Van Antas naar Carreço; over een goede keuze en pech en geluk op dezelfde plek

Na een goede nacht slaap ontbijten we vandaag met spullen die we gisteren gekocht hebben in de supermarkt. De lopers maken zich op om te lopen. En de busreizigers maken zich op om de bus te pakken. Ik loop om kwart over 8 in mijn eentje de deur van de herberg uit. 

Het is deze ochtend al snel duidelijk dat het een goede keus is dat Marrianne niet loopt vandaag: de route is weliswaar prachtig, maar ook op een aantal plekken zeer uitdagend. Ik vraag me ook af hoe de twee Nederlandse vrouwen met hun moeder zich deze morgen gaan redden. Want er zitten echt lastige stukken tussen. 

In een klein dorpje is een bakker met een klein terras. Ik neem een koffie met een lekker Portugees taartje. Als ik nog maar net zit, lopen twee Schotse dames binnen die we gistermorgen een tijd op een terras gesproken hebben. De jongere heeft behoorlijk hitteuitslag op haar enkels: rood en kleine blaartjes. Ze vraagt of ik misschien iets bij me heb dat het ongemak wat verlicht. Het enige dat ik kan bieden is overjarige vloeibare talkpoeder. Maar onder het motto ‘niet geschoten altijd mis’ brengt ze het toch maar aan op de enkel. En zowaar, het lijkt te helpen. In het gesprek komt naar voren dat er in Spanje bij elk dorp van meer dan drie huizen een apotheek te vinden is, maar dat dat in Portugal toch minder het geval lijkt. Wanneer ik even later de route weer oppak zie ik dat er aan de andere kant van de weg, net aan het zicht onttrokken door een kerk, een apotheek staat… the camino provides, zeggen we dan.

Het lopen gaat me prima af, ondanks het toch wel uitdagende parcours. Ik hoef me alleen maar op mezelf te concentreren en de rest gaat vanzelf. Marrianne laat via app weten waar zij vertoeft. Samen met de Duitse Pamela nadert zij al het einddoel van de dag.

In het dorpje Anha loop ik even een kerk binnen, op zoek naar de mogelijkheid een echte kaars aan te steken. Helaas doen ze daar in Portugal niet aan: alles electrisch. Maar goed, ik loop dus die kerk binnen en dat betekent een harde overgang van het volle licht buiten naar het getemperde licht in de kerk. Terwijl mijn ogen nog met de overgang bezig zijn, struikel ik bijna over een opstapje. Ik weet me ternauwernood overeind te houden. Als ik de kerk weer verlaat, valt me pas op dat in de deur een glas-in-lood raam met de Jacobsschelp is verwerkt. Echt heel mooi met al dat licht van buiten. 

In Viana do Castelo strijk ik op een terras neer voor een lunch. Witte rijst met een bonen/vleesschotel. Daar kun je wel een uurtje op lopen. Dan loop ik weer verder. Helaas is het parcours vanaf de lunch een stuk minder aantrekkelijk. Voor mijn gevoel loop ik de hele weg tussen huizen en tuinmuren. Marrianne heeft inmiddels onze herberg bereikt en laat weten dat we een gratis upgrade van een bed in een slaapzaal naar een 2-persoonskamer krijgen.

De herberg in Carreço ademt een heel prettige atmosfeer uit. Wanneer ik me gedouched heb, gaan we op ‘ons’ terras zitten met een lekker koud biertje. Even later komt een oudere Oostenrijkse dame met een op giga-rugzak aangelopen. Of beter gezegd: aangewankeld. Want zo heel prettig loopt ze niet meer. We bieden haar een stoel en wat te drinken. Ze vertelt dat ze 5 weken geleden aan haar knie was geopereerd. En dat ze vandaag in een kerkje hard gevallen was over een opstapje dat ze niet gezien had. Ik wist direct over welk kerkje ze het had. Haar knie en schouder hadden een klap gehad, haar bril was niet ongehavend uit de strijd gekomen en in haar gezicht had ze wat kleine wondjes. Het verschil tussen een beetje mazzel en een beetje pech…

Pamela en haar vriend en hun vriendin/buurvrouw verblijven in een andere herberg in het dorp en Marrianne heeft met Pamela afgesproken dat we gezamenlijk gaan eten. Dat doen we in een Portugees restaurant waar de dames voor vegetarisch gaan en de heren zich op een Dorade trakteren. De wijn smaakt er goed bij en we hebben het gezellig. Marrianne en Pam besluiten morgen nog een deel per bus te reizen en de laatste kilometers, nog net vanaf Portugese bodem, mee te lopen. Dan nemen we afscheid en wandelen wij terug naar onze herberg. Op het terras genieten we van de ondergaande zon en even later verdwijnen we in dromenland.