Van Pontevedra naar Armenteira; over een splitsing, een onverwacht gebed en kippenvel

Gisteravond hebben we uitgevogeld dat Marrianne vandaag met de bus naar Combarro kan reizen. Ik loop vandaag de 24 kilometer naar het klooster van Armenteira. Ergens tussen Cambarro en het klooster treffen we elkaar en lopen we samen verder.

Rond half 9 zwaaien we elkaar uit en voeg ik in in de rij pelgrims richting Santiago. Dat ‘rij’ mag je vandaag letterlijk nemen. Het is geen file, maar er zijn veel pelgrims op weg. Even buiten Pontevedra splitsen de camino Portugués en de variante espiritual. Die laatste route kies ik en ik vind het niet heel erg wanneer ik zie dat 98% van de wandelaars de camino volgt. Het wordt er een stuk rustiger van en dat is wel lekker als je aan het lopen bent, vind ik.

Die Variante Espiriutal is een omleiding die de pelgrim een dag extra kost. Maar met een overnachting in een klooster en een boottocht die de route volgt die volgens de overlevering door Jacobus (na zijn dood) is afgelegd, is het in mijn ogen de moeite waard. 

Ook dit deel van de route is prima bewegwijzerd. Hulde aan alle vrijwilligers en instanties die er voor zorgen dat de pijlen gezet zijn en bijgehouden worden. En bij twijfelgevallen is er dan nog een app als Maps.me met de routegegevens die ik van de website van het Jacobsgenootschap kon downloaden.

Wanneer Marrianne een berichtje stuurt dat ze in Combarro is, loop ik daar nog een kilometer of 6 vandaan. Ze gaat beginnen aan de kilometers naar Armenteira. 

Ik heb nog een stukje te gaan voordat ik in Combarro ben. Ik geniet van de stilte van de natuur en in een klein dorpje stop ik voor een koffie en een taartje. Het is vandaag bewolkt, maar daardoor ook wat drukkend en klam. Het neemt niet weg dat ik lekker opschiet. 

Het was mijn plan om in Combarro even te stoppen voor een lunch. Maar als ik het eerste terras oversla kom ik achteraf tot de conclusie dat dat de enige optie was.. Nou ja, ik heb wat noodvoer in mijn rugzak en daarmee kom ik wel tot in Armenteira. 

Als ik nog een kilometer of vier te lopen heb, meldt Marrianne dat ze zo’n twee kilometer van onze bestemming voor deze dag verwijderd is. Ik loop dus op haar in en als het zo door gaat, lopen we het laatste stukje samen. Inmiddels loop ik door een dicht bos, echt prachtig. 

Op het moment dat ik denk dat ik Marrianne een eind voor me zie lopen, blijkt dat een Amerikaanse te zijn. Ze heeft vorig jaar de Frances gelopen en loopt nu naar Santiago waar ze haar echtgenoot gaat ontmoeten die dit jaar de Frances loopt. We lopen een stukje samen en na een minuut of 10 treffen we Marrianne. We wandelen met zijn drieën al kletsend het laatste stukje.

Als we Armenteira binnen lopen is het eerste wat we zien een fijn terras. Daar eerst neergestreken voor een tonic en wat te eten. Daar kunnen we wel wat tijd voor nemen, want het inchecken bij het klooster kan tot 13:00 en na 16:15 uur. Tja… wij waren er om 13:15. Maar na de tonic is ook de Tinto Verrano (uitspraak: tinto berrano!) heel goed te hebben. We raken in gesprek met een stel uit Zuid-Afrika en wat later met een stel uit Polen. We zien een Engels gezin dat met 3 heel jonge kinderen loopt. Op onze vraag hoe ze het voor elkaar krijgen om kinderen zo’n eind laten lopen, geven ze aan dat ze er heel regelmatig eten in stoppen. 

Om 16:15 melden we ons bij de receptie van het klooster. Er wonen 9 zusters die tot de orde der Cisterziencers behoren. De Gastenzuster brengt ons naar onze kamer die er in alle eenvoud prachtig uitziet. Hier kunnen we het wel een nachtje uithouden. Om 19 uur wonen we het avondgebed bij waarin ook een pelgrimszegen wordt uitgesproken. De kapel is vol en het publiek is luidruchtig. Dat doet wat af aan de sfeer.

Wat ook niet echt helpt, is dat de zang van de zusters begeleid wordt met een niet zo geweldig orgeltje. Dat doet gelukkig niets af een de intenties die uitgesproken worden. De pelgrims worden na de gebeden gevraagd op te staan, waarna we in vier talen worden gezegend. Altijd een mooi moment. 

Na de zegen steken we de straat weer over naar het restaurantje om daar te eten. Het stroomt vol met mensen die naar de dienst zijn geweest. Wij zijn bewust wat sneller uit het klooster vertrokken, omdat we de completen van 21 uur graag bij willen wonen. 

Om iets voor 21 uur lopen we de kapel weer binnen. We zijn op dat moment de enige gasten in de kapel. En dat blijven we ook. Dit keer zwijgt het orgel en klinken alleen de stemmen van de zusters die hun Psalmen en gebeden zingen. Het is in alle eenvoud prachtig. Tegen het einde van de completen worden er door verschillende zusters gebeden uitgesproken, die door de gezamenlijke zusters steeds worden beantwoord met ‘in confidentia en El Senor’ (dat is: in vertrouwen op de Heer). Als de gastenzusters aan de beurt is, draait ze zich naar ons toe en spreekt onze namen uit in het gebed. Een kippenvelmoment. 

Dan is de viering voorbij en verlaten de zusters de kapel terwijl ze door 1 van hen worden besprenkeld met water en de woorden:

‘De Eeuwige schenke ons Zijn zegen
Hij beware ons voor onheil
en geleide ons tot eeuwig leven’.

Ook wij worden door de zuster uitgenodigd dit teken te ontvangen. Van die uitnodiging maken we graag gebruik.

Een prachtige afsluiting van een eveneens prachtige dag.