Van Bercianos del Real Camino naar Mansilla de las Mulas: over terugkomen en privileges?

Ik moet even terugkomen op het laatste deel van het verslag van gisteren, zeg maar het gedeelte vanaf het diner. Het was gisteren wat laat geworden; ik lag pas tegen 23 uur op bed. Toen wilde ik nog even snel wat schrijven, maar het laatste stukje heb ik voor mijn gevoel wat afgeraffeld. Mijn ogen werden zwaarder en zwaarder…

Het eten was een typisch pelgrimsmenu: een salade als voorgerecht, als hoofdgerecht een traditioneel gerecht uit deze streek: een combinatie van aardappels met stukjes chorizoworst. En als dessert iets van gemarineerde appel. Niet verkeerd. Aansluitend aan het eten gingen we (dat wil zeggen: wie dat wilde) naar een andere ruimte waar ieder de gelegenheid kreeg om te vertellen hoe hij/zij op de camino terecht was gekomen. Het idee was om dat in maximaal 1 minuut per persoon te doen, maar dat lukte nogal niet bij veel mensen. 

Ik koos voor de korte variant: dat ik gewoon begonnen ben in 2016, samen met 3 andere mensen. En dat ik in 2019 de eerste ‘echte’ pelgrim ontmoette sinds ik vanaf 2018 alleen loop. Dat ik die pelgrim vroeg waarom ze de camino liep en dat ze alleen antwoordde: ‘waarom niet?’. En tenslotte, dat ik dit jaar wat extra gefocusd ben op het verhaal van de eerste pelgrim, die te horen krijgt dat hij moet gaan. Met daarbij de belofte van de Eeuwige dat hij gezegend zal worden en dat hij tot zegen van anderen zal zijn. Ik wil mezelf niet vergelijken met Abraham, maar ik voel me wel degelijk gezegend dat ik hier mag zijn. En dat ik probeer voor anderen tot zegen te zijn. Al is het maar door het uitdelen van plukjes wandelwol aan mensen die last hebben van blaren. 

Dat alles gezegd hebbende, ben ik vanmorgen al om 4 uur wakker. De eerste pelgrims verlaten de herberg en hoewel iedereen zijn best doet dat zo zachtjes mogelijk te doen, ontkomen ze er niet aan dat anderen wakker worden. Ik sukkel nog een beetje door en doe net alsof ik nog slaap, maar om 5:15 sta ik ook naast mijn bed. Er is iemand zo lief geweest om de koffie aan te zetten om 4:30 uur, zodat ik een bakje flauwe koffie naar binnen werk. Ik eet er een nectarine bij en dat was mijn ontbijt tot het eerste dorpje, over 7 kilometer. 

Even buiten het dorp sluit ik aan bij 2 andere pelgrims die een voor mij fijn tempo lopen. Er wordt nog niet veel gepraat, maar het loopt als een trein. In een klein dorpje is een bar open voor ontbijt. De eerste echte espresso van de dag gaat er in als koek. Ook het brood met een gebakken ei en heerlijke tomaten doet me goed. Op tv zien we de stierenrennen in Pamplona… deze hele week nog elke morgen om klokslag 8 uur rechtstreeks op TV  en de rest van de dag eindeloze herhalingen van mensen die niet snel genoeg zijn. In mijn groepje van deze ochtend loopt David uit Pamplona. Ook hij kan niet snappen dat mensen hun gezondheid en soms hun leven wagen voor deze traditie. 

We gaan weer op pad… even buiten het dorpje sluit een jonge Amerikaanse aan. We blijven lekker vlot gaan. We zien bomen die omwikkeld zijn met haakwerk dat mijn moeder vroeger maakte. Mooi dat dat hier terecht is gekomen. Om iets voor 11 landen we met ons groepje van inmiddels 5 op een terras. We hebben dan al 20 km weggestapt. De tonic met ijs en citroen smaakt heerlijk. Echt heerlijk om zo’n ijsblokje op de grond te leggen en je voeten er even op te zetten…

Onze eindbestemming ligt nog 6 km voor ons. Ook die laatste 6 gaan lekker vlot en om 12:30 staan we midden in Mansilla de las Mullas. Op een terras smaakt het eerste biertje goed. Ook ontstaat er nog een leuk gesprek over rode bultjes op je huid. Harper, de jonge Amerikaanse is als de dood dat de rode bultjes op haar schouders afkomstig zijn van bedwantsen… er worden foto’s van de bultjes gemaakt en met foto’s op internet van beten van bedwantsen vergeleken. Het zou zo maar kunnen. Tot een nuchtere Achterhoeker de vraag stelt hoe ze het verklaart dat zij de enige is die door bedwantsen besprongen is. Ze snapt dat zo’n voorkeursbehandeling nogal onwaarschijnlijk is. 

We hebben gehoord dat er een riviertje door het dorpje loopt waar we hopen te kunnen zwemmen. Maar eerst nog even wachten op de opening van de herberg en dan het dagelijkse douche- en wasritueel. Dan nog even de oogjes dicht en tegen 16:30 uur wandelen we met een groepje van 8 pelgrims naar het water. Het is heerlijk koud en zeer hard stromend. Ik houd het op pootjebaden. Het is erg gezellig en het voelt heerlijk om de voeten het koude water te schenken. 

Tot mijn aangename verrassing staat opeens Elisabeth ook aan de waterkant. De jonge Amerikaanse aan wie ik mijn ster gaf, zou volgens mijn verwachting al verder op de route zijn. Niet dus… We vinden het allebei bijzonder elkaar weer te treffen en we maken voor het eerst echt kennis. Ze loopt hier om de overstap van studietijd naar werk te markeren en om eer te betuigen aan haar broer die vorig jaar de strijd tegen zijn verslaving verloor. 

Na het zwemfeestje lopen we langs een supermarkt waar iedereen wat te eten en drinken koopt. Daarna gaan we op een pleintje zitten om samen te chillen. Na een half uurtje merk ik dat ik aan het einde van mijn dag ben. Met een beroep op mijn senioriteit trek ik me terug op een rustiger terras waar ik mijn verhaal van de dag schrijf. In alle rust.

Even een medische en mentale update: nergens last van :-D