In Santiago de Compostela; over slapen zonder wekker en 'doen ze het?'

Wat is het toch heerlijk om te kunnen slapen zonder wekker! Het is al bijna 9 uur voordat we wakker worden. Op het dooie gemakje douchen en aankleden en dan naar buiten voor een ontbijt op een terrasje naast onze slaapplaats. Drie dingen ‘moeten’ vandaag: onze Compostela ophalen, even opzoeken waar het station is en een pelgrimsmis bezoeken.

Gewapend met paspoort en credential wandelen we naar het agentschap waar de compostela’s uitgereikt worden. Het is in de buurt van de kathedraal en op het plein bij die kathedraal zijn al weer veel mensen aanwezig. De registratie voor de compostela is tegenwoordig een fluitje van een cent: QR-code van de credential scannen, gegevens over je tocht en jezelf  invullen en verzenden. Dan krijg je een mail en sms met een barcode. Die barcode wordt gescand bij de ingang van het agentschap en dan mag je in de rij gaan staan. In ons geval was het gelukkig een rijtje, dus binnen 10 minuten was alles achter de rug. Nog even een kokertje gekocht om de documenten veilig en heel mee terug naar huis te nemen en klaar was kees.

In hetzelfde pand is ook de zogenaamde ‘Huiskamer’ gevestigd. Het Nederlandse Jacobsgenootschap heeft een ruimte ingericht waar Nederlandstalige pelgrims ontvangen worden door vrijwilligers. Een kop koffie met een biscuitje maakt het helemaal af. Leuk om daar andere mensen te treffen die ook in Santiago zijn aangekomen. De verwachting is dat de komende week de 1000e gast van dit jaar bij hen binnen zal lopen.

We zijn te laat voor de pelgrimsmis van 12 uur, dus we gaan even de winkeltjes in waar souvenirs verkocht worden. Ik tik 2 shirts op de kop die ik mooi kan dragen als ik eind juni/begin juli 2 weken als vrijwilliger ga werken in een pelgrimsherberg in St-Jean-Pied-de-Port (ja, jullie zijn nog niet van mijn verhalen af dit jaar). We slenteren nog wat verder rond en natuurlijk moet er ook nog gegeten worden. Dan lopen we vanaf onze slaapplek even naar het station, zodat we morgenvroeg niet hoeven te zoeken. Ook dat kan dus afgevinkt worden. 

Een kleine siësta brengt ons weer wat uurtjes verder. We willen de pelgrimsmis van 19:30 uur bezoeken en ons is aangeraden er dan uiterlijk 19:00 uur te zijn om een kans op een zitplaats te maken. Maar als we er rond 18:50 zijn, zit de kathedraal al helemaal vol. Terwijl we wat om ons heen staan te kijken, zien we opeens de Amerikaanse vrouw met wie we de laatste kilometers naar Armenteira liepen. Zij heeft inderdaad haar man ontmoet in Santiago en zij zitten samen in de kathedraal. Erg leuk om hen op die plek nog even te spreken. 

Grote vraag bij de pelgrimsmis in Santiago is altijd ‘gaan ze het doen?’ En dat doen slaat dan op het zwaaien met het enorme wierookvat, de Botafumeira. Om de vreselijke stank van de pelgrims tegen te gaan, is er ooit een wierookvat van 1,5 meter hoog en 53 kilo zwaar opgehangen. Tijdens de vieringen werd dat vat heen en weer geslingerd. Tegenwoordig is het een toeristische attractie die wordt opgevoerd wanneer er voldoende geld betaald is (zo’n € 350,00 per keer). 

De dienst begint en is volledig in het Spaans. De kerk zit afgeladen vol en voor veel gasten is er geen zitplaats. Ook wij staan/hangen tegen een grote pilaar. De eucharistie wordt uitgereikt en als we in de rij naar voren schuifelen, zie ik dat er in de sacristie twee mannen in de kenmerkende kleding van de ‘vatzwaaiers’ staan. Zou het…? Wanneer iedereen weer op zijn of haar plek is aangekomen, wordt inderdaad de Botafumeira naar beneden gelaten. Nadat de wierook door de priester is aangestoken, gaat het slingeren beginnen. Een imposant gezicht, ook in combinatie met het orgelspel en de zang. 

Na de dienst lopen we terug naar onze slaapplaats. We eten daar op het terras en kiezen voor paella met zeevruchten. Heerlijk!

We hoeven na het eten niet ver meer te lopen.. gelukkig.