Woensdag 5 en donderdag 6 juli

Het ritme begint al lekker in de dagen te komen. Woensdag begint mijn dag om 9 uur met het teamontbijt. Daarna help ik met het afronden van de schoonmaak zodat we vanmiddag de nieuwe pelgrims weer kunnen ontvangen. Omdat ik de dagindeling al eerder besproken heb, lijkt het me goed om de verschillende ‘types’ pelgrims eens onder de loep te nemen.

Als eerste is dat de doorsnee-pelgrim. Dat is gelukkig veruit de grootste groep. Het zijn de mensen die (omdat veruit de meesten vanaf St Jean vertrekken) een tikkie nerveus zijn over wat er komen gaat, soms nog nooit op een slaapzaal hebben geslapen, en allerlei vragen hebben over de Camino. Omdat deze week in Pamplona de stierenrennen zijn, adviseren wij hen om daar niet te willen overnachten. Door de route wat anders in te delen kunnen ze in de vroege ochtend door Pamplona lopen. De stad is overvol en alle slaapplaatsen zijn volgeboekt of veel te duur. Bij het pelgrimsdiner zijn ze blij anderen te ontmoeten die dezelfde kant op gaan. De eerste vriendschappen ontstaan. 

Dan zijn er de ‘plakkers’. En die zijn weer onder te verdelen in twee categorieën: de avondplakkers en de ochtendplakkers. De avondplakkers snappen niet dat mensen die vroeg willen vertrekken ook vroeg willen slapen. Vandaar dat we bij de intake vertellen dat het vanaf een uur of 10 in de avond (en dat mag best een kwartiertje later zijn) rustig moet zijn in de herberg en op het terras. Uit respect voor degenen die vroeg willen slapen. Maar er zijn mensen die toch om iets voor tienen een fles wijn opentrekken om die op het terras achter de herberg leeg te gaan drinken. Vervolgens gaan ze nog ‘even douchen’ en dan stommelen ze hun bed in. Alcohol werkt bevorderend op snurken, dus dikke kans dat ze ook in de nacht nog van zich laten horen…  De ochtendplakkers vinden het lastig om te vertrekken. Als ze hun ontbijt hebben gegeten, blijven ze nog een tijd aan tafel zitten, pratend met de andere pelgrims. Wanneer die vertrokken zijn, pakken ze een tweede kop koffie en installeren zich op het terras. Dan pakken ze met enkele diepe zuchten rond kwart over 8 hun spullen, checken nog eens of ze wel alles hebben en gaan dan de deur uit.

De plasticfetisjisten. De schrik van elke pelgrim. Het zijn de mensen die hun bagage in plastic zakjes en tasjes gedaan hebben. Met 20 plastic zakjes in de rugzak veroorzaakt elke beweging ervan een hoop gekraak en geknars. Als ze wat kwijt zijn is Leiden helemaal in last, want dan moet elk plastic zakje open en dicht. En omdat wat je zoekt altijd in het laatste zakje zit, gaat dat dan 20 zakjes door. 

De onder je huid-kruipers. gelukkig maar een heel klein deel van de gasten. Maar er is wel veel over te vertellen. Het zijn mensen die op allerlei manieren steeds de grenzen opzoeken. Bijvoorbeeld iemand die zo’n plastic-fetisj heeft en dan om 5 uur in de ochtend (dus een uur voordat het ontbijt begint) op de slaapzaal begint met het uitpakken en inpakken van de rugzak. Of iemand die om 10 voor 6 al in de keuken staat terwijl de hospitalero nog bezig is het ontbijt klaar te zetten. Iemand die je om kwart over 10 in de avond nog een keer moet vragen om de volumeknop van het gesprek op het terras te verlagen, omdat er boven dat terras mensen proberen te slapen. iemand die met twee chocolade-wafels binnenloopt en vraagt of hij die op de slaapzaal kan opeten (nee, want we hebben bij het inchecken vertelt dat er op de slaapzalen niet gegeten en gedronken wordt), iemand die zich opgeeft voor de gezamenlijke maaltijd (3 gangen vegetarisch) en dan vraagt of hij er zelf vlees bij mag maken. Die na het hoofdgerecht de schaal met salade grijpt en die begint leeg te eten en dan vraagt of er ook kaas bij geserveerd kan worden. Die in de ochtend om tien over half negen nog op de bank zit en op de gitaar speelt, waarna hij bijna de deur uit gezet moet worden omdat hij het maar raar vindt dat het uitchecken uiterlijk om half 9 is (wat we bij het inchecken tot echt verteld hebben). Vervolgens naar de buren gaat (de albergue municipal) waar hij een overnachting regelt en dan in de avond om 19 uur weer binnen staat met de vraag of hij gitaar mag spelen (de municipal heeft niet zo’n fijne zitbank als wij). 

Kortom: ook op de Camino heeft Onze-lieve-heer vreemde kostgangers. Gelukkig komen ze maar zelden voor.