Van Armenteira naar Vilanova de Arousa; over water, steen en een maandagproduct dat op dinsdag stopt

Elke morgen om 7:30 uur vieren de zusters hier de eucharistie. Wij willen daar graag bij zijn, dus de wekker gaat kort voor 7 uur. Een bijzondere dag vandaag, want Saskia viert haar 30e verjaardag. Goed om daar bij stil te staan.

Er zijn nog enkele andere gasten bij de viering. De Gastenzuster vertelt ons dat de priester die vanmorgen de eucharistieviering doet een bijzondere gast is: het is de bisschop van Santiago de Compostela. Hij is enkele dagen te gast bij hen omdat hij aanstaande zaterdag zijn opvolger zal wijden in Santiago. De viering is natuurlijk geheel in het Spaans, maar we kunnen volgen wat er gebeurt. Zeker het uitwisselen van de vredewens met de gasten en de zusters is een bijzonder moment. 

Na de viering nemen we afscheid van de zusters en pakken we onze rugzakken. We nemen een bak koffie en gaan op pad, onder de indruk van de ontvangst door de zusters en de indrukken die we opdeden. Hoogtepunt was voor mij het bijwonen van de completen, waarin onverwacht onze namen klonken tijdens de voorbeden. En de prachtige zang van de zusters in die viering. 

Het eerste deel van de route vandaag wordt ‘de weg van steen en water’ genoemd. En die naam is niet zomaar gekozen. We lopen door een prachtige omgeving. Het is heerlijk wandelweer. Het is vandaag overwegend vlak en dat maakt het voor Marrianne mogelijk de hele 24 kilometer te lopen. In het eerste deel is het af en toe wel goed opletten waar je je voeten zet, want er zijn wel wat hoogteverschillen te overbruggen. 

Als we het bos uit zijn, blijft de route gelukkig mooi. Halverwege, in Ribadumia, vinden we een klein restaurantje waar we een broodje eten en een tonic drinken. En we nemen voor de zekerheid nog een koffie er achteraan. Het is voor ons wel een klein geluk dat er zowel in Portugal als Spanje heerlijke koffie wordt gemaakt. 

We dalen af naar de kust en met het verstrijken van de kilometers worden de benen zwaarder en de rugzak idem. Vooral voor Marrianne zijn de laatste kilometers pittig. Gelukkig is er morgen een rustdag, waarop we per boot vervoerd worden. Als we bij de kust aangekomen zijn, gaan we even op een grote steen zitten om moed te vatten voor de laatste kilometers naar onze herberg. We moeten nog een stukje langs het strand en een stukje door de bebouwing. Dan over een loopbrug het water oversteken en dan zijn we waar we vandaag slapen. Het is een kleine herberg en we komen op een kamer te liggen met 4 Portugese dames. Het zijn collega’s die op een cardiologie-afdeling werken en er nu even samen tussenuit zijn. 

De douche is heerlijk en Marrianne gaat even liggen om wat te rusten. Ik neem mijn toetsenbordje mee..

(En hier stopte mijn toetsenbord er weer mee. Ik had hem tijdens het schrijven van het stukje over deze dag al twee keer aan de oplader gelegd. Ben bang dat ik een maandagmorgenproduct gekregen heb. Vandaar dus dat jullie mijn verhalen al een paar dagen niet in je mailbox kregen. Inmiddels zijn we al veilig en gezond weer thuis, de andere verhalen volgen zsm)

Ik neem dus mijn toetsenbord mee en op een terras van een nabijgelegen barretje schrijf ik mijn verhaal verder. Als ik weer bij onze herberg aankom is Marrianne net weer op de been. We wandelen even naar een supermarkt om wat boodschapjes voor de bootdag van morgen in te slaan en zoeken dan een restaurantje om te eten. Het eten is er prima, maar de inrichting van het restaurant zorg ervoor dat we het gevoel hebben dit keer in de volwassen versie van het kinderkrijspaleis te zitten. De koffie drinken we daarom maar ergens anders.

Terug in de herberg zoeken we ons bedje op. Ik klouter de paar treetjes omhoog naar mijn bed en Marrianne ligt in het lagere bed. Dat zijn de regels van de Camino: senioriteit ligt op het onderste bed ;-)