Van Hagetmau naar Orthez; over ‘daar zijn ze’ en binnenkomen

Vandaag alweer de laatste loopdag... woensdag reis ik vanaf Orthez terug naar huis. Morgen zou ik nog een extra etappe kunnen lopen, maar dan loop ik die de volgende keer nog een keer. Dat kan niet de bedoeling zijn ;-)

De wekker zette ik op half 8, maar ik ben al iets eerder wakker. Douchen, spullen inpakken en klaar zetten voor vertrek en dan naar het restaurant om te genieten van mijn ontbijt. Ik neem er ruim de tijd

voor en laat het me allemaal heerlijk smaken. Dan voor de laatste keer mijn wandelschoenen aan (gisteravond toch nog een blaartje geprikt, nu onder mijn rechter ‘wijsteen’) en tegen 9:30 verlaat ik deze heerlijke plek.

In totaal loop ik vandaag nog zo’n 26 kilometer en de eerste 6 daarvan zijn nodig om weer op Le Chemin te komen. Op het punt waar ik de route weer tref, is een soort grote vijver met een aantal picknicktafels. Goede plek voor een eerste rust.
 

Ik geniet van het landschap en de typische dingen die ik tegenkom vandaag. En natuurlijk laat ik de afgelopen dagen nog eens de revue passeren. Deze Camino was niet te vergelijken met de vorige, doordat er geen andere pelgrims waren. Dus was ik meer op mezelf aangewezen. En vandaag is dan de binnenkomst in mijn eindbestemming van deze Camino. De tekst die ik vandaag lees, gaat ook over binnenkomen.
Als een lid van het huis Habsburg is overleden, volgt er een bijzetting in de crypte met het familiegraf. Wanneer de dragers bij de crypte aankomen, wordt er op de deur geklopt. De priester in de crypte vraagt dan: ‘wie is daar?’, waarna de volledige namen en titels van de overledene wordt genoemd. ‘Die kennen wij niet’, is dan het antwoord. Waarna opnieuw geklopt wordt. Ook dan komt de vraag: ‘wie is daar?’ Als antwoord worden dan opnieuw alle namen van de overledene genoemd, maar met veel minder titels. Ook dan is het antwoord: ‘die kennen wij niet’. Nadat voor de derde keer geklopt is en de vraag ‘wie is daar?’ is gesteld, wordt alleen de voornaam van de overledene genoemd, met als toevoeging ‘een zondig en sterfelijk mens’. Dan opent de deur van de crypte en is het antwoord: ‘kom toch binnen’. De tekst gaat over de vraag wat je moet loslaten als je op pelgrimstocht bent. 

Een mooie vraag om een tijdje over te mijmeren. Ook over de vraag of ik meer los had kunnen laten deze Camino. Had ik minder kunnen meenemen in mijn rugzak? Had ik meer het toeval kunnen toelaten in het vinden van slaapplekken? Het antwoord op de eerste vraag is bevestigend: hoewel ik met een veel kleinere rugzak op weg ging dan de voorgaande Jaren, sleepte ik ook dit jaar spulletjes mee die ik niet of nauwelijks gebruikte. 
De vraag naar dat toeval vind ik lastiger te beantwoorden. Het gegeven dat herbergen gesloten zijn, betekent ook dat mensen wellicht minder genegen zijn een pelgrim onderdak te bieden. Alles bij elkaar ben ik tevreden over de mix van herbergen, b&b’s en hotelletjes. Ik hoop volgend jaar meer open herbergen te treffen.

Die kans is best groot, want vandaag kwamen ze nadrukkelijk in mijn gezichtsveld: de Pyreneeën!

Op ruim een dag lopen voorbij Orthez komen drie van de vier grote pelgrimsroutes door Frankrijk bij elkaar: die vanuit Tours, Vezelay (de route die ik volg) en die vanuit Le Puy (de drukste). Weer een ruime dag lopen verder komt de pelgrim dan in Saint-Jean-Pied-de-Port. En dan gaat de Camino de bergen in. Vanaf Saint-Jean vertrekken in normale tijden dagelijks een dikke 500 pelgrims richting Santiago, dus het aantal herbergen neemt dan ook enorm toe.

Al mijmerend loop ik een dorpje binnen. Het restaurantje is open en ik vind een plekje op een heerlijk terras voor mijn lunch. Die smaakt weer voortreffelijk. 

Het zal door de lunch (of de wijn?) komen dat ik over de laatste 9 kilometer wat langer doe dan ik gewend ben. Dat drukt de pret zeker niet: ik geniet van alles om me heen. Nadat ik gedouched ben heb ik tijd voor een schoonheidsslaapje. Dan ga ik eten en ook deze avond rol ik voor 22 uur mijn mandje in...