Van Villares de Orbigo naar Astorga; over zomercarnaval en een vergeetachtige postbode

16 juli 2022 - Astorga, Spanje

Vandaag, ik geloof dat het zaterdag is maar ik ben de dagen een beetje kwijt, is mijn rustdag. Ik hou er niet van om een hele dag te blijven hangen op dezelfde plek, dus voor mij is een rustdag een dag wanneer ik maar weinig kilometers maak. Het zijn er 13, vandaag. Dat betekent dat ik geen wekker zet om in alle vroegte te vertrekken.

Mijn eindbestemming vandaag, Astorga, is ook voor mijn slaapplekgenoten het doel. Dus niemand hoeft in alle vroegte te vertrekken. Ik geniet van het ontbijt dat lekker in de buitenlucht voor me klaar is gezet. Rond kwart over 8 loop ik de herberg uit en ontdek ik dat ook in dit soort kleine dorpjes in Spanje het boerenprotest niet van de lucht is. Enige boeren lijken zelfs de Camino geblokkeerd te hebben met hun monsterachtige tractoren, maar met een welgemeend ‘Buen Camino’ kan ik ongestoord mijn weg vervolgen. 

Na een goede anderhalf uur lopen zie ik enkele dames pauze houden in een droge sloot aan de kant van de weg. Slechts een paar honderd meter verder stuit ik op een oase in de camino-woestijn… iemand heeft hier een rustplek ingericht waar een wandelaar alles kan vinden wat hij of zij nodig heeft; ijswater met en zonder citroen, stukje meloen, nootjes, brood, koffie, je kunt het niet verzinnen of het ligt er. Verder zijn er hangmatten en ligbedden. Je zou er nooit meer weg willen. En dat alles op basis van ‘donativo’; ieder geeft wat hij het waard vindt. En wanneer ik de oase binnen loop, zie ik opeens Eileen zitten. Het weerzien is hartelijk en gelukkig hebben de paar dagen rust in Leon haar goed gedaan. Ze loopt nu met 2 vriendinnen uit Amerika van wie er eentje 2 kinderen in Groningen heeft wonen. We lopen gevieren naar San Justo de la Vega. Op een terrasje nemen we koffie en de dames gaan aan een bocadilla. In gewoon Nederlands: een belegd stokbrood. Ik krijg het brood niet meer weggekauwd dus bij een even verder gelegen supermarkt scoor ik fruit en yoghurtjes. Terwijl de dames verder wandelen, breng ik mijn lunchpauze op een bankje in de schaduw door. Daarna loop ik de laatste kilometers naar Astorga. 

De entree van het dorp wordt ‘verfraaid’ door een pittige helling. Voor een pelgrima op de fiets is de helling te steil: ze moet afstappen en worstelt zich een weg naar boven. Wanneer ik haar ingehaald heb, leg ik mijn hand tegen haar bagagedrager en duw haar mee omhoog. Ze hoorde me niet aankomen en na een paar meter is te zien dat ze zich afvraagt waarom het allemaal een stuk lichter gaat. Dan kijkt ze om en is het raadsel opgelost. Ze bedankt me in het Frans en geeft aan dat het allemaal wat veel voor haar is. Ze lijkt me ook niet meer de jongste te zijn. 

Ik vind een plekje in een grote albergue aan het begin van Astorga en nadat mijn wasje is opgehangen slenter ik het dorpje in. Er hangt op allerlei manieren feest in de lucht. Er is een trouwerij aan de gang in een kerk. Waarschijnlijk iemand die bij de politie werkt, want er zijn veel uniformen en auto’s en motoren. En er zijn mannen en vrouwen in prachtige pakken en jurken. In het centrum is een feestje voor de jeugd aan de gang. Ik denk eerst dat het te maken zou heeft met het einde van het schoolseizoen, maar later hoor ik dat het een Zomercarnaval betreft. Hoe dan ook: er is een dweilorkest, er zijn veel verkleedde jonge mensen en het is keigezellig. Samen met Jan uit Polen zit ik op de eerste rij, op een terras aan het plein in het centrum van deze chocoladestad: er is hier zelfs een chocolademuseum.

We hebben ons eerste glas nog niet op, wanneer ik Elisabeth het plein op zie lopen. We begroeten elkaar en wisselen onze ervaringen van de dag uit. Het gaat gelukkig goed met haar.

Over weerzien gesproken: dit is het goede moment voor de erkenning dat ook ik niet onfeilbaar ben, mocht iemand daar nog aan twijfelen. Het zit zo: een week of 5-6 geleden plaatste iemand in een Facebook-groep over de Camino een oproep. Hij wilde graag contact met iemand die de komende tijd in Leon zou komen. Die stad zou ik passeren, dus ik stak mijn vinger op. Deze Belgische meneer gaat binnenkort de Camino El Salvador lopen, die loopt van Leon naar Oviedo. Maar hij zou pas laat in de avond in Leon arriveren en de volgende dag wilde hij in alle vroegte vertrekken. Geen gelegenheid dus om het speciale pelgrimspaspoort voor deze camino aan te schaffen. Daarom zocht hij naar iemand die dit voor hem wilde doen in Leon. Ik beloofde die missie op me te nemen. Nou ja, je raadt het al: toen ik Leon bijna uit was zag ik de naam ‘Oviedo’ op een verkeersbord staan…. Nooit meer aan dat paspoort gedacht. Wat nu.. mijn plichtsbesef ging niet zover dat ik terug de stad in wilde lopen. Daarom stuurde ik een berichtje naar de Oostenrijkse Melanie die iets achter me liep en in Leon zou overnachten. Zij beloofde me te proberen dat paspoort te scoren, zodat ik het in Astorga kon overnemen. Ze bleek later in Astorga in dezelfde albergue als ik te overnachten, dus dat kwam heel goed uit. Eind goed, al goed. 

Terug naar dat terras in het centrum van Astorga. De feestvreugde is niet van de lucht en het maakt allemaal een heel gezellige indruk. Jan en ik steken het plein over om in een restaurant het pelgrimsmenu te eten. Daarna gaan we beide onze eigen weg om het stadje te verkennen. Ik kom nog een paar bekenden tegen en in een supermarkt koop ik een halve watermeloen en een paar yoghurtjes. Op een bankje voor mijn herberg werk ik dat naar binnen. Iets voor zessen krijg ik een app van Elizabeth: ze gaat met groepje eten in het centrum en wil daarna naar de kerk naast mijn albergue om de pelgrimszegen op te halen. Ze vraagt of ik zin heb om mee te eten. Samen met 1 van de mensen uit dit groepje wandel ik even later het centrum in. Ik heb niet zo’n daverende honger meer na die watermeloen, maar een kleine salade gaat er nog in. Eileen en haar dochter zijn er ook; en even later schuiven ook twee Amerikaanse vrouwen aan die ik nog niet ken maar al wel onderweg gezien heb.  Het is een nogal ongebruikelijk duo: de ene een stuk groter dan de gemiddelde mens, de ander een stuk kleiner. En toch lopen ze samen. 

Uiteindelijk zitten we met een stuk of 10 pelgrims op het terras. Rond kwart over 8 verlaten Elizabeth en ik de gezellige bijeenkomst om op tijd bij de kerk te zijn. Het is een minder indrukwekkende dienst dan eerder deze week, maar wel goed om erbij te zijn. Het geheel neemt een half uur in beslag en daarna gaat ieder weer zijn/haar eigen weg. 

Tegen 22 uur zoek ik mijn bed op, op een slaapzaal met 7 andere pelgrims. Het is er bloedwarm.. ondanks de open ramen… Als dat maar goed gaat…

Foto’s

6 Reacties

  1. Tineke:
    17 juli 2022
    Heeft ieder restaurant een pelgrimsmenu ? En allemaal hetzelfde ???
  2. Erik te Loo:
    18 juli 2022
    Ha Tineke,
    In de kleinere dorpjes bijna allemaal. Drie gangen tussen € 12,00 en € 17,50. Het leuke is, dat water of wijn bij dat bedrag is inbegrepen.
    De menu’s zijn niet overal hetzelfde, gelukkig maar.
  3. Jannie:
    17 juli 2022
    En nou nog zien dat je dat paspoort aflevert. En dat je niet vergeet om op de goede dag naar huis te gaan...
    Ik hoop dat je een goede nacht hebt gehad en vandaag ook een goede dag.
  4. Mieke:
    17 juli 2022
    Fijn bijgelezen (ik had een paar dagen opgespaard), hoe gaat het met je rugzakonderzoek? En wat is het bijzonderste voorwerp in jouw eigen rugzak?
    PS geen foto’s de laatste dagen??
  5. Erik te Loo:
    18 juli 2022
    Ha Mieke, het rugzakonderzoek loopt goed. Er komen nog steeds leuke gesprekken uit voort. Mijn favoriete voorwerp maak ik 31 juli bekend. Nog even geduld dus :-)
    Het plaatsen van foto’s hapert soms wat op deze site. Als het goed is, staan er nu weer de nodige bij.
  6. Gert-Jan:
    18 juli 2022
    Tjongejonge, wat een avonturen allemaal! Je zou op die manier inderdaad de tel kwijtraken en vergeten op de juiste dag naar huis te gaan.
    Prachtig om je belevenissen van elke dag te lezen.