Van Padrón naar Santiago de Compostela; over gedachten aan reisgenoten en een enerverend plein

Mijn dag begint om 7:15 als de wekker gaat. Het vaste ritueel van douchen en aankleden en ontbijten is net als anders. Een klein uurtje later zwaait Marrianne me uit. Zij gaat nog even terug naar bed omdat haar bus pas tegen 11 uur gaat. Ik had gehoopt nog een stempel in de kerk van Padrón te kunnen krijgen, maar wat ik al vreesde bleek ook waar: die was om kwart over 8 in de ochtend nog niet open. Dan maar aan de wandel en op andere plekken de 2 verplichte stempels per dag scoren.

Vandaag ga ik voor het eerst Santiago binnen lopen. Mijn gedachten gaan terug naar hoe het allemaal begonnen is: met het lezen van het boek ‘de pelgrimstocht naar Santiago’ van Paolo Coelho. Maar ook de uitzendingen van Kruispunt waarin mensen op de Camino gevolgd werden en waarvan de afgelopen weken een aantal herhalingen op tv te zien waren. Ik denk dat we al in Lochem woonden toen ik voor het eerst heb uitgesproken dat ik naar Santiago wilde lopen, vanuit huis. En toen kwam in 2016 dat leuke bericht voorbij van Wietske die van Utrecht naar Santiago ging lopen en mensen de gelegenheid bood een week met haar mee te lopen. Het vertrek vanuit Vezelay. Hoe ik vanaf 2018 steeds een paar weken verder liep. De mensen die ik ontmoette. Ze waren er vandaag allemaal bij. 

En ondertussen moest er vandaag natuurlijk ook gewoon gelopen worden. Waar ik het aan te danken heb weet ik niet, maar ook dit jaar ging het lopen me heel gemakkelijk af. Geen blaren, geen spierpijn, geen pijnlijke gewrichten. Allemaal niks. Natuurlijk ben ik aan het einde van een dag moe en voel ik mijn voeten wel, maar na een paar uurtjes rusten is dat weg. 

Door alle gedachten vliegt de tijd. Dat het einddoel nadert, is ook te merken aan muzikanten onderweg. En aan de uitgelaten stemming van veel pelgrims. In een klein dorpje stop ik voor een koffie en een broodje. Als ik net weer aan het lopen ben, passeer ik een kerk en ook daar ga ik even naar binnen voor een stempel. En er is zelfs de gelegenheid een echte kaars aan te steken. Er komen nog wat lastige stukjes met wat klimmen en dalen. Maar dan is daar toch het paaltje waarop te zien is dat het geen 10 kilometer meer is. En even later staat Marrianne me op te wachten. We lopen samen verder. Toch nog onverwacht: de eerste keer dat de kathedraal te zien is. Als we net de stad in gelopen zijn, gunnen we onszelf nog een laatste stop om een colaatje en een tonic te drinken. 

Het is bijna drie uur wanneer we het plein voor de kathedraal op lopen. Een bijzonder moment op een bijzondere plek. We zoeken een plekje buiten de drukte waar we allebei op onze eigen manier het einde van deze camino beleven. Natuurlijk maken we foto’s. Maar we genieten vooral van alles wat we zien. De emoties bij mensen, anderen juist heel verstild. We blijven wel een uur zitten op ons plekje. Dan gaan we op zoek naar onze slaapplek, die niet ver van de kathedraal is. We hebben morgen nog een hele dag in Santiago, dan gaan we onze Compostela ophalen en een pelgrimsmis bijwonen. Misschien wordt dan het enorme wierookvat wel door de kerk geslingerd. 

We eten deze avond met het Duitse Drietal dat we eerder troffen. Zij zijn een dag eerder aangekomen omdat ze niet de variante Espiritual gekozen hebben. We wisselen ervaringen uit en zijn blij elkaar weer te zien. We lopen nog een keer naar de kathedraal om te kijken hoe het plein er bij ligt. We zijn getuige van het optreden van een muziek- en zanggroep. Erg leuk om mee te maken. Daarna nemen we afscheid van onze camino-vrienden en lopen we naar onze slaapplek. Het kost geen moeite in slaap te vallen…