Van Orthez naar Guinarthe-Parenties; over de Via Gladiola en fruit voor de pelgrims.

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat ik voor de eerste keer de Nijmeegse Vierdaagse (uit)liep. Op die vrijdag maakte ik kennis met de Via Gladiola. Wat een geweldige belevenis. Hoewel: mijn plezier toen werd wel wat beperkt doordat mijn voeten uit mijn schoenen leken te barsten. Vooral tijdens het stilstaan. En je staat nogal eens stil op die laatste dag van Nijmegen. Ik ben blij dat ik dat gevoel in mijn voeten daarna nooit meer gehad heb. 

Tja… Orthez… wat moet je er van zeggen. Het heeft een prachtige oude brug en de TGV stopt er. Maar dan heb je het ook wel gehad. Geen plek om te blijven plakken. En dat was mijn hotel ook niet. Het is gevestigd in een ouder deel van het plaatselijke ziekenhuis. En dat ziekenhuissfeertje vind je in alles terug. Maar: voor een pelgrim is het prima en je kunt voor € 30,00 ook niet alles verwachten.

Ik moest vanmorgen eerst langs de supermarkt en die ging pas om 8 uur open. Om half 8 ontbijt en daarna snel de deur uit. Om dan te merken dat t een beetje miezert…. Dat was niet de afspraak… het zou vandaag warm worden. 
Na de boodschappen toch maar even op een terras gaan zitten voor een lekkere koffie. Want bij een Frans ontbijt is het koffierecept vaak: veel, lauw en niet lekker. Voorzien van een espressoshot liep ik rond kwart voor 9 weer op de Camino. Gelukkig was echte regen uitgebleven en was het droog geworden. 

Net als de eerste Vierdaagse is zo’n eerste loopdag ook meestal nog geen groot feest. Ik moet weer aan alles wennen. Rond 11 uur tref ik Pascal en Marie-Helene bij een rustplaats. Zij zijn om 7:30 vertrokken, dus die 5 kwartier voorsprong bij de start haalde ik snel in. Ze vertellen dat ze de eigenaar van de herberg waar ik vanavond slaap gesproken hebben. Zij worden door die eigenaar opgehaald in Sauveterre, dat scheelt ze de laatste 2 kilometer. 

Zoals de verzorgingsposten voor de lopers van de Vierdaagse belangrijk zijn, zo wordt er ook voor de pelgrims van alles gedaan. Bijvoorbeeld het planten van fruitbomen, waarvan het fruit bedoeld is voor de pelgrims. Aandoenlijk om te zien. 

Verder is er niet zoveel te vertellen over deze eerste dag: het weer is grijs (daarom ook nauwelijks foto’s), en als rond 13 uur de zon doorkomt springt de temperatuur omhoog tot boven de 30 graden.

Het gaat behoorlijk op en af vandaag en dat maakt het een pittige eerste dag. Het na 4-en als ik Sauveterre bereik, waar me als ‘beloning’ nog een helse trap vanaf de rivier omhoog naar het dorpsplein wacht. Maar goed, net als bij Vierdaagse: de medaille maakt alles goed. Mijn medaille is een karaf water met ijsklonten en een schwepp’s agrume. 
Daarna nog een stukje naar mijn slaapplaats voor de nacht. Na de kennismaking met een andere knappe grijsaard mijn kleren even gewassen, mijn water voor morgen in de koelkast gezet en na het douchen heerlijk in slaap gevallen. 

Om 19:30 stond het eten klaar, een lekkere salade als voorgerecht, daarna een pastagerecht en tenslotte een dessert. Heel goed te hebben. Daarna gauw mijn bedje opgezocht, om morgen weer fris aan de start te staan.