Van Carreço naar A Guarda; over een hartverwarmende vraag en een snelle overtocht die tijd vraagt

Er is geen reden om vanmorgen haast te maken. Dus om een uur of 8 zitten we op ons gemak aan een koffie. De eigenaar van de herberg waar onze Duitse pelgrimvrienden verblijven blijkt weer familie te zijn van de eigenaar van onze herberg. En omdat hij deze morgen iets te doen heeft in Caminha, het dorpje waar wij met de boot de grens over varen, heeft hij aangeboden Marrianne en Pam af te zetten bij een mooi strand, een paar kilometer voor de aanlegplaats van de boot. Dat aanbod kan natuurlijk alleen maar met liefde aangenomen worden: the Camino provides. 

Als ik nog eens de route bekijk, kom ik er achter dat ik me verkeken heb. Ik dacht dat het na de boot nog acht kilometer lopen was naar het hotel waar we gaan slapen. Maar ik zie nu dat het maar drie kilometer is. Dat is op zichzelf geen punt, maar het betekent wel dat het traject tot aan de boot 5 kilometer langer is. En ik heb twee tickets voor de overtocht van 12:30 uur. Ik besluit de eerste 9 kilometer tot Vila Praia de Ancora flink door te stappen en dan maar eens te kijken waar ik ben. Vanmorgen is de route best mooi: ik loop de hele ochtend vrij dicht langs de oceaan door duinachtig gebied. Voor ik het in de gaten heb, doemt Vila al op en op een terras langs de waterkant doe ik lekker mijn schoenen en sokken uit en geniet van een koffie met een taartje en een glas tonic. Volgens de app Maps.me die ik gebruik om de route te kunnen volgen, ben ik om iets over 11 bij de aanlegplaats van de boot. Dat gaat dus prima lukken en het tempo kan wel wat omlaag. 

Na mijn pauze kuier ik dan ook rustig verder. En rond half 11 zie ik Marrianne zitten op een terrasje in Moledo. Tijd voor een tweede tonic en een broodje kaas. Echt lekker! Om een uur of 11 pakken wij onze rugzakken op en wandelen samen naar de aanlegplaats in Caminha. Om tien voor half een is er nog geen boot te bekennen. Dus volg ik de aanwijzing uit de bevestigingsmail: als je er bent en de boot is er niet, bel ons dan even. De telefoon wordt niet beantwoord, maar er komt wel een app: de boot is er in 5 minuten. Inderdaad zien we even later dat er een klein bootje vanaf de overkant met een noodgang onze kant op komt gevaren. Net als wij aanstalten maken om de boot op te gaan, verschijnen onze Duitse vrienden. Ze stappen ook in en even later is het trossen los en zijn we een uur en 5 minuten later in Spanje. Dat betekent dat de overtocht zelf 5 minuten in beslag neemt, maar door het tijdverschil tussen beide landen moeten we de klok in Spanje een uur vooruit zetten. 

In de laatste kilometers naar A Guarda moet er het nodige geklommen en ook wat gedaald worden. Ieder loopt zijn eigen tempo en bij het eerste terras in het dorp heb ik tijd een welverdiend biertje te doen voordat ook de anderen in zicht komen. Onze Duitse vrienden hadden een reservering gedaan voor een andere plek, maar ze waren gisteravond zo geschrokken van slechte waarderingen, dat ze besloten hebben om te annuleren. In hun zoektocht naar een andere overnachtingsplaats blijken ze in hetzelfde hotel als wij uit te zijn gekomen. Over toeval gesproken. Nadat ik gedouched ben en Marrianne aangeeft dat ze even wil slapen, wandel ik het dorpje in om op een terras mijn reisblog bij het houden. Alles voor mijn lezers natuurlijk :-)

Op het eerste terras waar ik beland heb ik het snel gezien. De mensen aan het tafeltje naast me praten met elkaar alsof ze de ringleiding niet kunnen gebruiken en ik zit in de wind waardoor mijn wijn nogal rokerig smaakt. Ik wandel dus al snel een stukje verder en kom langs de waterkant uit bij een restaurant met de naam ‘Celtic’. Voor een Feyenoord-fan roept dat woord natuurlijk warme herinneringen op. Ik schrijf mijn verhaal en loop dan terug naar het hotel. 

Pamela en haar vriend Ollie vragen of we zin hebben met hen te gaan eten. Dat is een prima idee, maar vind in Spanje maar eens een restaurant waar je voor 20 uur kunt eten… Nou, in A Guarda kun je dan terecht bij een tent die luistert naar de naam… Celtic! En zo zit ik binnen een uur weer op hetzelfde terras. Maar nu om lekker te eten. 

Na het eten wandelen we terug naar het hotel. Ollie en ik hebben ontdekt dat we een gemeenschappelijke interesse hebben: whiskey. Dus nadat we bij de receptie nagevraagd hebben hoe de dames morgen per bus verder kunnen, zoeken hij en ik nog een plek om een lekker glas te drinken. Daar hoeven we gelukkig niet ver voor: om de hoek bij het hotel is een restaurant dat er uitziet of ze wel een fijn glas whiskey schenken. In eerste instantie probeert de ober ons duidelijk te maken dat het terras alleen maar open is om te eten (daarom zat er ook maar 1 pelgrim op dat terras). Maar als hij in de gaten heeft dat we voor een lekkere whiskey komen vind hij ons blijkbaar toch interessant genoeg. Ollie kiest de whiskey en ik moet hem nageven dat hij dat goed gedaan heeft. We hebben een leuk gesprek over vader-dingen en meer van dat soort zaken. Na 2 glazen hebben we alles uitgewisseld en opgelost en kan ik mijn bedje opzoeken. 

Vandaag nog een bijzonder moment beleefd: onze oudste, Bas, vertelde mij in een app dat hij graag een keer een paar dagen met me mee zou lopen op de camino. Of ik daar eens over na wilde denken. Nou, daar had ik niet veel tijd voor nodig. Ik loop al een tijdje met de wens om de Camino San Salvador te lopen. Die gaat van Leon naar Oviedo over een afstand van 120 kilometer. Dat lijkt niet veel. Maar… het is een uitdagend traject omdat er veel stijgen en dalen in zit. De tocht is in 5 of 6 dagen te doen, maar bij enkele dagen is het aanbevolen niet alleen te lopen. Ik vraag hem eens wat te lezen over deze tocht en me laten weten wat hij er van vindt. Binnen een uur hebben we een afspraak. Die gaan we binnenkort inplannen dus.