Van Ostabat-Asme naar Orrison, over een vroege verrassing en moeite die het waard was.

Één van de favoriete spreuken van mijn schoonvader was ‘een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest’. Vandaag ga ik ontdekken of daar nog waarheid in zit. De afstand voor vandaag is 28 km. Daar zit ik niet zo mee. Maar de laatste 8… van Saint-Jean-Pied-de-Port naar de herberg Orrison: gemiddeld stijgingspercentage 8%, de laatste 2,5 km boven de 14%. Ik weet waarom ik daar wil overnachten. En als je straks de foto’s ziet begrijp je dat wel denk ik. 
De dag begint om 6:20 met het afgaan van de wekker. Ontbijt is vanaf 7 uur en ik wil klaar zijn met inpakken voor ik ga eten. 
 

Buiten ziet het er prachtig uit. De zon prikt heel voorzichtig door de wolken, maar zal zich vanmorgen minder laten zien.

Het ontbijt is prima (wel Frans natuurlijk) en ‘Le chanteur’ helpt zijn vrouw dat het een lieve lust is. Als de eetzaal wat gevulder is kondigt hij aan wat te gaan zingen. En hij begint met de ‘gouwe ouwe’: Ultreia! Ik moet zeggen dat hij heel goed bij stem is deze morgen. Wat een volle stem heeft die man! Hier hoor je het lied

Dit is de tekst van het lied:

Tous les matins nous prenons le chemin,
Tous les matins nous allons plus loin.
Jour après jour, St Jacques nous appelle,
C’est la voix de Compostelle.

Ultreïa ! Ultreïa ! Et suseia Deus adjuva nos !

Chemin de terre et chemin de Foi,
Voie millénaire de l’Europe,
La voie lactée de Charlemagne,
C’est le chemin de tous mes jacquets.

Ultreïa ! Ultreïa ! Et suseiaDeus adjuva nos !

Et tout là-bas au bout du continent, Messire Jacques nous attend,
Depuis toujours son sourire fixe,
Le soleil qui meurt au Finistère

Ultreïa ! Ultreïa ! E suseia Deus adjuva nos !

En in het Nederlands:

Elke ochtend nemen we de weg
élke ochtend gaan we verder, 
dag na dag, de weg roept ons, 
het is de weg naar Compostela.

Ultreia, Ultreia, Et Suseia, Deus, adjuva nos!

Weg van de aarde en weg van geloof,
duizendjarige weg van Europa,
de melkweg van Karel de Grote,
het is de weg van alle Jakobspelgrims.

Ultreia, Ultreia, Et Suseia, Deus, adjuva nos!

En allen ginds aan het einde van het vasteland, heer Jakobus wacht op ons,
sinds altijd zijn glimlach gericht op
de zon die ondergaat bij Finisterre.

Ultreia, Ultreia, Suseia,
Deus, adjuva nos!

Om 7:30 ben ik startklaar en neem ik afscheid van iedereen.

Brigitte en haar loopmaatje Sarah hoorden mij gisteravond vertellen over mijn idee voor vandaag. Zij lopen dit jaar tot Roncesvalles en gaan dan terug naar Saint-Jean-Pied-de-Port met de bus. Die bus rijdt maar 1 keer per dag, om 15:30 uur. Dus zij hebben ook het plan naar Orrison te lopen.

De eerste 8 kilometer gaat lekker vlot. Die kilometers brengen me naar het gehucht Gamarthe en daar is koffie te krijgen. Maar… als je mijn eerdere verhalen gelezen hebt dan voel je het aankomen: het café is gesloten. Uit een kaaswinkeltje komt een andere pelgrim, Sabine. We lopen een stuk samen op en met haar beetje Engels en mijn beetje Frans komen we toch tot een leuk gesprek. Een paar kilometer buiten het gehucht zien we een bordje aan een struik hangen: koffie te koop! Een klein keffertje begroet ons luidkeels en even later komt een man aangelopen. Die heeft geen winkelbel nodig. Al snel zitten we aan de koffie en eten wat fruit. Mevrouw Kip vindt dat wel interessant. 

Daarna verschijnt eerst Brigitte, dan Sarah en nog even later een pelgrim van wie ik de naam niet weet. Het wordt gezellig op het terras.

Sabine en ik spreken af dat we nog een stukje samen lopen. We hebben beiden niet de behoefte veel te praten, maar ze geeft me nog wel een belangrijke wijsheid mee: ‘je moet de helling niet als je vijand zien’. Die knoop ik in mijn oren voor vanmiddag! Inmiddels komt de zon weer tevoorschijn en dat levert mooie plaatjes op. 

We komen aan in Saint-Jean-Le-Vieux, op 4 kilometer voor het ‘echte’ Saint-Jean. Sabine neemt een biertje: haar loopdag zit er bijna op. Zij blijft in Saint-Jean-Pied-de-Port en loopt morgen naar Roncesvalles. Als we elkaar daar nog zien, spreken we af samen een biertje te doen. Dan loop ik door en om kwart voor 1 heb ik de eerste 20 kilometer van deze dag achter me liggen. Het is druk in het stadje en het verbaast me dat de slenterende toeristen niet ruim baan maken voor een pelgrim met een missie.

 
In een restaurantje krijg ik een fijne lunch en onder het eten bedenk ik me dat ik inkopen moet doen voor morgen. Want al loop ik maar 18 km morgen, er zijn geen winkels onderweg. Op Google Maps ontdek ik een supermarkt in de straat achter het restaurant. Maar wanneer ik daar voor de deur sta om 14 uur is die nog dicht. En de eigenaresse van de naastgelegen winkel vertelt dat hij meestal pas rond 16 uur weer open gaat. Dat is geen optie voor mij dus er zit niets anders op dan 600 meter terug lopen naar een grotere supermarkt.

Ik sla yoghurtjes en fruit in en vul mijn watervoorraad aan. Dan weer het stadje door en starten aan de klim naar Orrison. 

Ik doe uiteindelijk ruim 3 uur over de 8 km naar de herberg. Kort samengevat: verschrikkelijk en mooi!. Ik moet regelmatig even stoppen, neem 2 keer een pauze om wat te eten en kom daardoor maar traag vooruit. Maar eindelijk, het is al 17:30 geweest ben ik waar ik wezen wil. Het eerste biertje smaakt goddelijk. 

Ik krijg een kamer met uitzicht: 

Er zijn 6 pelgrims deze nacht en ik slaap als enige op de mannenafdeling. 
Om 18:30 staat het eten klaar en ontmoet ik ‘de vrouwen’: vier uit Frankrijk en één uit België. Er wordt Frans en Engels gesproken. En het eten smaakt prima. 

Na het eten ga ik nog even op het terras zitten met mijn koffie. Wat een prachtig uitzicht…

Om  22 uur gaat mijn lampje uit na een verschrikkelijke mooie dag.