Van Prémery naar Guérigny

Ik slaap heerlijk en als ik donderdag om 6 uur wakker word, is de tent inderdaad kliedernat. We staan zo vroeg op om de warmte voor te blijven: het wordt vandaag 38 graden celsius. Het thema van vandaag is ‘ik laat los’. En daar beginnen we direct mee: vandaag lopen we allemaal individueel. Heerlijk voor mij. Ik stop wat brood en wat fruit in mijn rugzak en ga aan de wandel voor 17 kilometer. In het dorpje is het barretje al open waar we gisteren waren en ik stop daar even voor een heerlijke kop koffie. En bij een klein winkeltje koop ik drie flesjes gekoeld water voor in mijn rugzak. En dan: lopen maar! Tegen 10 uur kom ik langs een leuk huis waar ik lekker op het gras in de schaduw kan liggen. Mijn vochtige kleren kan ik fijn in de zon leggen en met een muziekje op lig ik een tijd heerlijk uit te rusten en te mijmeren. Daarna weer een heel stuk lekker gelopen. Het is wel warm, maar vandaag lopen we juist veel in de schaduw. Dat maakt het veel gemakkelijker. Als ik nog maar 2 kilometer hoef, ga ik nog een tijd heerlijk op een bankje in het bos zitten. Op een open plek leg ik mijn tent even uit, dan is die ook weer droog. 

Daarna doorgelopen naar Guérigny. Opnieuw strijk ik neer op het eerste terras dat ik zie. Dit keer een heel goede keuze. Na een lekker koel drankje doorgelopen naar het gemeentehuis. Daar meld ik me aan voor de pelgrimsrefuge. Sleutel in ontvangst genomen én een officieel betalingsbewijs, handgeschreven en met echt carbonpapier! Nog even uitleggen waarom mijn eerste terras een goede keuze was. Tegenover het gemeentehuis staat het hotel Du Commerce. Een groot bord op de gevel maakt duidelijk dat er nieuwe eigenaren op zitten. Het terras zit half vol en ook binnen in het restaurant zitten nog veel mensen te eten. De man die net voor mij met zijn kleinzoon het terras op liep, geeft zijn bestelling door aan de bediening die aan zijn tafel verscheen. Even later komt ze terug het terras op en zegt tegen de verbouwereerde man dat het haar spijt, maar dat het half drie is en dat ze gesloten zijn. Geen drankje dus. Ik maak haar duidelijk dat ik toch best veel mensen zie zitten die nog volop aan het eten zijn dus dat het heel waarschijnlijk is dat ik mijn drankje eerder op heb dan die mensen hun eten. Dat veranderde niets aan de werkelijkheid: nous sommes ferméz. Ik hoop dat het bord dat er nieuwe eigenaren zijn er eerder was dan de nieuwe eigenaren. Wat een ontstellend gebrek aan gastheerschap.

Omdat ik die dag geen brood door mijn keel kreeg, sla ik in de supermarkt het nodige fruit en dergelijke in. Ik kom als eerste aan in de refuge, een klein appartementje met een keukentje en een slaapkamertje voor 4 personen. En natuurlijk een douche. Eerst eet ik een citroensorbet, 3 yoghurtjes, een halve meloen en een halve tros druiven. Als ik nou maar geen last van fruitvliegjes krijg…

Als ik me al wat uitgerust voel, komen Eelke en Liesbeth ook binnen. Liesbeth heeft zoveel last van haar blaren dat ze 800 meter voor het dorpje van plan was een taxi te bellen. Toevallig kwam Eelke toen voorbij en die heeft ze gevraagd om haar mee te nemen voor het laatste stuk. Ik heb ze lekker verwend met het eten dat er nog was. Rond 16 uur komt ook Wietske binnen en een uurtje later lig ik gedouched op mijn bed. Voor de zekerheid zet ik mijn wekker op 18 uur omdat de supermarkt om kwart over 7 sluit. Dat is maar goed ook, want ik val als een blok in slaap. Net als de anderen trouwens. Als we weer wakker zijn, loop ik samen met Eelke naar de supermarkt om het eten voor vanavond en morgen overdag te scoren. Eelke kookt en Wietske wil graag even een gesprekje om van me te horen hoe het gaat. Ik vertel haar dat deze dag precies op tijd kwam omdat het alleen lopen me erg goed gedaan heeft. Mijn kennismaking met de Camino is ook de kennismaking met veel mensen om me heen. Daar wil ik niet voor weg lopen, maar er mijn eigen weg in vinden.