Van Saians naar Chapela; onverwacht snelle bussen, onverwacht lekkere lunch en schubben op mijn been

Het zal niemand verrassen dat je, na een nacht van drie uur slaap, de volgende nacht een stuk beter slaapt. Van 22:00 tot 06:00 en van 6:15 tot 7:30. Dat zijn nog eens nachten. Maar dan is het ook wel gedaan en staan we naast ons bed. Er zijn geen ontbijtfaciliteiten, dus we lopen om 8 uur al buiten. Volgens google zou er tegen kwart voor 10 een bus naar Vigo vertrekken. Die willen we graag nemen. Marrianne om haar hak te sparen. Ik omdat de ‘intocht’ in een stad als Vigo zelden leuk is: door winkelgebieden en industriegebieden. Als we bij de bushalte lopen, zie ik een bocht verderop een bus aankomen. We steken snel de straat over zodat we aan de goede kant van de weg staan. De bus stopt en… deze gaat naar Vigo. Voor we er erg in hebben, zijn we al weer op pad. De bus zit redelijk vol. Zet zijn veel pelgrims, waaronder enkele met bekende gezichten. Zoals de twee Duitse vrouwen die we onlangs op het terras in Baiona de weg naar de camino wezen. Ik kom even met ze in gesprek. Hun camino-tijd zit er weer op en ze pakken in Vigo de bus naar Porto om vanaf daar weer terug naar huis te vliegen. Op het busstation kijken we nog even wanneer Marrianne eventueel een bus verder kan nemen. Dan gaan we op zoek naar een plek om te ontbijten. Die vinden we in de buurt van het busstation en we eten en drinken daar wat. Wanneer we weer naar buiten lopen, komen de twee Duitses net langs lopen. Er is voor hen pas vanavond een plek in de bus naar Porto. Dus ze gaan vandaag maar onderzoeken of Vigo een leuke stad is. Marrianne heeft besloten dat ze vandaag wat verder wil lopen dan eerst gedacht. We spreken af om samen de stad uit te lopen en dan elk ons eigen tempo te kiezen. Aan de rand van Vigo strijken we neer voor een tonic en dan nemen we afscheid voor een paar uurtjes. In Chapela treffen we elkaar weer.

Vanaf de rand van Vigo is het nog een kilometer of 8 naar Chapela. Ook vandaag gaat het voor mijn gevoel weer erg veel tussen bebouwing door. Soms geeft dat ook wel weer leuke ontmoetingen. Zoals bij het huis waar een meisje van een jaar of 10 eigengemaakte limonade en water aanbiedt tegen ‘wat je er voor wilt geven’. Dat zijn dan weer kleine pareltjes.

Door de supervroege bus ben ik rond kwart over 12 in Chapela. We kunnen vanaf 15 uur in ons hostel terecht, dus ik ga op zoek naar een plekje om te lunchen. Een barretje dat er op het eerste oog niet echt aantrekkelijk uitzien (de eigenaar idem) is het enige tentje dat open is. Ik kan een tafeltje voor 2 in een soort van serre aan de achterkant krijgen. Als ik daarheen loop, zie ik dat een oudere dame in de keuken staat. Waarschijnlijk de moeder van.. dat betekent vaak veel goed voor het eten. Maar eerst moet ik mijn tafeldame binnen zien te loodsen. Via de lokatiedeler van whatsapp zie ik dat ze nog een minuut of 20 te gaan heeft. Ik heb inmiddels mijn wandelschoenen uitgetrokken en op mijn heerlijke slippers wandel ik haar tegemoet. Tegen 13 uur zitten we aan ons tafeltje en begint de eigenaar ons uit te leggen wat er allemaal te eten is. Maar ons Spaans legt het al snel af. Dus vragen we hem om zijn moeder te vragen wat lekkers te maken. We kiezen voor vis…

Even later staat hij voor ons met twee bakken: schelpdieren, schaaldieren en een krab. Alles knettervers uit de zee die we vanaf onze plek kunnen zien. Dan slaat mama aan het koken. We krijgen alvast twee gemarineerde sardientjes die we zo lekker vinden dat we er nog twee krijgen. Dan verschijnt als eerste de krab op tafel. Nog nooit zo’n dier gegeten, maar zoooooo heerlijk. Daarna komen eerst de mosselen en daarna schelpdieren. En als klop op de vuurpijl iets wat door de eigenaar Chocos genoemd wordt. Ik heb de vertaling nergens kunnen vinden, maar het was volgens mij een inktvis. En als ik die vooraf moest bestellen, zou ik het waarschijnlijk niet doen. Maar wat was ook dat visje heerlijk… 

Tussen het eten door komt zowel de eigenaar als moeder/kok regelmatig even kijken hoe het met de pelgrims gaat. We worden de grootste vrienden ;-) Eten verbroedert.

Dan wandelen we naar ons hostel en treffen een fijne kamer aan. Buiten begint het weer even te regenen, maar binnen maakt de Tinto Verrano heerlijk. Over Tinto Verrano gesproken.. ik krijg vragen over wat dat eigenlijk is. Letterlijk betekent het: ‘rood van de zomer’. Je maakt het door 1/3 rode wijn (liefst Spaanse natuurlijk) te mengen met 2/3 tonic of een andere frisdrank naar keuze. Ijsblokjes en een schijfje citroen of sinaasappel maken het af. Het lijkt een beetje op sangria, maar dan zonder al dat gezonde fruit…

Ondanks de heerlijke lunch gaat er ook die avond weer een prima maaltijd achteraan. Deze keer kies ik voor vlees. Ik meende namelijk de eerste schubben op mijn benen gezien te hebben van al die vis die ik deze week al gegeten heb.