Van Retjons naar Bougue; over sporen van pelgrims en een afhaalbrengchinees

Opnieuw wordt het een warme dag met temperaturen boven 35 graden. Dus gaat de wekker opnieuw om 6:30 af. Ik haal mijn waterzak uit de koelkast en als ik het blikje frisdrank uit het vriesvakje wil pakken weet ik van welke ‘knal’ ik vannacht wakker werd. Het blikje heeft de kou niet overleefd… Iets voor 7 uur loop ik de deur uit. De lucht voelt fris aan, hoewel het zonnetje echt wel warmte afgeeft. 

Ik moet een klein stukje lopen voordat ik weer op de route ben. Altijd lekker om de gele schelp terug te zien. In de bossen zijn de gevolgen van de harde wind van

gisteravond goed zichtbaar. Bomen zijn omgewaaid en takken liggen her en der op de weg. Later vandaag in de dorpjes is links en rechts het geluid van kettingzagen te horen. Roquefort (maar dan niet het bekende Roquefort) is mijn eerste halteplaats.

Iets voor 9 uur loop ik het stadje binnen en op een terrasje geniet ik van een heerlijke koffie. In een supermarktje haal ik wat fruit en yoghurtjes. Een bankje bij een fontein is de ideale plek om daarvan te genieten. 

Maar dan gaat het weer verder, hoewel een verkeersbord me wil laten geloven dat de ‘chemin de Pellegrin’ een doodlopende weg is. Mooi niet dus. De blaar die ik gisteravond leeg prikte, houdt zich gelukkig koest.
 

In het gehucht Bostens staat een kerkje, waarin een eigen ruimte voor pelgrims te vinden is. Zulke initiatieven moet je als pelgrim altijd belonen met een bezoekje. Al is het maar om sfeer te proeven. Maar ik kan er ook vers en gekoeld water uit de koelkast halen. Er kan koffie en thee gezet worden en je kunt er even zitten. Bladerend in het gastenboek kom ik opeens Saskia en Angélina tegen. Twee van mijn pelgrimsvrienden van vorig jaar, die hier een klein jaar geleden ook gezeten hebben. 

In het volgende gehuchtje lacht het geluk me opnieuw toe: ik arriveer om 13:50 op een terras dat om 14:00 sluit. Nog net tijd voor een tonic en een ijsje.

Dan is het nog een kleine twee uur naar mijn bestemming van deze dag: Bougue. Door de warmte zijn de laatste kilometers extra pittig en ik ben blij dat ik op het grasveld voor het gemeentehuis in de schaduw van een boom kan neerploffen. Als ik even later merk dat ik blijkbaar op een mierenhoop ben beland en dus wil verkassen, zie ik opeens dat iets verderop in de straat een barretje open is. In dat barretje ontmoet ik een Franse versie van de Bonaire-menéér van Jochem Meyer: hij beheert de bar, zwaait de scepter over de naastgelegen pelgrimsherberg én blijkt naast de bar ook nog een mini-supermarkt te hebben.

De herberg is ongezellig nieuw en er is weinig moeite gedaan het gebouwtje wat sfeer te geven. Maar er is een douche, een droogrekje, een koelkast, een wc en een bed. ‘Hoeveul be’j neudig’ zingt Daniël Lohues. Nou, meer niet dus. Het aanbod van de supermarkt is minimaal: je kunt je in leven houden met witte pasta, maar echt smakelijk… nee. Ik kijk dan ook blij op als er een klein busje op het plein

parkeert, de luifel open gaat en er 2 ‘echte’ Chinese lantaarntjes opgehangen worden. De afhaalbrengchinees is elke vrijdagavond in dit dorpje! Wan Lang Weg schijnt hij te heten. Een tijd later zit ik lekker op een bankje voor het gemeentehuis te genieten van het lekkere eten. Biertje erbij… hoeveul be’j neudig?

Mijn voeten vragen nog wel even aandacht en behandeling: links heb ik een blaartje onder mijn ‘wijsteen’ en op mijn rechterhak is ook een blaar te zien. Met veel plezier prik ik ze door. Daar heb ik geen last meer van! Dan zoek ik mijn bed op. Het is wel jammer dat deze herberg -op de begane grond- wel deuren heeft, maar geen ramen die open kunnen. Om nou de deur de hele nacht open te zetten…