ik ben blij dat ik een stukje van mijn Camino met hen mocht delen. En ik neem afscheid van mijn Camino 2019. 

Ultreïa! Ultreïa! Et suseia Deus adjuva nos!
(Voorwaarts! En verder! Rechtdoor! Moge de Eeuwige ons helpen!)