Van Vézelay naar Le Chemin

Ik ben iets vóór de wekker al wakker en hoor even later ook de wekker van (denk ik) Eelke afgaan. Een half uurtje later ben ik bijna klaar om mijn spullen in te pakken als ik in de tent van Eelke nog geen beweging zie. Toch maar eens informeren of hij wakker is. Dat bevestigt hij. Maar hij heeft wat vertraging bij het verbinden van zijn voeten. Om 7:30 sta ik helemaal klaar om te vertrekken en moet Eelke zijn tent nog afbreken en inpakken. Ik zorg niet goed voor mezelf en wacht op hem en help een beetje. Bijna 10 minuten later zegt hij ‘loop maar vast aan, ik kom wel na’. Dat had ik natuurlijk om 7:30 uur moeten doen… Ik schiet in een sneltreinvaart door het dorp, de (lange) weg omhoog naar de kathedraal. Daar kom ik nét voor 8 uur als laatste binnen en krijg ik een plaatsje op de eerste rij. Het koor, met daarop voor het altaar links 8 broeders en rechts 10 zusters, baadt in het licht dat door de grote ramen valt. Door het raam pal tegenover mij piepen de eerste zonnestralen naar binnen. Zowel de broeders als de zusters zijn volledig in het wit gekleed. Ik heb nog net de tijd om mijn rugzak tegen een pilaar te zetten en te gaan zitten. Dan begint het ochtendgebed. Hier worden de Psalmen gezongen. En hoe… 5-stemmig, in een gebouw met een fantastische akoestiek. Overweldigend mooi. Ik kan de Franse woorden niet allemaal verstaan, maar alleen al het geluid is zo mooi. Aan het einde van elke Psalm het vertrouwde ‘Eer aan de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Van nu aan en in de Eeuwen der Eeuwen, Amen’. En zoals ik dat ken uit de abdij in Heeswijk-Dinther buigen we bij die eerste regel. 

Aan het einde van het ochtendgebed schuiven de broeders en zusters wat op, waardoor er tussen hen in ruimte ontstaat op het koor voor de pelgrims die een zegen willen ontvangen. We worden uitgenodigd tussen hen in te komen staan en de priester spreekt een zegen over ons uit. Ik kan niet alles verstaan, maar wat ik wel versta is dat de Eeuwige voor ons zal zijn als een wolk overdag en als een licht in onze donkerste nacht. De tranen lopen over mijn wangen. En als ik dit nu, 2 dagen later, opschrijf gebeurt dat weer. Ik vraag me af wat het is dat me zo raakt. 

Daarna, terwijl wij tussen hen in staan, beginnen de broeders en zusters een lied te zingen. Opnieuw kan ik de woorden niet verstaan, maar soms is dat niet nodig om te weten dat het goede voor me gevraagd wordt. Ik voel me omgeven door bemoediging en vertrouwen. En die stemmen… zo geweldig mooi. Rechts achter me een hele hoge sopraan en links achter me een heel diepe bas. Ongekend; nog nooit zoiets indrukwekkends beleefd. Van één van de broeders ontvangen we een boekje met daarin het evangelie van Lucas. Een mooi gebaar. Ik loop nog even langs de kapel die aan Jacobus gewijd is en vraag hem deze week met ons te gaan. 

Daarna mijn eerste stempel in mijn Credencial de Peregrino, het pelgrimspaspoort dat toegang geeft tot overnachtingsplaatsen voor pelgrims. We nemen afscheid van Petra, een pelgrim die door een blessure nog een dag moet blijven. Ze was vol goede moed over haar herstel, maar had het vrijdag heel slecht gehad toen ze voelde dat haar Camino misschien zou stoppen. Ze loopt een andere route dan wij, dus we zien haar niet meer. Bon Camino, Petra!

Na een ontbijtje en een paar boodschappen op pad gegaan. Lopen met 11 kilo op mijn schouders. Niet niks. De eerste loopdag is pittig. Er is veel klimwerk te doen en dat is niet zo fijn wanneer je net op pad bent. Maar desondanks vlot het aardig. Af en toe even stoppen en luisteren naar de toelichting op het programma en de vragen voor deze eerste dag. We volgen deze week de 7 stappen van de Latifa. Vandaag staat ‘ik aanvaard’ centraal. Wat heb ik te aanvaarden in mijn leven? Wat heb ik gewild en is niet gebeurd? Wat heb ik niet gewild en is desondanks op mijn weg gekomen? 

Het is rond 17 uur wanneer we 15 kilometer achter de rug hebben. Voor vandaag is dat wel genoeg, vinden we. In het dorpje waar we zijn, zijn –volgens het boekje- 3 slaapgelegenheden en 1 restaurant. Maar… in werkelijkheid is het restaurant dicht en zijn de drie slaapgelegenheden niet bereikbaar of niet beschikbaar. Wietske belt een Nederlandse eigenaar van een herberg. Hij heeft plaats voor 4 pelgrims en is graag bereid voor ons te koken. Alleen: zijn herberg ligt op nog eens 10 kilometer lopen. We zijn het er snel over eens dat we dat gaan doen. In Nederland loop ik die afstand binnen 2 uur, zonder pauze. Maar hier moeten we een aantal vuile klimmetjes lopen en nemen we nog een pauze. We doen dan ook drie-en-een-half uur over die 10 kilometer. Rond half 10 in de avond komen we aan in L’esprit du Chemin van Arno Cuppen en Huberta Wiertsema. Als een oase in de woestijn… opgemaakte bedjes, een handdoek mét een snoepje, fijne douches, heerlijk eten, een glas wijn, alles is aanwezig. Echt een fantastische plek. Samen met een pelgrim die al in de middag was aangekomen had Arno een maaltijdsoep, een verse salade en heerlijk brood voor ons gemaakt. Zo gaaf. 

Onze bedjes staan op de bovenverdieping van de grote boerderij. Na een heerlijke nachtrust staat er de volgende morgen een net zo heerlijk ontbijt voor ons klaar. Wát een start van de Camino. Wietske waarschuwt ons wel dat we er op moeten rekenen dat dit niet de norm zal zijn waaraan elke overnachting voldoet.

Vandaag gelopen: 25

Totaal gelopen: 25