Van La Réole naar Brouqueyran; over wandelzin en oude chateaus

De zon verbergt zich achter de wolken als ik om 8 uur vertrek voor de 25 kilometers van vandaag. Dat zorgt ervoor dat het een beetje drukkend warm aanvoelt. Dat belooft wat voor vandaag... 

De wandeling begint met het lopen van een grote halve cirkel door de binnenstad van La Réole. Ik kom nog wel langs een winkel die mijn gemoedstoestand prima weergeeft...

Pas daarna daal ik af naar de Garonne, die ik oversteek om aan de andere kant een tijd over een dijk van deze rivier te lopen.

Dat geeft wel een mooi uitzicht op het stadje. Het is overigens lastig lopen over het slecht onderhouden pad. Normaal zorgt de regelmatige stroom pelgrims er wel voor dat er een begaanbaar pad ontstaat. Maar door de weinige pelgrims heeft de de natuur al maanden vrij spel gehad. 

Zo heel af en toe valt er iets uit de lucht wat je met enorme fantasie ‘een druppel regen’ kunt noemen. Maar mijn sneldrogende kleding hoeft geen zeilen bij te zetten. Het benadrukt wel het wat klammige karakter van deze dag. 
Als ik een tijdje gelopen heb, kom ik voorbij een bankje. Even zitten voor een yoghurtje en wat fruit. En de tekst voor vandaag er even op naslaan. De laatste dag dat Jakob centraal staat. Met het verhaal dat extra indruk op mij maakt sinds ik met haptotherapie bezig ben: Jakob’s gevecht met de onbekende. De gedachtengang gaat over strijd en verzoening. 

Geen luchtig thema, maar desondanks vliegt de dag voorbij. Ik loop vandaag lekker. Omdat mijn einddoel voor vandaag een chateau is dat in het midden van niets ligt, moet ik wel mijn boodschappen voor morgen ergens onderweg doen. Op 5 kilometer voor de eindstreep is die mogelijkheid er. Alleen.... ik loop het dorpje binnen rond 14:15 uur en de winkel is dicht tot -zo staat op de deur- 16 uur. Later blijkt dat de winkel om 15:30 weer open gaat, maar dan zit ik bij het bakkertje waar je ook koffie kunt drinken. Heerlijk. 
Om de tijd te doden, zit ik op een bankje en eet mijn laatste yoghurtje op dat in mijn tas zit. Terwijl ik het bakje leeg zit te scheppen, ontdek ik dat ik gisteren tóch niet goed genoeg oplette in die koelstraat van de supermarkt: de 2 bakjes yoghurt die ik kocht, blijken crème fraiche te zijn....  Honger maakt rauwe bonen zoet...

Dan het laatste uurtje lopen naar chateau Murail. Ik word luidkeels begroet door 2 Epagneuls de Breton. De oudste blaft omdat ze dat geleerd heeft, maar de jongste blaft omdat ze bang is. Als ze op enig moment toch wat dichterbij komt, besluit ze haar kans te wagen en hapt ze naar me. Daar ging bijna mijn splinternieuwe non-stinky shirt van Merino-wol. Jammer dat mensen hun honden niet opvoeden tot evenwichtige dieren. 
Mevrouw des huizes brengt me naar mijn kamer voor deze nacht. En ik krijg consignes dat ik om 19 uur beneden moet zijn voor een kleine rondleiding, waarna het eten volgt met ‘la Familie’. 
Op mijn kamer staat een bed met zo’n enorme bult in de matras, dat we daar in Nederland waarschijnlijk bord J38 uit het Reglement Verkeersregels en Verkeerstekens 1990 bij zouden plaatsen: het waarschuwingsbord voor verkeersdrempels.

Maar goed, als ik mijn wasje gedaan heb en gedouched ben, heb ik nog net genoeg tijd voor een schoonheidsslaapje. En dan is het tijd voor de rondleiding. Die blijft gelukkig beperkt tot de eigen kapel die bij het huis hoort. Het Château stamt uit de 14e eeuw en is sinds 18zoveel in handen van de familie die er ook nu nog woont. De kapel hoort tot het cultureel erfgoed van de regio. En -als je van de stijl houdt- is het ook een mooi plekje.

Dan is het eten klaar en blijkt dat la Familie nog in een belangrijk gesprek zit. Dus eet ik samen met de vrouw des huizes. Ze heeft haar best gedaan en het eten smaakt prima. Als het eten bijna gedaan is, verschijnt ook de heer des huizes op het toneel. Dat weerhoudt mij er niet van mijn kamer op te zoeken. Het was weer een dag.

Nog wel even de slottekst voor deze dag gelezen. Jakob, die op slinkse wijze zijn broer een loer had gedraaid, is daarna op zijn beurt genaaid door zijn oom. Dat heeft hem 14 jaar van zijn leven gekost. Toen hij daarna eindelijk zijn leven weer op de rit had, werd hem duidelijk dat hij zijn broer weer moest opzoeken. Dus met zijn hele hebben en houwen ging hij op reis. En, zoals dat in die tijd gebruikelijk was, stuurde hij verkenners en diplomaten vooruit. Die vertelden hem dat zijn broer hem met 400 krijgers tegemoet kwam. Jakob besluit daarom zijn familie en bezit in veiligheid te brengen en in zijn eentje de confrontatie met zijn broer aan te gaan. Maar voor het zover is, wordt hem midden in de nacht de weg versperd door een onbekende. Ze beginnen te vechten en dat gaat de hele nacht door. Pas dan bereikt Jakob een doorbraak. Veelal wordt aangenomen dat Jakob die nacht met zichzelf vecht. Met zijn schaduwkant, zijn angsten, zijn God-mag-weten-wat. En dat je vaak pas verder kunt in je leven als je dat gevecht aangaat. Jakob is dan wel de winnaar, maar hij houdt iets aan het gevecht over: hij wordt aangeraakt door zijn schaduw en vanaf die nacht loopt hij mank. Want een echte ontmoeting laat sporen na.