Van Roncesvalles naar Larrasoana; over snelle verzending en goede voornemens.

Een aantal van mijn volgers moest toch een teleurstelling verwerken toen ze na de vorige aankondiging van een nieuw verhaal direct het verhaal wilden lezen. Het verhaal was inderdaad nog niet af. Ik drukte op een verkeerde toets en daarna werd het al gepubliceerd terwijl ik nog maar net aan het schrijven was. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa! :-) Natuurlijk trof ik direct maatregelen om herhaling te voorkomen: voortaan schrijf ik het verhaal weer in Word om het daarna in zijn geheel in reisblogger te plakken. 

Het is heeeel lang geleden dat ik in een slaapzaal met zoveel mensen lag. De slaapplaatsen zijn verdeeld in kleine, open compartimenten van 2 stapelbedden, waarvan nu in elk compartiment 1 bovenbed en 1 benedenbed gebruikt mag worden. Terwijl ik bijna in slaap val, stoor ik me nog even aan twee vrouwen die bij/in de doucheruimtes een gesprek voeren. Ik vermoed dat ieder van hen een gehoorprobleem heeft, want er moet door beiden echt hard gepraat worden willen ze elkaar kunnen verstaan. Ik doe mijn oortjes in en zet de playlist van de top2000 op en val met een nummer van Queen in slaap. Door de nacht heen word ik wel een paar keer half-en-half wakker. Er begint eens iemand te snurken of er moet eens iemand naar het toilet. Ik lig dichtbij de toilet-  en doucheruimtes, dus iedereen uit deze gang komt dan 2 x langs mijn cel gewandeld. Vooral op slippers is dat een bijna eindeloos flip-flap-flip-flap. Toch verbaas ik me er over hoe goed ik slaap. 

Ik had al gelezen over het ontwaakritueel, dus ben niet verrast als er om 6 uur heel zachtjes gregoriaanse zang uit de luidsprekers komt. Elke minuut gaat het volume iets omhoog en om 6:10 gaat het licht in de slaapzaal aan. In tegenstelling tot de meeste andere pelgrims vind ik een douche in de morgen wel lekker, en als ik uit de douche terugkom staat mijn celgenote haar spullen in te pakken. Dan is het wel een beetje krap in zo’n cel, dus ik wacht maar even rustig tot ze weg is. Het ontbijt is toch pas om 7:00 uur, haasten heeft niet echt zin. Rond half zeven wandelt 1 van de verzorgers zingend door de slaapvertrekken om er zeker van te zijn dat iedereen zijn nest uit komt. Het is een mooi ritueel. 

Ik krijg mijn ontbijt in hetzelfde restaurant waar ik gisteravond at. Rond 7:15 wandel ik de deur uit en ga ik op pad voor de 27 kilometer van vandaag. Het ontbijt was sober en als ik geweten had dat ik rond 8:30 uur langs een barretje zou lopen waar de heerlijke broodjes klaar lagen, was ik om 7 uur direct doorgelopen. Nu beperkte ik me daar tot een kop koffie en een lekker broodje met ham en een gebakken ei. Daarna weer verder; het lopen is vandaag prima te doen, ook het weer werkt lekker mee. Het is nu wel drukker op de Camino. 

Rond 13:30 ben ik in Esteribar-Zubirri en is het tijd voor mijn eerste echte pelgrimslunch. Een salade van tomaat, ui en paprika en daarna een bord met verschillende soorten gefrituurde vis en 2 gebakken eieren. Je moet er maar opkomen, maar het smaakt verrassend goed. Aan het tafeltje naast me zit een vrouw die een gesprekje aanknoopt. Helga is Duitse en woont en werkt in Zwitserland. Ze loopt de Camino voor de derde keer en vertelt dat ze vorige week toen haar vakantie begon als een malle naar Saint-Jean is gereisd om snel te kunnen starten. Dat gehaast deed haar geen goed en ze voelde zich gisteren op weg naar Roncesvalles niet lekker. Vandaag ging het beter en nu wacht ze tot haar herberg tegenover het terras open gaat. Het is zo’n typisch pelgrimsgesprek over waar ga je heen en waar kom je vandaan. Ik vertel over het klooster in Roncesvalles dat door Nederlanders bemensd wordt. Zij weet dat er in Pamplona een herberg is die al jaren door mensen uit het Duitse Paderborn gedraaid wordt. En we krijgen het over alleen lopen op de Camino. Ze vertelt dat ze echt had moeten leren om tegen andere pelgrims te zeggen dat ze niet samen wil lopen. Als haar herberg open gaat neemt ze afscheid met de woorden ‘Wie weet, zien we elkaar nog’. ‘Ja’, zeg ik, ‘dan kunnen we leuk een stuk samen lopen’…. Ze zal er over denken zegt ze na enige aarzeling met een glimlach. Ik geloof dat ze me begrijpt. 

Nog 6 kilometer te gaan naar mijn eindbestemming voor vandaag en als ik daar binnen loop zie ik Sabine (de Française) en Nicolas, de Italiaanse man met wie ik gisteravond aan tafel zat bij het diner. Leuk om ze weer terug te zien. Sabine sliep de afgelopen nacht ook in het klooster, maar had pech: haar celgenoot lag de hele nacht te snurken en te tandenknarsen. Ze had maar een dik uur echt geslapen. 

Bij het inchecken een nieuwe ervaring: mijn rugzak wordt ontsmet. Het is een hele nette tent. De herberg loopt lekker vol met Italianen, Amerikanen, een Braziliaan, een Deen en een man uit Togo. Iedereen spreekt Engels, dat is leuk. Een aantal van hen eet in de herberg. Luis, de herbergier, heeft een amuse (soort kroket), een stevige soep en een lekker vleesgerecht gemaakt. Als dessert een crème brulee. Ik ben van plan na het eten nog wat te schrijven op mijn bedje, maar ik ben als een blok in slaap gevallen. Morgen dan maar…