8 - 10 juli: over een onverwacht weerzien en de mens als gewoontedier

Het lukt me steeds beter om me een soort van af te sluiten voor de geluiden in de herberg. Het is al na achten wanneer ik voor het eerst bewust wakker ben. Tijdens het teamontbijt annex dagstart worden de vrijwilligers uitgenodigd voor een lunch door het management :-) Dus gaan we na het ontbijt vol enthousiasme verder met de schoonmaak zodat we al voor 12 uur ons plekje in het restaurant kunnen innemen. Want ondanks alle vreugde over die lunch: mijn dienst begint gewoon om 14 uur als de eerste pelgrims voor de deur staan. 

Het restaurant waar we gaan eten ken ik: twee jaar geleden heb ik daar ook gelunched toen ik onderweg was naar Orrison. Het eten was toen ook heel goed binnen te houden. En dat is het ook vandaag weer. Ik begin met een voorgerecht waarin gamba's verwerkt zijn en als hoofdgerecht kies ik de vis van de dag. Ik ben weer vergeten welke vis dat was, maar de smaak was prima! Nadat ik de koffie op heb, haast ik me terug naar de herberg, waar ik om 13:58 arriveer. Precies op tijd om de eerste pelgrim binnen te laten. Die dan helaas tot de ontdekking komt dat hij niet bij ons moet zijn, maar bij de herberg van de buren (de Municipal). 

Het inchecken verloopt soepel vandaag: iedereen komt mooi verspreid over de middag binnen. We hebben weer een pelgrimsmenu en de tafel is opnieuw goed gevuld. Net voordat we het dessert gaan eten, meldt zich de voorlaatste gast. Terwijl ik met hem naar boven loop, hoor ik beneden dat de laatste gaste ook gearriveerd is: een mevrouw uit Oostenrijk met de naam Annika. Er was nog geen belletje gaan rinkelen. Maar die rinkelde wel toen João met haar de trap op kwam. 'Hé, ik ken jou!' zei ik tegen Annika. En zij kende mij ook nog: we troffen elkaar vorig jaar op de Camino na Burgos. Dat was een leuk weerzien. Bij het ontbijt de volgende ochtend, kwamen we er achter dat we elkaar vorig jaar op 8 juli voor het laatst zagen. En dit jaar ontmoetten we elkaar dus weer op 8 juli. We zijn allebei benieuwd waar we elkaar volgend jaar zullen treffen op 8 of 9 juli. 

Trouwens, als ik die 9e juli rond 5:40 in de keuken kom, ligt er een aardig kaartje op het aanrecht. Heel even denk ik dat het is achtergelaten door een te vroeg vertrokken pelgrim, maar dan realiseer ik me dat het van mijn collega moet zijn die nu nog lekker ligt te slapen en straks naar Pamplona gaat. Daar zijn deze week de beroemde/beruchte San Férmin-feesten, vooral bekend van de stierenrennen. 

De dag verloopt verder in alle rust. Meest in het oog springend is nog wel de schoonmaakbeurt van de vloer op de benedenverdieping. Het leggen daarvan is niet geheel vlekkeloos verlopen, waardoor er wat oneffenheden in de vloer zitten waar vuil zich op kan hopen. En dus liggen Andrew en ik een klein half uurtje op de knieën om die plekken met schuurspons onderhanden te nemen. Karin geniet van de twee mannen die voor haar op de knieën gaan. Wij gunnen haar die pret.

Vroeg in de avond is João weer terug. Hij heeft zo'n karakteristieke rode halsband van de feesten meegenomen. Ik ontdek dat die ook prima als hoofddeksel gebruik kunnen worden. 

De volgende dag is mijn vrije dag. Ik ben wel weer toe aan een wandeling. Andrew legt me uit dat aan de andere kant van St. Jean een mooie tocht te lopen is tussen de wijngaarden. Dat lijkt me een goed plan en met een tussenstop in de supermarkt voor wat eet-spulletjes voor onderweg ga ik op pad. Het is inderdaad een hele mooie tocht met een paar flink steile stukken. Wanneer ik ergens tegen een boom ga zitten om wat te eten, komen er twee ezels aangewandeld. Waarschijnlijk moeder en kind. Ze staan me aan te kijken alsof ze nog nooit een mens gezien hebben. Even later verschijnt de auto van de lokale gendarmerie die er blijkbaar wat te bekijken hebben. Ze rijden iets voorbij waar ik zit en staan dan een tijdje stil. Het jongere ezeltje vindt het dan wel mooi geweest en gaat midden op de weg liggen. Maar dan begint de auto langzaam achteruit te rijden... Ma Ezel ziet het gebeuren en duwt met haar kop tegen haar kind, die uiteindelijk in de benen komt en door ma in veiligheid wordt geduwd. Natuurlijk had de chauffeur dat allemaal in de gaten, dus er was geen sprake van gevaar.

Mijn route brengt me naar St-Jean-le-Vieux en ook daar ben ik eerder geweest: twee jaar geleden nam ik daar op een terras afscheid van een Francaise die tot St Jean zou lopen terwijl ik nog door ging tot Orrison. Zij sloot de dag af met een biertje op dat terras, maar dat durfde ik toen nog niet. Vandaag durfde ik dat wel. En daarna was het nog een kilometer of 4 tot de herberg. 

Na mijn traditionele middagdutje ben ik in de vroege avond in de kerk geweest waar de pelgrims een zegen konden ontvangen. Dit keer heb ik me ook gemeld. En daarna heb ik heerlijk gegeten in het restaurant waar ik op mijn eerste vrije dag ook gegeten heb. Never change a winning team!