Van Chalûs naar La Coquille

Vandaag hoef ik me opnieuw niet te haasten: weer een korte etappe van een kilometer of 18. Klokslag 8 uur staat Bert voor de deur met een heerlijk ontbijt. Met zelfgebakken brood, een gekookt eitje én een plastic sluitzakje om wat voor onderweg mee te nemen. Echt over nagedacht! Ik eet op mijn gemakje en rond kwart over 9 ben ik klaar voor vertrek.

Vanmorgen loop ik voor de eerste keer een aanwijzing mis, maar gelukkig heb ik dat snel in de gaten. De app met de route (maps.me) bewijst weer goede diensten. Buitenlandse pelgrims zijn stikjaloers op die bron van informatie van het Nederlandse Sint Jacobgenootschap. Op een gegeven moment kom ik vanaf een bospad op een verharde weg. De pijl met de schelp wijst naar links: een steile helling omhoog. Lekker is dat. Nog maar net gestart, komt er ook nog een auto van achteren. Ik stap maar even de berm in voor de zekerheid. De auto stopt naast me en het raampje gaat open. De vrouw achter het stuur vraagt of ik Frans spreek. Dat lukt me gelukkig. Ze vertelt dat ik een bakje koffie van haar krijg in het grote huis boven aan de helling. Kijk, dat maakt pelgrim zijn tot een feestje. De helling is er niet minder steil om, maar eenmaal boven vind ik het grote huis. In de enorme tuin spelen een stuk of 8 kinderen. Bij de keuken krijg ik mijn (heerlijke) koffie en daarna loop ik verder.

Als ik een klein stukje langs een wat drukkere weg moet, passeer ik een klein barretje waar ik een heerlijke koude schwepss agrum koop. Zo jammer dat dat in Nederland bijna niet verkocht wordt. Terwijl ik van het drankje geniet, bekijk ik de lucht. De bewolking begint wat dikker te worden en op een weerapp zie ik dat de regenkans toeneemt. Ik besluit het gas er op te zetten, want lopen in de regen vind ik maar niets. Het is kwart over 1 als ik La Coquille bereik. Op een terras neem ik een heerlijke streeksalade. Ik hoor nog een paar druppels op het zonnescherm vallen, maar dat was het dan ook. Mijn dag wordt helemaal goed als er een stel met een Welsh Springer Spaniel aan komt lopen. Het blijft een leuke verschijning, zo’n rood-witte viervoeter. 

Ik moet wat tijd overbruggen, want de pelgrimsherberg gaat pas om 16 uur open. Rond 15 uur besluit ik toch maar eens die kant op te wandelen. Nog even een pelgrims-standbeeld bekijken en een kerkje in. Dan naar de herberg. Hoewel het nog geen 16 uur is, ben ik welkom. Ik mag als eerste een bed uitkiezen op een slaapzaal met 6 slaapplekken. Er komen nog 2 wandelaars, maar die zijn er pas rond 18:30 uur. De hospitalera is al bezig met het avondeten en dat ruikt heerlijk. Na het wassen van m’n kleren en het ophangen daarvan, ga ik lekker op een stoel in de schaduw zitten. Genieten van de rust. En inmiddels is de lucht weer strakblauw.. Met die rust is het plotsklaps gedaan als twee katten achter elkaar aan jagen over een metalen dak van een schuurtje. Wat een herrie maakt dat. De ‘winnaar’ zit even later dichtbij me in de schaduw uit te hijgen. 

Om 19 uur serveert de hospitalera een heerlijke maaltijd. Ze is 74 en woont een maand in deze herberg, maakt dus eten voor wie dat wil en zorgt voor het schoonmaken van de herberg. 
De andere twee wandelaars lopen samen, ze komen uit Limoges. Na het eten zitten we nog even buiten, maar om 21:45 gaat de deur dicht en het licht uit. Gelukkig lig ik bij het open raam. Een beetje frisse lucht doet een mens goed!