Van Chateau Puyferrat naar Mussidan; afkicken en wennen

Wakker worden in je eigen kasteel… wie

wil dat nou niet? Het overkwam mij dus op deze vrijdagmorgen. Gelukkig waren de onrustige geesten van de vroege bewoners blijkbaar op vakantie, want ik sliep heerlijk. Mijn ontbijt kocht ik gisteren al in de supermarkt en op het terras smaakte het prima. De kasteelhond lag gezellig naast mijn tafeltje. Even later kwam de kasteelkat ook nog langs. Hij was dikke vriendjes met de hond. Zoals Guus dat met onze buurhond is. Helaas lag telefoon aan de oplader, dus geen foto’s. 

Nu eerst maar eens een stevig thema aansnijden. Begin juli was ik gastheer in ‘mijn’ abdij van Berne. De boekhandel van de abdij heeft een aardige collectie boeken over pelgrimeren. Ik kocht het boekje ‘pelgrimeren met God’. De hoofdstukjes hebben een dagindeling: een tekst om de dag te beginnen, een ‘gedachtengang’ om tijdens het lopen bij stil te staan en een tekst voor het einde van de dag. Het zijn geen zware teksten, en toch ligt het boekje me op één of andere manier wat zwaar op de maag. Alsof ik God in mijn rugzak stop. Letterlijk deed ik dat overigens niet, want ik heb foto’s gemaakt van de pagina’s voor deze Camino. Maar toch: ik voel een claim in de titel van het boekje die me tegen staat. Er is zoveel ellende veroorzaakt door mensen en instituten die denken te weten wie/wat/hoe God is. En toevallig is dat dan meestal een richting die de belangen van die mensen en instituten ondersteunt. Ik ken een vrouw die kort na de Tweede Wereldoorlog ongehuwd moeder werd. In haar eigen kerk moest ze in het openbaar schuld belijden. Van haar overburen, die naar een andere kerk gingen, kreeg ze een stapel luiers. En van andere buren, die niet naar een kerk gingen, kreeg ze een kinderwagen. Wie van de drie zou er dan het goede gedaan hebben? Van mijn moeder, want daar heb ik het over, leerde ik dat er meer is dan je eigen kringetje. Toevallig kreeg ik dus een opvoeding waarvan geloof deel uitmaakte. Daardoor kreeg ik (beelden van) God mee. Met veel van die beelden kan ik niets meer. Wat blijft, is in elk geval de schoonheid van de verhalen en ervaringen. Met die schoonheid wil ik graag pelgrimeren.

Met dat alles in mijn achterhoofd start mijn dag met een tekst die gebaseerd is op Psalm 91.. De ‘gedachtengang’ vraagt een regel uit de tekst te kiezen en die als een mantra mee te nemen door de dag. Ik kies voor ‘voel ik mij gedragen op al mijn wegen’ .

Om 8 uur ging ik op pad. En meteen liep de Camino stevig naar beneden. Dat voelde ik in m’n knieën. Na een half uur kwam ik langs een kleine plas waar ik een ijsvogel spotte. Prachtige vogeltjes zijn dat toch. Zo jammer dat kraaien er niet zo uit zien. Ik moest weer wennen aan het gewicht van mijn rugzak, aan het lopen in de warmte en aan de kleine ongemakjes als de vliegjes die om je hoofd blijven cirkelen.

Blijkbaar liep hier eerder een wandelaar die zich gedragen voelde. Hij of zij had zelfs de wandelschoenen niet meer nodig ;-)  Dat gaat me toch te ver. 

Na een lunch in Douzillac is het nog 9 km naar mijn eindbestemming voor vandaag: Mussidan. Om 16 uur word ik verwacht bij de pelgrims-gite. En net als de mevrouw die de sleutel brengt, ben ook ik keurig op tijd. Ik ben de enige pelgrim, de hele gite is voor mij. Maar liefst twaalf bedden om uit te kiezen.

Bij het woord ‘Mussidan’ begin ik bijna automatisch ‘wooden heart’ van Elvis Presley te zingen. Een vrolijk liedje dat absoluut niet past bij dit dorpje. Wat een uitgeblust geheel. Er is 1 (Afrikaans) restaurant open, luisterend naar de naam ‘The Jungle’. Er  zijn verder geen klanten, maar toch is het een herrie van jewelste in die jungle: er hangt een tv van 3 meter breed aan de muur en daar zit best geluid in. Het is de trots van de eigenaresse. Gelukkig kan ze wel koken want het eten smaakt goed, zelfs door de herrie heen. 

Het contrast met de warmte en sfeer van de laatste dagen van mijn Camino in 2019 kon niet groter zijn. Misschien was dat wel nodig, om écht afscheid te nemen (zeg maar: afkicken) van mijn Camino-maatjes van die dagen. Het ga jullie goed!!

Ik lig op tijd in bed: morgen 33 km voor de boeg. Ik lijk wel gek.