Van Labruge naar Aguçadoura; over een big hug en kleine prijsjes

Om 8 uur stond ons ontbijt klaar. En wat voor een ontbijt… broodjes, eitjes, kaas, vlees, verse jus, yoghurt, fruit, koffie. Ik waande me thuis :-)

Aan de andere tafel zaten 2 Canadese stellen die ook de Camino aan het lopen zijn. Het was gezellig om hun en onze eerste indrukken uit te wisselen. De gastvrouwe van de herberg legde ons ook nog even uit hoe de route vandaag zou zijn. Bij het afscheid kregen alle pelgrims een big hug van Elisabetha. Ze openden hun guest house nu twee jaar geleden en het draait geweldig. Niet vreemd als je ziet met welke toewijding ze hun oude huis omgetoverd hebben tot een gastenhuis. Om kwart over 9 pakken we de caminodraad weer op voor de 23 kilometer van vandaag. 

In mij beleving is dat veeeel te laat. Maar ik heb natuurlijk het referentiekader van de Frances waar ik in juli en augustus te maken had met temperaturen richting de 40 graden. Daar is nu gelukkig geen sprake van. 

Onderweg kwamen we een tijdje in gesprek met een Deens stel. Zij waren bij een tussenlanding het contact met hun koffer verloren en liepen voor de tweede dag in dezelfde outfit.Ze hoopten vandaag weer herenigd te worden. Dat lijkt me geen pretje, om je spullen kwijt te zijn. Daarom ben ik wel blij met mijn rugzak die mee mag in de cabine van het vliegtuig. 

Ook vandaag overheerste de bebouwing langs de camino. Nog weinig natuur gezien, natuurlijk met uitzondering van de oceaan. Die levert soms prachtige vergezichten. Maar eerlijk is eerlijk: in mijn ogen haalt dit het niet bij de Camino Frances. 

Een kilometer of vier voor de plek waar we overnachten vinden we een strandtent waar we een salade als lunch nemen. Die is echt lekker en de tonic smaakt ook weer als vanouds. De wind is heftig en achteraf hebben we te koud gezeten. Dat merk je als je weer op gang moet komen.. auw… 

Ik verwachtte dat we de nacht op een slaapzaal door zouden brengen. Maar dat viel tegen: het was een tweepersoons kamer :-) The camino provides. Op mijn vraag waar we konden eten was het antwoord dat er maar 1 restaurant te vinden was. Gelukkig wel op loopafstand van het hostel.

Rond 19 uur wandelden we naar het restaurant. En dat was een aangename verrassing. In de keuken een chef die de 70 al gepasseerd leek en in het restaurant ook veel locals. Vaak is dat een goed teken. En deze plek was gelukkig geen uitzondering op die regel. Helaas was mijn favoriete vis (Dorade) uitverkocht, maar de zeebaars was ook erg lekker. Tegen de begintijd van Benfica-Sporting zat het restaurant leuk vol. Benfica zou vanavond kampioen kunnen worden. Op de tv was te zien dat ze ook daar weten wat voetbalrellen zijn…

Het afrekenen was even schrikken… 2 hoofdgerechten, een fles water, een fles wijn, desserts, koffie. Dat is dan 41 euro meneer… Hoe dan???

Terug naar het hostel en moe maar voldaan ons bed in.