Van Santiago naar Burgos naar Hendaye naar Lochem; over treinen, bussen en thuiskomen met snert

Hoewel het heel makkelijk is om van Santiago per bus naar Porto (terug) te reizen en daar weer het vliegtuig naar huis te nemen, of om van Santiago rechtstreeks naar Amsterdam te vliegen, hebben wij besloten dat we de terugreis niet overhaast willen doen. We gaan met de trein van Santiago naar Burgos, gaan verder (de volgende dag) met de bus naar Irun om dan naar Hendaye (Frankrijk) te wandelen. Na weer een overnachting gaan we met de TGV naar Parijs, met de Thalys naar Amsterdam/Schiphol en dan verder met de gewone NS naar huis.

Onze terugreis begint op zaterdagmorgen best wel vroeg: we hebben de trein van 7:45 dus we moeten er op tijd uit. We zijn ruim op tijd op het station en daar beleef ik een primeur: alle reizigers voor de trein richting Madrid moeten hun bagage laten scannen en worden ook zelf gescand. Een paar mensen ‘mogen’ wat inleveren. In de gevallen die ik zie, gaat het dan om messen die de maximale grootte (6 centimeter) overschrijden. Onze bagage en wijzelf komen gelukkig volledig door de veiligheidscheck, dus alles mag mee de trein in. Die trein is keurig op tijd en even later tuffen we Santiago uit. Onze eerste stop is in Ourense en daar verlaten wij de trein om over te stappen op die richting Burgos.  Maar door werkzaamheden rijden er vanaf Ourense over een deel van het traject naar Burgos geen treinen vandaag. We gaan dus een extra stukje met de bus. 

Als de bus ons afzet bij het station van Montforte de Lemos staat de trein al weer voor ons klaar. Tot aan Leon blijven de stoelen tegenover ons onbezet. Lekker de schoenen uit en een handdoekje op de zitting zodat we onze benen omhoog kunnen leggen. De treinreis van Santiago naar Burgos duurt normaal zo’n 5,5 uur en vandaag dus iets langer. Voordeel is wel dat we dwars door Spanje gaan. Bovendien volgt de trein van Ponferrada tot Burgos ongeveer de route van de Camino Frances. ik reis door bekend gebied zal ik maar zeggen. 

In Leon komt er een Spaans echtpaar tegenover ons zitten. Zij spreken geen Engels en wij geen Spaans dus dat schept een band. En met handen en voeten leggen ze uit dat ze uit Pamplona komen en dat ze dit jaar van St Jean naar Leon zijn gelopen, waar ze volgend jaar verder hopen te gaan. Uit hun rugzak toveren ze allebei een flinke boccadillo en ze kijken wat geringschattend wanneer wij een yoghurtje naar binnen werken. Daar kun je volgens hen geen Camino op lopen. Er wordt nog eens in de rugzak gerommeld en er komt een pakketje tevoorschijn met heerlijke Spaanse ham. Of we die maar even op willen eten. The camino Provides… Muchas Gracias!

In Burgos staat een bus voor het station en die gaat ook nog naar het centrum van de stad. Dat past ons heel goed. Via de kaart-app op mijn telefoon kan ik volgen hoe dichtbij het hotel komt en als ik op een gegeven moment denk dat het dichtbij genoeg is om op de stop-knop van de bus te drukken, blijkt de eerstvolgende halte op 350 meter van ons hotel te liggen. Dat kan een heel stuk slechter! 

We checken in, brengen onze spullen naar de kamer en gaan dan weer naar buiten. Even lekker een eindje lopen ;-)  De kathedraal is ook dichtbij, dus daar gaan we eerst maar eens heen. Om wat te eten en te drinken gaan we iets verder van de kathedraal af. We komen op een terras waar de menukaart op tafel ligt. Althans, dat dacht ik. Want als ik hem wil pakken, blijkt het ding vast in de tafel te zitten. Naast ons zit een Spaanse mevrouw die in de lach schiet. Ze heeft dat tafereel al vaker gezien. We raken wat in gesprek en het blijkt dat zij morgen vanuit Burgos de Camino voortzet. Ze woont in Barcelona en is vaker in Burgos geweest omdat ze de Meseta zo mooi vindt om te lopen. In welk jaargetijde dan ook. Op het terras waar we nu zitten, neemt ze altijd de specialiteit van het huis: churros met chocoladesaus. Die moesten wij dan ook maar eens proberen. Het is best lekker, maar na een paar van die dingen heb ik het wel gehad. 

Er is nog een plekje waar ze altijd langs gaat, en dat is een tapas-bar die ook in de buurt ligt. Daar moeten we volgens haar ook echt even langs gaan. Als we daar binnen komen, is het nog lekker leeg. We gaan aan de bar zitten en vragen de man die ons bedient om 6 van de lekkerste tapas voor ons te kiezen. Een glas Tinto Verrano erbij en wij hebben het weer helemaal getroffen. Al snel wordt het drukker in het barretje. We zijn getuige van een schitterend toneelstuk voor 5 heren en 3 dames. Het gaat als volgt: ik bestel een tapas die in de keuken bereid moet worden. De man die mijn bestelling aanneemt, schreeuwt dan de bestelling richting de keuken. Als die niet antwoord binnen 2 seconden, roept  een personeelslid dat dichterbij de keuken staat nog een keer de bestelling. En dat gaat zo door totdat vanuit de keuken de bestelling teruggeroepen wordt. Dan weten ze achter de bar dat de keuken aan de slag gaat. Wat ons ook verbaasde, is dat er nooit getwijfeld werd wie welke tapas besteld had als die uit de keuken kwam. De mensen zijn zo op elkaar ingespeeld dat ze alles onder controle hebben, ook al lijkt het een zooitje ongeregeld. 

Die chocoladechurros zorgen ervoor dat onze buiken goed gevuld zijn, dus na een paar tapas en een wijntje is het wel klaar voor ons. Na een bak koffie nemen we afscheid.

De volgende morgen vertrekt onze bus om 10:45 vanaf het busstation in Burgos. We zijn keurig op tijd en de bus staat al klaar. Alleen is de chauffeur in geen velden of wegen te bekennen. Het is bijna 11 uur voordat hij achter het stuur zit en alle passagiers hun plek gevonden hebben. De rit naar Irun duurt een 3,5 uur en opnieuw zien we het prachtige Spaanse landschap aan ons voorbij trekken. Na enkele tussenstops worden we afgezet aan de achterzijde van het treinstation in Irun. Van daaruit weet ik de weg naar Hendaye wel te vinden. We zoeken nog 1 Spaans terras voor ons favoriete zomerdrankje en dan zijn we klaar om Spanje te verlaten en Frankrijk binnen te wandelen. Onze B&B is gauw gevonden, Het is een heerlijk plekje. De eigenaresse geeft me 2 restaurant-tips en als blijkt dat 1 van die 2 op zondag gesloten is, is de keuze snel gemaakt. Tegen half 8 lopen we het terras op en gaan we lekker buiten zitten. Het eten is er heerlijk en het weer blijft prima. Een heel prettige avond.

De TGV vertrekt op maandagmorgen om 9:30 uur uit Hendaye. Op het station treffen we nog een Duitser die met zijn hond van 12 de Camino Frances heeft gelopen. Dat is in Spanje geen kattenpis, want met een hond kom je bijna geen herberg/restaurant binnen en ook het openbaar vervoer is taboe voor honden. We vertrekken opnieuw op tijd en tot Dax is het meer een Blauwnet-boemeltje maar daarna gaat het rap naar Bordeaux en dan nog sneller (300 km per uur) naar Parijs. In de TGV kan ik gelukkig al kaartjes kopen voor de metro in Parijs. Dat scheelt wellicht een hoop wachttijd. Nu kunnen we op Montparnasse direct doorlopen naar het perron waar onze metro vertrekt. Een kwartier later staan we op Gare du Nord. Wat een drukte is het hier… Er gaat een Eurostar vertrekken richting Londen en ‘dankzij’ de Brexit betekent dat documentcontrole en veiligheidsscans. Een enorme rij mensen staat te wachten om die behandeling te ondergaan. Of die allemaal de trein gaan halen is voor mij de vraag.

Onze Thalys vertrekt om 16:25 en kort daarvoor vertrekt er een Thalys naar Dortmund. Als de boardinggate voor die trein gesloten is, komen er toch nog reizigers aangelopen of -gerend die mee willen. Maar dicht is dicht… en dat wordt niet door iedereen in grote lijdzaamheid aanvaard. Tjonge, wat kunnen mensen uit hun stekker gaan wanneer ze te laat komen. 

Wij vertrekken precies op tijd uit Parijs en zijn precies op tijd in Brussel. Van Brussel naar Antwerpen is het (volgens mij: bijna altijd) kommer en kwel wat de snelheid betreft, dus we lopen vertraging op. Die is daarna niet meer in te lopen en als we op Schiphol uitstappen is van de geplande overstaptijd van 20 minuten niets meer over: de trein richting Deventer/Hengelo is net weg. Met een omweg via Utrecht en een overstap in Utrecht, Arnhem en Zutphen komen we alsnog op de geplande tijd (21:51 uur) in Lochem aan.

We kregen eerder vandaag al een appje van onze vrienden/achterburen of we het fijn vinden om opgehaald te worden vanaf het station. Op de Camino is het goed gebruik dat je dankbaar aanvaardt wat je aangeboden wordt. En inderdaad, de taxi staat voor als de trein stapt. Wanneer  we thuis afgezet worden, komt er zelfs nog een fles gekoelde witte wijn tevoorschijn… Dat is nog eens vriendenservice! 

Nadat we gedouched hebben (wat is die eigen douche toch lekker eigenlijk!) maken we de wijn open. En dan begin je natuurlijk honger te krijgen. Dus de vriezer maar eens open gedaan en wat vind ik daarin: een zak snert! Dat doet een hongerige pelgrim goed. Tegen half 1 lig ik in bed. En wanneer dan rond 6 uur in de ochtend ook Guus thuis komt en luid spinnend zijn plekje tussen ons inneemt, kan ik zeggen: de pelgrims zijn weer thuis! 

Dit is het laatste verhaal over onze tijd op de Camino Portugues. Maar niet getreurd: rond 28 juni vertrek ik naar St-Jean-Pied-de-Port waar ik twee weken vrijwilligerswerk ga doen in een pelgrimsherberg. Ik ben van plan om mijn belevenissen daar ook te delen. Tot die tijd: Ultreia!!