Van A Guarda naar Viladesuso; over een zwijgzame lezer, een beweeglijke hond en een lange nacht.

Marrianne en Pam reizen vandaag nog/weer met de bus. We starten de dag met zijn tweetjes met  een heerlijk ontbijt. De dag kan echt slechter beginnen. Het is dan ook al bijna half 10 wanneer ik mijn rugzak pak en aan de 18 kilometer van vandaag begin. In het dorpje zit een man met een boek op schoot. Ik besluit even naast hem te gaan zitten, maar een gesprek komt niet echt op gang.

Het weer is lekker, de weg is mooi.. wat wil een mens nog meer. 

Dat neemt overigens niet weg, dat er ook minder leuke stukjes te lopen zijn. Langs een drukke rechte weg bijvoorbeeld. Maar als dat wordt afgewisseld met leukere stukken vind ik dat geen probleem. Rond half 11 tref ik een pelgrima aan die op een stenen bankje in de schaduw langs de weg zit. Ze zegt dat ze zich aan het prepareren is voor het stuk in de zon dat er aan komt. We besluiten samen op te lopen tot het volgende dorpje. Tot ons geluk draait de Camino zich al een paar honderd meter verderop van de verkeersweg af en dan lopen we weer op smalle landweggetjes. Mijn tijdelijke reisgenote komt uit Boedapest. We kletsen wat over wat we van de camino vinden en na een half uurtje staan we bij een terras met uitzicht op zee. Als ik in het rijtje sta voor de bar, valt mijn oog op een foto van een bord Calamares. Die smaken best goed bij een tonic en daarna een koffie ;-) 

Aan het tafeltje naast ons komt een Duits stel zitten. Ik deel mijn calamares met hen. Na een kwartiertje stappen zij al weer op. Omdat ik totaal geen haast heb, neem ik nog een tweede koffie. En dan ‘trap ik hem weer aan’ en vervolg ik mijn weg. 

Net voor het dorpje Oia passeer ik een klein kapelletje waarbij een priester in vol ornaat voor de deur zit en in zijn Bijbel leest. Ik ben al sinds de start in Porto op zoek naar een plek waar ik een echte kaars aan kan steken. Tot nu toe waren er alleen maar kerken met elektrische lichtjes te vinden, maar dat vind ik toch net niet de bedoeling. Maar ik heb iemand beloofd deze camino een kaarsje voor haar op te steken en hier doet zich die mogelijkheid voor. 

In Oia stop ik even voor een tonic. De grote kloosterkerk is helaas gesloten. Maar een ontmoeting met een Border Collie maakt dat helemaal goed. Wat een leuke hond is dat (bekijk de video die ik maakte). 

In Viladesuso tref ik Marrianne op een terras dat een paar honderd meter voorbij onze herberg ligt. Ze zit aan een lekkere salade en deelt haar tafeltje met een Duits stel.. inderdaad, dezelfden met wie ik mijn calamares deelde. Het leuke was dat ze Marrianne verteld hadden over die ontmoeting op dart terras, maar dat ze niet wisten of die aardige meneer nu Engels of Duits was. Of Nederlands, dacht Marrianne en liet hen een foto van mij zien… Bingo!! 

Dan zoeken we onze herberg op. Deze keer wordt het inderdaad een stapelbed op een snurkzaal met 10 bedden. Er zijn helaas geen lage bedden meer vrij, dus we gaan allebei de hoogte in. Op het terras ontmoeten we een Portugese vader en dochter die samen de camino lopen. We hebben een mooi gesprek over ‘het leven’. 

Tegenover het hostel is een restaurant waar we die avond genieten van heerlijk eten. We wandelen daarna nog even naar het strand om de son in de see te sien sakken. Daarna lopen we terug naar de herberg en zoeken ons bed op om te gaan slapen. 

Helaas… mij lukt dat tot 3 uur niet. Het is te warm.. (welke onverlaat deed het raam dicht?), ik moet plassen, de vrouw die onder mij slaapt heeft een nachtmerrie en ligt te huilen, de man aan de overkant snurkt… Het is eigenlijk de eerste keer dat ik daar op de Camino last van heb. Maak ik dat ook een mee…