Van Carrion de los Condes naar Ledigos; over kerkverlating en een wonderbaarlijke vermenigvuldiging.

Ook vandaag staat er weer een warme dag op het programma. Daarom gaat de wekker om 6 uur. Het is nog donker buiten, de zon begint net op te komen. Mijn ontbijt heb ik gisteren in de supermarkt gekocht: yoghurtjes, nectarines en een blikje sinasappelsap. Die laatste had ik me kunnen besparen… wat een bocht. Net na 6:30 ben ik op pad. Al snel meldt broeder Zon zich ook. Maar er staat ook een klein windje, dus het is prima te hebben. 

Vandaag ben ik een man met een missie… Gisteren schreef ik over de pelgrimszegen die ik kreeg en de ster die daarbij werd uitgedeeld. Ik hoorde over die dienst van een Belgische pelgrim. Hij wist waar en hoe laat de dienst begon. Ik arriveerde vijf minuten van tevoren bij de kerk. Daar zag ik de Belgische pelgrim en een Amerikaanse vrouw, Elisabeth, ik denk dat ze amper 21 jaar is. Maar.. de deur van de kerk was gesloten, dus we voelden wel aan dat we niet op de goede plek waren. Toen er een oudere Spaanse mevrouw langs liep, vroegen we haar of ze wist waar we moesten zijn. We stonden dus bij de verkeerde kerk en met haar hulp wist Elisabeth op Google Maps de goede kerk te vinden en gidste zij ons naar de pelgrimsmis. De kerk was vol, dus we konden alleen maar achter in de kerk blijven staan. Na een minuut of 15 zag ik Elisabeth vanuit mijn ooghoek de kerk verlaten. Zij was er dus niet bij toen we gezegend werden en de ster kregen. De ster die ons er aan herinnert dat we geleid worden en die ons oproept ons ook te realiseren dat elk mens een ster kan zijn op het pad van een ander mens.  En vanmorgen realiseer ik me dat het niet in de haak is dat Elisabeth die ster niet gekregen heeft. Juist omdat zij ons geleid heeft naar die kerk. Daarom besloot ik mijn ster aan haar door te geven. Maar… dan moet ik haar wel weer treffen.

Omdat ik relatief laat vertrok, schat ik in dat ze ergens voor me zou moeten lopen. De eerste 17 kilometer vandaag is er helemaal niets qua dorpjes, barretjes of foodtrucks. Dat maakt de kans klein dat ik haar ongemerkt voorbij loop. Daarom loop ik wat sneller dan normaal en haal ik verschillende pelgrims in. Na een kilometer of 11 loop ik voorbij Eileen, een Amerikaanse die met haar dochter van 19 de Camino loopt. Eileen trof ik de eerste avond na Burgos, ze sliep in dezelfde herberg als ik. En ik had eergisteren gezien dat Elisabeth in dezelfde groep liep als de dochter van Eileen. Maar het bleek dat Elisabeth pas eergisteren aansluiting had gevonden bij die groep en dat ze behoorlijk haar eigen gang gaat 

De laatste 5-6 kilometer van die eerste 17 van vandaag loop ik samen met Eileen. We hebben opnieuw mooie gesprekken over ouderschap en over haar leven in Wisconsin en mijn leven in Nederland. Wanneer we Calzadilla de la Cueza naderen en het eerste terras in beeld komt, zeggen Eileen en ik tegelijkertijd: ‘ik denk dat ik Elisabeth zie’. En dat klopt! Als ik het terras op loop, staat zij op het punt om met twee andere pelgrims weer te vertrekken. Ik vraag haar wat maakte dat ze de kerk snel verliet. Dat had gelukkig een heel praktische reden: haar voeten deden zeer en ze kon niet langer meer staan. Ik vertel haar hoe de pelgrimszegen was verlopen en dat ik haar graag een ster wil geven omdat ik hoop dat ze in haar leven veel goede keuzes maakt en dat ze er ook aan denkt om voor anderen een ster op hun weg te zijn. Het was mooi om te zien hoe ze dit in ontvangst kon nemen. En met een welgemeend ‘Buen Camino’ gaan we allebei weer onze eigen weg. 

Eileen en ik nemen een lange pauze. Schoenen en sokken uit, slippers aan. Mijn eerste bestelling bestaat uit een koffie en een pastasalade met olijven, tomaten en knoflook. Best een bijzonder ontbijt, maar wel zeer smakelijk. Er arriveert nog een groepje Spaanse schoolkinderen op de fiets, begeleid door een docent op een eenwieler. Geen idee of hij dat tot Santiago gaat volhouden, maar het ziet er spectaculair uit. Onder luid applaus fietst hij het terras op. 

Het voordeel van een lang stuk zonder enige onderbreking, is dat je na je stop nog maar weinig kilometers hoeft te maken. In mijn geval nog maar 6,2. En voor Eileen nog maar 2,8 kilometer verder, waar haar dochter op haar wacht. We bespreken dat onze hersens te misleiden zijn: als je iets moeilijks doet en je glimlacht, denkt ons brein dat we iets leuks aan het doen zijn en gaat dan Endorfines (‘gelukshormonen’) aanmaken. Op het terras bij mijn herberg voor de komende nacht ‘belooft’ Eileen dat ze resterende drie kilometer zal blijven glimlachen zodat ze fluitend haar eindbestemming haalt. Ik zie haar morgen vast weer, dus ben benieuwd…

Wanneer ik op het terras van mijn herberg ga zitten, zie ik al snel dat er een rode kat rondloopt. In geen tijd is er ook een tweede en een uur later blijkt er zelfs een derde te zijn. Hoewel ze er nog heel jong uit zien, heb ik toch de indruk dat ze al donders goed in de gaten hebben hoe het hier werk: wanneer iemand met een nieuw glas wijn op het terras verschijnt, weet je als slimme kat dat er ook een tapas bij hoort.. en die kan zomaar iets van vis bevatten. Twee van de drie zijn ook nog eens heel druk bezig met het ontwikkelen van hun aanvalstechnieken. Zo leuk om te zien! 

Het pelgrimsdiner wordt vanavond geserveerd aan 7 pelgrims. Ik schuif aan bij Bert, een Vlaming die vanaf Aalst onderweg is. Hij wordt gesponsord en haalt geld op voor een organisatie die actief is in het onderzoek rond kanker en voor een school voor speciaal onderwijs in zijn woonplaats. 

Na het eten nog even op het terras voor een espresso… en dan is er weer een mooie dag voorbij. Ik voel me een geluksvogel…