Van La Virgen del Camino naar Villares de Orbigo; over Mr. Blue Sky en de kaats pal in je gezicht.

Tja… soms heb je van die dagen dat je lang moet wachten op het moment dat de dag maakt. 

Ook vandaag een dag dat er naast de camino een provinciale weg ligt. Dat heb ik deze week al eerder gehad. Maar er is een belangrijk verschil: vandaag is er wel degelijk veel verkeer op de weg. En hoewel ik al om 6 uur op weg ben, is het vanaf het eerste moment raak: zoveel verkeer, ook vrachtwagens, dat je soms bijna uit de schoenen waait. 

Over het lopen zelf kan ik dan ook kort zijn: het ging goed, maar er was weinig aan. Ooit maakte ik een playlist op Spotify voor de momenten dat ik het zwaar heb tijdens het lopen. Allemaal nummers die je helpen om toch een bepaald tempo te houden. Voor wie wil: kijk op Spotify maar eens naar ‘Camino Erik’. Het mooie is, dat ik die playlist nog maar zelden nodig heb gehad. Maar vandaag heb ik toch mijn oortjes ingedaan en deze playlist opgezet. Niet omdat ik het lastig had tijdens het lopen, maar om het verkeerslawaai van me af te houden. Het nummer ‘mr Blue Sky’ was zeer toepasselijk vandaag. Hoewel de zon aan het begin van de dag nog wat versluierd was, begon het vanaf 11 uur toch echt warm te worden.

Voordeel van een vroege start, is dat je op tijd op je bestemming bent. Zo ook vandaag. Rond 12 uur ben ik in Hospital de Orbigo. Ik dacht dat ik vanaf dat dorp nog 8 kilometer moest lopen. Ontdekte ik dat het nog maar 3 kilometer was… Dat maakt me echt blij, want het was serieus warm. 

Rond 13 uur arriveer ik op mijn eindbestemming. Een herberg die door Nederlanders wordt gedreven. Uiteraard eerst weer het gebruikelijke ritueel van douchen en wassen. En daarna een heerlijke sangria in een dorpskroegje tegenover de herberg. Een flink glas sangria met een smakelijke tapas, en dat voor 1,50… vraag niet hoe het kan, geniet ervan. 

Aan het pelgrimsdiner tref ik een Engelse, 3 Amerikanen, een Duitser uit Wales, een Pool en een Fransman die in New York werkt en woont. Er is een soort van voorstelrondje waaraan de Fransman ook in het Engels deelneemt. Dat verleidt een oudere Amerikaan tot de opmerking dat hij ‘thrilled’ is dat hij de eerste Fransman treft die Engels spreekt. Waarop de Fransman zeer gevat reageert door te zeggen dat hij ‘thrilled’ is dat hij de eerste Amerikaan ontmoet met vooroordelen over Fransen…  Ik glijd bijna onder tafel van het lachen… 

Daarna komen er leuke gesprekken op gang over het homohuwelijk en aanverwante onderwerpen. We sluiten de avond af met een kampvuursessie met gitaarspel door 1 van de pelgrims. Wordt het toch nog gezellig… Imagine…. Leaving on a jetplain… take me to church… hallelujah… Iets voor tien lig ik in bed. Ik zie het geen tien uur meer worden…