Van Orrison naar Roncesvalles; over zie de maan schijnt en kippenvel bij Maria

Gisteravond lag ik er al vroeg in. Ik word ergens in de nacht wakker en denk dat ik al uuuuren geslapen heb. Maar het blijkt nog maar kwart voor 1 te zijn. Ik moet er even uit (oudere man he) en als ik terugkom op mijn kamer zie ik dat het buiten prachtig helder is. 

Daarna slaap ik lekker verder tot de wekker gaat om 6:30 uur. Het is vannacht niet erg droog geweest en er was nauwelijks wind. Mijn wasje van gisteren is dus niet droog. Om 7 uur is het ontbijt en ‘de vrouwen’ hebben haast, want zij moeten de bus van 15:30 halen die hen van Roncesvalles terug naar Saint-Jean-Pied-de-Port brengt. Het is vandaag een bijzondere dag: 25 juli is de dag van de heilige Jacobus. Omdat zijn dag dit jaar op een zondag valt, is 2021 een Heilig Jaar. 

Als de dames om 7:30 allemaal weg zijn, pak ik mijn rugzak op mijn gemak in. Daarna drink ik nog een lekkere koffie op het terras en rond kwart over 8 vertrek ik ook. 

Vandaag zijn de hellingen niet zo steil, maar er moet toch het nodige geklauterd worden, zowel omhoog als omlaag. In tegenstelling tot gisteren is het vandaag bewolkt en grijs. De wolken hangen laag en soms loop ik letterlijk de mist in. 

Het geeft een bijzondere kleur aan deze dag. De wereld is klein… Maar de mist belemmert me niet om het gedenkteken voor de Nederlandse pelgrim Jean-Paul te zien die in 2009 hier op de Camino in een sneeuwstorm belandde en door onderkoeling is overleden. “Lieve pappie”, zetten zijn kinderen op het kruisje op die plek. Ik sta letterlijk even stil en zoek naar woorden voor Paul en zijn nabestaanden. Ik kom uit bij oude woorden. Later vandaag herhaal ik dat bij een gedenkteken voor een Braziliaanse pelgrim en weer later voor een Franse pelgrim. Het doet me beseffen dat alles zo maar anders kan zijn.

Ook vandaag denk ik vaak aan de woorden die Sabine gisteren sprak: laat de helling niet je vijand zijn. Want of het nou omhoog of omlaag gaat, het vraagt allebei wat extra’s van je lijf. Ik ben heel blij dat ik de etappe van Saint-Jean naar Roncesvalles in twee stukken knipte. 

Bij een ‘foodtruck’ langs de route scoor ik een koffie, een gekookt ei en de laatste Franse stempel in mijn pelgrimspaspoort. Op de foodtruck hangt een getekend kaartje voor de rest van de dag: 1 km stijgen, dan 5 km vlak en dan 5 km dalen tot in Roncesvalles. Het zal wel aan mij liggen, maar die 5 km vlak heb ik totaal gemist. 

Ik moest onderweg denken aan de film “The Way” waarin een Amerikaanse vader de Camino gaat lopen nadat zijn zoon op de etappe naar Roncesvalles in slecht weer is verdwaald en verongelukt. Het is me geheel duidelijk dat deze film uit een dikke duim komt, want je hoeft alleen maar de weg te volgen. Dat kan toch niet fout gaan? Nou, even na de foodtruck gaat de Camino off-road en ik snap al snel dat verdwalen in dit terrein niet zo heel moeilijk is. Het is vandaag maar een beetje mistig, maar als het hier echt slecht weer is kan ik me heel goed indenken dat je letterlijk van het padje raakt. 

Dan krijg ik de keuze tussen een korte weg met steile hellingen en een langere (10 minuten) weg zonder steile hellingen. Ik kies voor de langere weg. En ook op die weg valt er nog flink wat te dalen. En dat is geen pretje. Met zo’n rugzak van een kilo of 9 (inclusief water) ben je zo maar uit je evenwicht en een lelijke smak is dan snel gemaakt. Gelukkig heb ik mijn wandelstokken bij me en die zijn hun gewicht in goud waard.

Wanneer ik al een tijd aan het dalen ben, trekt de lucht wat open en verschijnt Roncesvalles tussen de bomen. 

Op het laatste stukje in het bos boven Roncesvalles kom ik een Spaans stel tegen met 2 schattige hondjes. Hij vraagt mij hoe lang het in tijd is naar de Franse grens. Ze hebben blijkbaar behoefte aan een fijne wandeling, want dat is toch gauw 2 uur enkele reis. En zo te zien hebben ze geen eten en drinken mee. Mevrouw loopt op leuke lichte schoentjes en heeft een nette witte broek aan. Ik adviseer ze dringend een ander doel te kiezen. 

ik overnacht in het voormalige klooster van Roncesvalles. De bemensing van deze pleisterplaats wordt al jaren verzorgd door het Nederlandse Genootschap van Sint Jacob. Lekker Nederlands kletsen dus. 

Omdat het de afgelopen dagen best vochtig was, werd mijn was niet lekker droog. Hier in de herberg is een volledig ingerichte wasserette en daarom laat ik een paar dingen wassen. De vrijwilligster die vandaag de wasserette doet komt uit Raalte, dus er wordt nog plat gepraat ook. Mooi wark. Na een wachttijd van een half uur gaat mijn was vanuit de centrifuge aan de lijn. Een pelgrim is gauw blij te maken hoor!

De herberg kan in normale tijden over de 300 mensen kwijt. Nu zijn dat er ongeveer de helft. Voor veel mensen is Roncesvalles de eerste kennismaking met de Camino na Frankrijk. De grootste herberg die ik tot nu toe kende, had 35 slaapplaatsen. Hier dus 10 x zoveel. Toch is het vandaag relatief rustig, doordat er op zondag geen bus aankomt in Roncesvalles. Dat scheelt zomaar 100 mensen. Ik heb een leuk gesprek met een vrijwilligster en zie allerlei overeenkomsten tussen het werk van de vrijwilligers hier en mijn werk als gastheer in de abdij van Berne.

Gisteren hadden ze een -achteraf- leuk incident: er meldden zich verschillende mensen met gezondheidsklachten. Er was ook koortsgevoel in het spel, dus er werd al snel aan Corona gedacht. Maar de sneltesten wezen daar niet op. De klachten gingen meer en meer de kant op van voedselvergiftiging en waarschijnlijk was kaas van de foodtruck de boosdoener. Voor 1 van de zieken moest de ambulance komen en enkele anderen gingen met de taxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Gelukkig kon vanmorgen iedereen  weer zijn/haar weg vervolgen. 

Nadat ik mijn wasje aan de lijn heb gehangen, slenter ik het dorpje in. Daar ben ik gauw klaar mee, want het is niet veel meer dan een kerk, een klooster, een hotel en 2 restaurants. Wanneer ik terugloop naar het klooster om mijn voucher voor het avondeten op te halen, loop ik even de kerk binnen waar de dienst van 18 uur is begonnen. Het ziet er mooi uit, maar omdat ik het Spaans niet heel goed machtig ben, blijf ik niet plakken. Wanneer ik naar het restaurant loop, kom ik opnieuw langs de kerk. Ik glip toch weer even binnen en zie net het laatste deel van de communie. Dan worden de pelgrims naar voren geroepen… Tja, daar hoor ik ook bij, dus ik ook naar voren. De taal van de priester kan ik niet verstaan, maar de intentie des te beter. Ik ontvang, net als de andere pelgrims, de zegen van de Eeuwige op mijn Camino. Volgens mij heeft de priester het over ‘todos directions’, dat betekent voor mij: welke weg je ook gaat. Na de zegen wordt het licht in de kerk gedoofd en staat alleen Maria nog in het licht. De priester heft het “Salve Regina” aan… kippenvel.

Wanneer ik de kerk uit loop, zie ik Sabine. Zij was dus ook bij de plechtigheid. Zij krijgt haar avondeten in een ander restaurant en we spreken af elkaar bij de koffie nog even te ontmoeten. Ze slaapt ook in het klooster, maar op een andere gang. Het avondeten is heerlijk basic: ik neem een pasta als voorgerecht, een forel als hoofdgerecht en een ijsje als dessert. Mijn disgenoot is een jonge Italiaan die een maand geleden getrouwd is. Een soort huwelijksreis, maar dan zonder zijn kersverse vrouw. Na het eten loop ik naar het terras waar Sabine met de koffie wacht. We praten nog wat en om 21 uur loop ik naar mijn bedje. 

Binnen de muren van de oude abdij heb ik geen enkel bereik. Geen internet dus, maar ook geen spotify… en ik had nog wel een playlist met slaapmuziek gemaakt. Maar helaas niet gedownload, dus dat wordt hem niet. Gelukkig heb ik wel wat nummers uit de top2000 gedownload. Kijken of dat werkt. Om 22 uur gaat het licht uit in de slaapvertrekken. Ik ben dan al in dromenland… tot morgen!