Van Ledigos naar Bercianos del Real Camino; over een onverwachte ontmoeting die ook een afscheid is.

Ik ben al vroeg wakker; rond 4:30 ofzo. Ik vind het niet fijn om in het donker te lopen, dus ik blijf tot kwart voor 6 liggen. Toen opgestaan en heel zachtjes mijn rugzak mee naar beneden genomen en buiten de herberg alles op de goede plek ingepakt. Om 6 uur ben ik aan het lopen voor mijn 27 km van vandaag.

Waar ik nu loop is toch echt wat westelijker dan Nederland. Dat betekent dat de zon hier wat later opkomt. Het eerste kwartier was het dan ook tamelijk donker. Maar het voordeel: geen zon en nog geen warmte. Want ook vandaag gaat de thermometer weer over de 35 graden. 

Zodra het wat lichter wordt, zie ik Melissa uit Oostenrijk voor me lopen. Als ik haar inhaal raken we in gesprek en lopen we samen tot aan het eerste dorpje: Moratinos. We zien de zon opkomen met prachtige kleuren. In Moratinos is een barretje dat om 7 uur opent voor ontbijt. We zijn er precies op tijd, maar het lijkt dat ook hier het personeelsgebrek heeft toegeslagen want het duurt nogal voor ik mijn koffie en toast met gebakken ei voor mijn neus heb. Gelukkig maakt de smaak alles goed. Op het terras ontmoeten we ook een paar andere pelgrims, maar tegen kwart voor 8 heb ik wel lang genoeg gezeten. De anderen zitten nog prima, dus ik vertrek alleen voor de volgende kilometers.

Het is een kleine 9 kilometer tot het volgende dorp: Sahagun. Daar moet ik even wat geld uit de muur trekken en wil ik wat langer pauzeren. Rond 10 uur kom ik het dorpje binnen. Ik zoek een terras, maar ben niet erg succesvol. Pas als ik het dorp bijna uit ben, zie ik een klein barretje met wat stoelen buiten. Ik loop er heen en richt me op een tafeltje in de schaduw. Tot mijn verrassing zit Eileen daar. Omdat ik zo vroeg vertrok, verwachtte ik dat ze een eind achter me zou lopen. Aan haar gezicht zie ik dat ze niet in haar hum is. De reden daarvoor is haar enkel: pijnlijk, warm en een beetje gezwollen. Ze twijfelt of ze wel door moet lopen. Die twijfel heb ik gauw uit haar hoofd gepraat: Haar dochter loopt vandaag een dubbele etappe om woensdag in Leon aan te komen en daar een vriendin te ontmoeten die donderdag uit Leon vertrekt. Laat er nou uit het dorpje waar we nu zijn een trein naar Leon vertrekken… Veel aanmoediging heeft ze niet nodig: ik loop even naar een pinautomaat en als ik terug ben, heeft zij haar reservering in Leon al gemaakt. Goede keuze, als je het mij vraagt.

Na een heerlijke koffie vul ik mijn Camelbak met vers koud water en dan neem ik afscheid van Eileen met een traditionele zweterige pelgrimshug. Ik hoop dat haar enkel snel herstelt, zodat ze vrijdag weer kan lopen. 

Net buiten het dorp passeer ik een Duitse pensionado die van huis uit naar Santiago loopt. We kletsen wat tot hij afslaat om de Romeinse weg te volgen. Ik ga rechtdoor en volg de Camino. Het is inmiddels een stuk warmer, maar gelukkig staan er regelmatig bomen langs de weg. Veel meer schaduw dan gisteren. Rond 13 uur ben ik op mijn eindbestemming voor vandaag. 

De herberg opent om 13:30 en het is er eentje van het type Donativo. Dat betekent dat je bij het vertrek een gift achterlaat. Meestal zijn dat herbergen die vanuit een religieuze achtergrond geleid worden, en dat is hier niet anders. 

Na mijn was-verplichtingen zoek ik een terras voor een biertje en daarna houd ik een uur siësta. Om 19:30 staat het eten klaar. Ik deel een tafel met 2 Australische knullen en een Duitse. Na het eten verhuist wie dat wil naar de ‘kapel’ waar de aanwezige pelgrims wordt gevraagd in het kort te vertellen waarom je de Camino loopt. Iedereen mag dat in zijn of haar eigen taal doen, er wordt niet vertaald dus we worden opgeroepen met ons hart te luisteren. 

Na deze ‘ceremonie’ kijken we samen naar de zonsondergang…

Weer een dag voorbij…