Van Larrasoaña naar Urtega; over synchroniciteit en je verstand gebruiken

Vanaf 07:30 uur is er ontbijt verkrijgbaar bij een barretje aan de overkant van de straat. Na een goede nachtrust gaat om 7 uur de wekker. En het is me eigenlijk direct duidelijk dat ik vandaag geen 32 km ga lopen. Maar wat dan wel… De route voert vandaag door Pamplona en ik verwacht dat ik daar met een bus een stukje kan overslaan. De website Rome2Rio bevestigt dat en vrij snel daarna heb ik een buskaartje voor een 10 km na Pamplona. In totaal loop ik dan vandaag zo’n 23 km, omdat de bus me niet voor de deur van de herberg afzet, maar in een nabijgelegen dorpje. 

De rust die me dat geeft is heerlijk. Ik pak mijn spullen rustig in en om kwart voor 8 zit ik aan mijn ontbijt. De eigenaar van het barretje annex supermarktje heeft een schattig kitten rondlopen. Het diertje is zeer geïnteresseerd in de tas van een pelgrim die lekkere sandwiches heeft gemaakt met kaas en ham. Met slimheid en doorzettingsvermogen komt hij of zij een heel eind. 

Dan trek ik mijn schoenen aan, neem afscheid van Sabine en Nicolas en ga op pad. Ik moet een klein stukje terug door het dorp lopen om weer op de route te komen. En op het moment dat ik bij de route aankom, komt de Duitse Helga net aangelopen. We schieten allebei in de lach, waarna ze mij een kleine voorsprong geeft. 

Na een kleine drie kwartier loopt ik langs de rivier Arga, die ik vandaag vaker zal zien en kruisen. Er komt een prachtig plekje voorbij om even te gaan zitten en genieten van het water. Wanneer er een kwartiertje later meer pelgrims op dat idee komen, is het voor mij tijd om verder te gaan. 

In een klein dorpje stop ik voor een koffie en wat lekkers. Dat is wel een groot verschil met Frankrijk: daar had ik soms dagen dat er geen winkel of barretje op de route lag, dus dan moest ik echt zorgen voor voorraad. Nu heb ik meestal wat fruit mee en water natuurlijk, maar in bijna elk dorpje waar ik doorheen loop is wel een winkeltje waar etenswaren te koop zijn. Door de pauzes zie ik Helga nog een paar keer voorbij lopen of aan de kant van de weg pauzeren. Bij 1 van die passages zeg ik tegen haar dat ik er niet verbaasd over zal zijn wanneer we elkaar volgend jaar op de Camino del Norte weer ontmoeten. Ze antwoordt dat we dan beslist een keer een stukje samen moeten lopen… :-D

Niet ver voor Pamplona kijk ik even op de app die ik gebruik om mijn route te volgen. Uitgezoomd is Pamplona dan een stad vol herbergen, belangrijke plaatsen etc. Wanneer ik iets inzoom op de kaart en een symbool voor een herberg aantik, is dat de herberg… Casa Paderborn. Even later, als ik Pamplona in loop, zie ik Helga op een bankje zitten. Mooie gelegenheid om nog even mijn ervaring te delen en samen plezier te hebben over zoveel toeval. Dichtbij het centrum van Pamplona stop ik nog even om een yoghurt en een appel te eten. Dan komt Sabine langs gelopen, die in Pamplona haar Camino onderbreekt. We wandelen samen de stad in en nemen afscheid. 

Ik wil de kathedraal van Pamplona even binnen lopen, maar daar moet je 5 euro voor betalen. Nou, dan maar niet. Als toerist wil ik dat wel betalen, maar als pelgrim niet. Kwestie van principes. 

Op een terrasje neem ik een tonic en een lekker broodje met gefrituurde vis. Als ik net mijn eerste hap wil nemen, krijgt aan het tafeltje achter mij een vrouw van een jaar of 20 een enorme huilbui. Zo’n echte met ademhaling die stokt en van die uithalen. Er zijn twee vriendinnen van haar bij haar, die haar troosten. Dus ik eet en drink maar lekker door. Wanneer ik met mijn laatste slok tonic het laatste restje brood wegspoel, zit ze al weer hardop te lachen. Ze doet me denken aan iemand die ik goed ken ;-)

Ik slenter een beetje door de stad en merk dat ik eigenlijk niet in the mood ben voor een grote stad. Op een rustig plein neem ik een koffie en zit ik wat te mijmeren. Als ik daar, het is rond 14:30, nog een tonic wil drinken, krijg ik te horen dat het terras sluit. Dus ik loop een paar terrasjes verder en wie zie ik dan zitten… Helga. Ik zeg tegen haar dat het nu echt de laatste keer is, omdat ik zodadelijk de bus pak. Ze geeft me groot gelijk en we zwaaien nog een keer naar elkaar. 

Dat busreisje ging nog bijna mis… ik stond op de plek waar volgens Google Maps het busstation moest zijn. Voor een grote stad, vond ik het er wat pover uit zien: 1 bushalte naast een glazen bouwwerk waar mensen met een roltrap naar boven en beneden gingen, zoals bij elke parkeergarage. Tot er iets in me begon te zeggen dat het busstation wel eens ondergronds zou kunnen zijn. Dus ik ook maar naar beneden. En dat bleek een goede zet, want daar vond ik wel 25 bushaltes, waaronder gelukkig ook die van mij. Ik was nog keurig op tijd. Rugzak onder in het bagageruim en om 15:30 vertrok de bus. Amper 20 minuten later stond ik weer buiten en moest ik nog 3 km lopen naar Uterga, mijn slaapplaats. Na aankomst lekker gedouched en mijn kleren gewassen en aan de lijn gehangen. Inmiddels was de wind stevig aangetrokken, dus toen ik in de tuin ging zitten met een biertje om mijn verhaal te schrijven moest ik er goed op letten dat die niet wegwaaide. Op een gegeven moment waaide het zo hard dat mijn krullen glad gingen trekken. Dat was voor mij het moment om naar binnen te gaan. 

Om 19 uur zat ik aan tafel met Thomas, een Duitser uit Oostenrijk die 4 dagen de Camino Arragon had gelopen en bij Punta la Reina was overgestapt op de Frances, om naar Pamplona te lopen vanwaar hij terug naar huis zou gaan. Inmiddels was er ook een Amerikaans echtpaar gearriveerd en liep er een pelgrim uit een Oostblokland rond die alleen een paar woorden Duits sprak. Terwijl we met ons tweetjes zaten te eten liep er nog een vermoeide pelgrim binnen: Cooper, een Amerikaanse jongeman die gisteravond in hetzelfde appartement sliep waar ik ook was. Hij had het hele traject wel gelopen, maar was echt gesloopt toen hij arriveerde. Toen hij later ook aan tafel zat vertelde hij dat hij morgen een rustdag ging nemen om bij te komen. Hij had al eerder willen stoppen, maar vond alleen gesloten herbergen. 

Want ja, er zijn herbergen dicht. Vooral de gemeentelijke. Dat heeft indirect met Corona te maken:  er zijn domweg minder pelgrims op pad. De herberg waar ik nu slaap, biedt onderdak aan zo’n 50 mensen. Er zijn er deze nacht 6. Als dan de goedkope gemeentelijke herbergen ook nog open zijn, is er voor de privé-herbergen helemaal niets te verdienen. 

Morgen staat er een mooie 27 kilometer op het programma. Dat voelt beter.