Van Burgos naar Hornillos del Camino; over de inhoud van rugzakken en kachels bij 30 graden.

Gisteravond lag ik om kwart voor 9 gestrekt en dat hield ik vol tot 4 uur. Toen was ik even wakker, maar gelukkig snel weer in slaap gevallen tot de wekker ging om 7 uur. Na het ontbijt en het inpakken sta ik om kwart over 8 buiten. Het is maar een klein eindje naar de kathedraal van Burgos, waar ik de route weer op kan pakken. 

Wie mijn verhalen van vorig jaar nog weet (wie zou dat niet, eigenlijk?), herinnert zich misschien dat de intocht in Burgos schoonheidstechnisch gezien niet zo’n succes is. Gelukkig is de uittocht beter: brede paden en meer groen. Toch was het fijn de stad achter me te laten. 

Mijn ‘project’ voor dit jaar is dat ik pelgrims bevraag over het meest betekenisvolle item in hun rugzak. Dat heeft een reden: sommigen van jullie weten dat de Protestantse Gemeente Lochem op zoek is naar een nieuwe predikant. Dat betekent dat er voor de zondagse vieringen gastpredikanten worden ‘ingevlogen’. Het is een waar monnikenwerk om dat allemaal georganiseerd te krijgen. De vrijwilligster die dat allemaal regelt, vroeg me een tijd geleden of ze mij niet mocht vragen, omdat ik enige ervaring heb door mijn uitvaartdiensten. En zo komt het dat ik inmiddels een stuk of wat zondagen in mijn agenda heb staan. De eerstvolgende is op zondag 31 juli en ik ben zo vrij geweest voor die dienst als thema te kiezen ‘Wat zit er in je rugzak?’ In de lezingen komt natuurlijk Abraham, de eerste pelgrim, aan bod. En ook de woorden uit het Evangelie: ‘waar je schat is, daar zal ook je hart zijn’. Ik hoop (en stiekem reken ik daar wel een beetje op) dat mijn mede-pelgrims rake antwoorden zullen geven op mijn vraag naar het meest betekenisvolle item in hun rugzak. Dat zou betekenen dat ik mijn overdenking voor die 31e klaar heb als ik weer naar huis reis. 

Net buiten Burgos raak ik in gesprek met Anita, een Duitse pelgrim. Natuurlijk vraag ik haar ook naar de inhoud van haar rugzak. Zo ontstaat er een mooi gesprek over ‘het leven’ en de camino. Zij loopt vandaag maar een kilometer of 10, omdat ze morgen een andere pelgrim opnieuw ontmoet die vandaag een extra dag in Burgos doorbrengt. Al pratend zijn die 10 kilometers voorbij eer we er erg in hebben. In Tardagos sluiten we ons gesprek af bij een koffie en een bocadilla ham/kaas. Daarna vervolg ik mijn weg en zoekt zij een geschikte plek om haar slaapmatje even neer te leggen. 

Een paar kilometer verderop loop ik door het gehucht Rabe de las Calzadas. Bij het verlaten van het dorp kom ik langs een kapelletje waar drie oudere zusters bij de ingang zaten. Ik besluit even naar binnen te lopen om te kijken of ik een kaarsje aan kan steken. Dat lukt niet, maar als ik me omdraai naar de tafel waar ik een stempel voor mijn pelgrimspaspoort kan krijgen, staat zr. Anna daar met een hangertje aan een touwtje. Het is hetzelfde hangertje dat ik ook in Vezelay mocht ontvangen, met een afbeelding van Maria die met open handen staat. Terwijl ze het hangertje om mijn nek hangt spreekt ze warme woorden tegen me over alle goeds dat ze me wenst voor onderweg en de liefdevolle zorg van Maria over mijn pad, waarna ze me omhelst. Ontroerend…

Wanneer ik wegloop bij dat kapelletje komt er net een andere pelgrim aan. Die maakt aanstalten het kapelletje voorbij te lopen. Wat me bezielt weet ik niet, maar ik zeg tegen haar dat ze misschien beter even naar binnen kon lopen. Dat doet ze en ik vervolg mijn weg. Een heel stuk later ontmoeten we elkaar weer. Ze vertelt over haar ervaring in dat kapelletje en gelukkig is die van dezelfde geraaktheid zoals ik die ervaren had. 

Ik loop vandaag, net als de komende vier dagen, over het deel van de camino dat bekend/berucht staat als de Meseta, de hoogvlakte tussen Burgos en Leon. Het landschap is zo weinig afwisselend, dat veel pelgrims in Burgos de bus pakken en in Leon de draad van de Camino weer opnemen. Andere pelgrims zijn juist lyrisch over het desolate landschap en de ruimte die je voor en achter je ziet. Ik wil het graag ervaren. In dit landschap heb je soms van die momenten dat je op de kaart ziet dat je bijna bij een dorpje moet zijn, maar dat je er nog geen torenspits van ziet. Zo ook vandaag, in de buurt van Hornillos del Camino. Je ziet het ene moment alleen maar graanvelden om je heen. En tien stappen verder sta je dan aan de rand van een enorme kuil in het landschap en zie je het dorpje aan je voeten liggen. Na een stevige afdaling kom ik het dorpje binnen en vind ik mijn albergue lekker snel. Het is 14 uur wanneer ik de 21 km van vandaag afsluit. 

Na aankomst begint dan het typische albergue-leven: je bed opmaken, douchen, wasje doen, wasje ophangen, voeten inspecteren, wachten tot je was droog is, voetenbakje…. En dan zoek je een lekker plekje om de rest van de middag door te brengen. 

Het weer was vandaag heerlijk: gestart met temperatuur van een graad of 15. Die liep snel omhoog omdat de lucht vandaag strakblauw is. Maar er staat een heerlijke wind waardoor ik geen moment last van de warmte heb gehad. En de combi van wind en temperatuur maakt dat mijn handwasje van vanmiddag nu al weer kurkdroog aan de lijn hangt. In nog geen twee uur… Het dorpje waar ik slaap heet ‘kachels van de weg’. Geen idee waar ze die voor nodig hebben hier.

Om 19 uur zitten 16 pelgrims klaar voor het pelgrimsdiner. Er staat paella op het menu en dat smaakt heerlijk. Na het eten blijf ik met 2 pelgrims uit Zweden en 2 uit de USA natafelen. We hebben een mooi gesprek over het zijn van ouder en het hebben van kinderen. 

Ik had een geweldige dag vandaag…