Van Viladesuso naar Saians, over een dubbele Rietberger en kinderdump

Na een nacht van maar drie uurtjes slaap weet ik dat het niet verstandig is om voor 27 kilometer te gaan. Voor Marrianne is dat sowieso nog niet te doen met haar hak. Zij had gisteravond al gekeken waar en wanneer de bus naar Baiona zou vertrekken. En in plaats van 1 liepen er vanmorgen dus 2 pelgrims naar de bushalte. De bus is in Spanje spotgoedkoop, maar je moet de vertrektijden niet heel letterlijk nemen. Onze bus zou om 7:40 vertrekken, maar toen we tegen half 8 bijna bij de bushalte waren, doemde er toch echt een bus op. Op mijn teken stopte hij keurig bij de halte en het bleek inderdaad onze bus te zijn. Iets te vroeg.. of veel te laat als het die van 7:00 uur was.

En toen hield mijn toetsenbord het voor gezien omdat hij opgeladen moest worden… een dagje geduld dus aub.

De buschauffeur tipte ons waar we in Baiona moesten uitstappen. Echt moeilijk was dat niet voor hem: we waren de enige passagiers in de bus. Eenmaal uitgestapt eerst maar eens een plek gezocht waar we konden ontbijten. Met een croissant zonder beleg, een jus d’orange (wel vers) en een bak koffie is het Spaanse ontbijt nog wel een keer achter de kiezen. Overigens zaten we wel aan een leuke boulevard met uitzicht op het water. Er kwamen af en toe pelgrims voorbij gelopen en ook het terras waar wij zaten liep vol. Een groep wielrenners parkeerden hun fietsen zoals ik dat als kind ook nog leerde: een trapper op het trottoir en klaar is kees. 

Nadat we twee Duitse jongedames uitgelegd hadden hoe ze weer op de Camino konden komen, gingen we op pad. En we waren Baiona nog niet uit of er vielen regendruppels. Dat is natuurlijk niet de bedoeling als je aan het wandelen bent. We pakten onze rugzakken in de regenhoes en stonden een tijdje te schuilen onder een overkapping. Het regende niet hard en na een minuut of 10 was het ook wel weer gedaan. Dus de regencapes bleven in de verpakking. In A Ramalosa gestopt voor een koffie. En terwijl wij die lekker op zaten te drinken, klaarde het buiten alweer op en liet even later de zon zich weer zien.

Lekker doorgelopen en zonder verdere ‘tegenslag’ waren we rond 12:30 uur in Saians. Daar ging het nog bijna even mis, want ik hoorde opeens ‘oei’ achter mij en toen ik omdraaide zag ik nog net Marrianne tegen de grond gaan. Gestruikeld over een opstaand randje naast het trottoir. Met een rugzak en 2 stokken ziet zo’n val er altijd spectaculair uit. Maar nadat we van de schrik bekomen waren, bleek de schade beperkt tot een blauwe plek op een pink. Dat had veel gekker kunnen gaan.

Aangekomen bij de herberg zag ik dat we pas om 16 uur konden inchecken. Toen we daar stonden kwam er net een mevrouw het gebouw uit. Ze liet ons onze rugzakken even binnen zetten en vertelde dat ze om 15 uur terug zou zijn. Gelukkig was er naast de herberg een barretje waar we ook konden eten. De eigenaar moest even zoeken naar een plekje voor ons, want hij stond in de startblokken om ‘de werkers’ van eten en drank te voorzien. Meestal wil dat zeggen dat het eten oke is. Als voorgerecht konden we kiezen uit macaroni met vlees of een salade, het hoofdgerecht was kip of varkensvlees met patatas en het toetje was een ijsje. Een kop koffie erbij en een fles wijn. En dat voor 9 euro per couvert…. 

Tegen drie uur terug naar de herberg met de prachtige naam San Xurxo. Die naam stond ook in grote letters op de gevel. Ik zei tegen Marrianne dat ik hoopte dat San er niet zou zijn die nacht. Want San Snurktzo… Het staat zelfs op de gevel :-)

Na het inchecken werden ons de bedden gewezen en bleek dat we allebei een onderbed hadden. Terwijl ik onder de douche stond barstte buiten een echt onweer los. Het hoosde, het donderde, het hagelde. En na een half uur was het voorbij. Voor de pelgrims die niet voor de bui binnen waren was het desondanks vette pech.

Er stond een koffieautomaat in het gebouw en het kostte me drie kopjes koffie om te ontdekken hoe ik er geen suiker in kreeg. De koffie was, zoals eigenlijk overal in Spanje en Portugal, helemaal prima. 

Na de regen konden we eens gaan kijken waar we konden eten. In het dorpje waren er 2 restaurants, maar net naast de herberg… En zo zaten we weer op hetzelfde terras voor ons diner. Ook nu weer: geen poespas, aanvaardbaar lekker en spotgoedkoop. We doopten het restaurant ‘De Bolle’, omdat de eigenaar dat was en op zijn shirt had staan. Maar wat liep die man de benen uit zijn kont om alle gasten te bedienen. Zijn vrouw deed het kookwerk. De lokale ouders verzamelden zich die avond met hun kroost bij De Bolle omdat hij een springkussen in zijn tent had staan. Het kinderkrijspaleis was open!!

Om 21:15 terug in de herberg. Er bleken geen gasten gekomen te zijn voor de bedden boven ons. Dat vonden wij niet erg. Geholpen door een paar glazen wijn en een pseudo-homeopathisch pilletje was ik in no-time in dromenland.